Little hide away gem

Thung Wua Laeng Beach

“Waar zou jij nu zin in hebben? Nou, in ieder geval iets met strand, weinig toeristen en zo min mogelijk prikkels en activiteiten. Oh, je bedoelt vakantie in plaats van reizen. Ja, daar heb ik best behoefte aan.”

We zijn nu bijna op de helft van onze sabbatical en echt lekker luieren hebben we nog niet gedaan. Na de drukte van Koh Tao zoeken we iets rustigs om een paar dagen te chillen. De laatste keer ongeveer vijf jaar geleden kwamen we per ongeluk op Thung Wua Laen beach terecht. Dit gehucht ligt zo een 25 km van Chumphon en wat wij ons ervan herinneren is dat het een zeer rustige hidden gem is met een prachtig wit strand. Lekker tropisch, vriendelijke locals en geen prikkels om in actie te komen. Laat dat nou precies zijn waar we behoefte aan hebben.

We checken in bij de Moonrise hotel waar we voor een slordige 800 Baht per nacht een gigantische kamer met dito bed bewonen. Geen ontbijt en geen andere bemoeienissen. Alleen kamer en bed: precies goed voor ons. Op 3 minuten wandelen ligt het strand en rechts de Pirates Bar waar ze een redelijke kaart hebben. Dat is maar goed ook. De volgende dag start bewolkt en in de middag begint het te regenen, gepaard met veel wind. Gelukkig maar dat we nu Koh Tao niet meer hoeven te verlaten. Dat is geen pretje met deze tropische storm die ook nog eens zorgt voor stroomuitval. We waden door de straat naar ons onderkomen en nu zijn we extra blij met onze grote kamer. Simon zit buiten te genieten van onweer en storm terwijl ik de eerste twee afleveringen van de Crown bekijk. En plots gaat alle elektriciteit weer aan: probleem opgelost.

Nu het inmiddels donker is, krijgen we toch een beetje trek. Maar ja, wat te doen? Ik leen een paraplu en waad door de straat naar de Pirates bar. Daar weet ik een pizza te bemachtigen en behoedzaam kluun ik met de pizza onder de plu terug naar ons onderkomen. Als ik de deur open, zie ik manlief met een ontspannen gezicht op bed liggen. De slaap kwam vroeg vandaag.

De volgende dat is het warm en bewolkt: hoge luchtvochtigheid = benauwd. Op het strand is het zalig en gewapend met een grote lege zak ruime we drie keer de zak vol zwerfafval op. Een topje van de ijsberg, helaas. Vooral slippers, plastic bekers en flessen, tandenborstels, verpakkingsmateriaal van eten en aanstekers vinden we op het strand. Er is nog een lange weg te gaan in Thailand. En niet alleen daar in Zuid Oost Azie. Voor het diner zoeken we een eethuisje aan het begin van het strand uit. Uit voorzorg nemen we toch maar de paraplu’s mee. En dat is geen overbodige luxe. Halverwege het diner barst onweer los en valt opnieuw overal de stroom uit. Bij het woest bewegende vlammetje van een dunne kaars eten we onze Thai spicy beef salad en Tom Kha Kai (Thaise kokos soep)met rijst op. De terugweg is nat en donker. Het met een zaklamp verlichte bed warm en zacht. Als het licht weer aangaat is het ruim bedtijd. Inmiddels heb ik the Crown bijna uit.

Morgen vertrekken we heel vroeg met een taxi naar Chumphon vliegveld om door te reizen naar Bangkok Don Mueang. Dan met de gratis shuttle service naar Suvarnabhumi airport en daaarnastappen we om 15.00 uur op het vliegtuig naar Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Heel spannend.

Linda

Valentijnsdag, snelle duik & snelle aftocht

Koh Tao

Asia Divers resort. Wat waren we enthousiast toen we in 2018 hier gingen refreshen en duiken. Bij aankomst blijkt dat de duikwinkel onbemand is en zelfs niet meer in het gelijknamig hotel zit. Tijdens corona is hier heel wat opgehouden met bestaan. En wat er nog is probeert in korte tijd zo veel mogelijk geld te verdienen om onder meer achterstallig onderhoud te kunnen uitvoeren.

Het deel waar wij zittenis voornamelijk bevolkt door jonge backpackers die waarschijnlijk een tussenjaar hebben of net een examen hebben afgerond. Gemiddelde leeftijd tussen de 18-25 jaar. We kijken onze ogen uit als we op Sairee beach in een strandtentje zitten waar de first row (best plekken voor de sunset) bezet worden door jongeren die op een schamel flesje water en een sprite de hele zonsondergang een spelletje kaart spelen. Verderop zitten wat Scandinavische meisjes schijnbewegingen te maken met een taco. Het uiterlijk van de gemiddelde verschijning is dun tot graatmager. En alles ertussen in. Ze rijden vrijwel allemaal op een 100cc scooter en halen toeren uit, liggen stoned op het strand met de borst- of bilpartij uit de minikini gevallen. Vrijheid is blijheid en plaatsvervangende schaamte kent deze generatie niet of nauwelijks.

We hebben voor Valentijnsdag bij Siam Diverseen dubbele duik geboekt. Daar zijn we immers dat hele eind voor naar Koh Tao gekomen. We melden ons om 11.30 uur bij Patrick die ons zal begeleiden bij onze duiken. Het weer is uitstekend: zonnig en weinig wind dus ook weinig golfslag. Precies 5 jaar geleden waren we ook op Koh Tao om te duiken. En dit is waarschijnlijk de laatste keer. De overbevolking op dit prachtige kleine eiland heeft weerslag op onze gemoedstoestand. En die is niet positief.

De duiken zijn goed, we zien zelfs blue spotted eaglerays en ander gekleurd spul. Het koraal, daar waar het nog in leven is, biedt onderdak aan veel micro organisme en dat is altijd cool om te zien. Het duiken zelf is wel weer even wennen ondanks onze refresh in het zwembad in Amsterdam. Gelukkig doet mijn nieuwe heup het uitstekend en het litteken in mijn nek dat na bijna een jaar nog steeds deels gevoelloos is, heeft geen invloed op mijn skills als duiker. Tijdens de tweede duik kijk ik naar Simon en zie zijn 20 kilo wegende zuurstof. tank los zitten. De bevestigingsband met clip is kennelijk losgeschoten en de tank hangt alleen nog te bungelen aan het safetykoord. Ik tik de divemaster aan, die gaat direct als een soort Dik Trom op de tank zitten en schuift de band weer om de tank. Simon weet dat er iets gebeurt maar pas als we weer aan de oppervlakte zijn krijgt hij mee wat precies. Best even schrikken.

We genieten van de zonsondergang en de euforie die je vaak voelt na een duikdag. Daarna laten we ons lekker masseren want morgen vroeg opstaan om met de boot terug naar Chumphon te varen. Even wat minder toeristische oorden opzoeken.

Linda

Da Nang to Prachuap

Inchecken op Da Nang is een ware hel. We denken dat we het slim geregeld hebben. Extra betalen en vooruit ingecheckt met een elektronische boardingpass verzekeren ons dus niet van een vlotte doorgang. Immigration stopt ons en stuurt ons terug naar de balie van air Asia. Kennelijk zijn ze nog helemaal niet toegerust op boarden met een elektronische boardingpass. Gelukkig knijpt de vriendelijke dame achter de balie een oogje dicht als onze handbagage wordt gewogen. Het is 8.2 kilo en 9.2 kilo dus net te veel voor de toegestane 7 kilo. Op mijn rug bungelt nog een tas met alle opladers, toiletartikelen, boeken en ipads. Als ze die had gezien waren we er vast niet zo genadig van afgekomen.

Ook bij immigration gaat het super traag. Over land een visum voor Vietnam of via een vliegveld kan hier kennelijk voor enorme opstoppingen zorgen. Als ik eindelijk aan de beurt ben (Siem is er al lang door) prevelt ze nog iets over een outbound ticket maar die hebben we toch. 30 maart vliegen we terug naar Nederland. Pfffffff. Dan eindelijk de bagage en body controle. Ik sla weer keihard aan met mn titanium heup. Zelfs de onderkant van mijn voeten moet gescand worden. Inmiddels is in mijn maag mijn met Norit geremde ontbijt aan het opspelen. Ik moet naar het toilet. Ik zie de blik van Simon: CHAGRIJNIG. Hij heeft maar een shaggie kunnen wegpaffen. Gelukkig is de kortste boarding rij van ons.

Vandaag zijn we 4 weken onderweg. Eerst een week Thailand en daarna drie weken Vietnam. Het idee is dat we vandaag via Don Mueang (Bangkok) een trein naar Prachuap Khiri Khan vinden. Lekker naar Baan Por Pla, onze favoriete accommodatie in dit zalige en idyllische stadje met de prachtige citroen baai: Ao Manao waar ook mijn ouders nog zijn geweest.

Linda

Station to Station.Let’s Bang Sue Grand!

Don Mueang Airport - Prachuap Khiri Khan

Buiten de deuren van de luchthaven (DMK) is Bangkok zoals Bangkok hoort te zijn als je vanuit de airconditioning zone van vliegtuig en aankomsthal komt. De lucht die ik inadem is warm en vervuild. Ons doel is vanavond op de food night market van Prachuap Khiri Khan een goede maaltijd gebruiken bij een van de vele stalletjes, aan een plastic tafeltje met dito stoelen, vaak in roze of felrood uitgevoerd. Ons doel is dus vastgesteld, nu nog de route naar Prachuap Khiri Khan.

De trein is een logische keuze. Don Mueang heeft een treinstation en is aangesloten op de Southern Line naar Surat Thani. Althans, dat was zo toen wij hier 2019 in Thailand waren. Don Mueang is nu aangesloten op de Red Line Sky Train, onderdeel van een bovengronds metronetwerk. Dus eerst met de Red LIne naar het nieuwe en ongeveer 100 keer zo grote Bang Sue Grand Station, knooppunt voor alle spoorlijnen dwars door Thailand. Het is 12:30 uur als we bij het loket informeren naar de mogelijkheden om vandaag nog in Prachuap Khiri Khan aan te komen. Ja, er vertrekt een trein om 13.10 uur en deze komt 18:46 uur aan in Prachuap Khiri Khan. En nee, eerste klas is helaas uitverkocht. Tweede klas dan? Fully booked. Twee kaartjes voor de derde klas zijn er wel voor het bedrag van 333 Baht. Getallen en hun betekenis... Dat is een koopje voor meer dan vijfenhalf uur treinen. Nog geen EUR 12, 50 voor twee personen.

We begeven ons naar buiten zodat ik een rokertje kan doen en gaan vervolgens naar perron 8. Om bij het perron te komen moeten we langs een poortje. Je hoort een piep en een mechanische stem, body temperature normal. Volledig covidbestendig nemen we plaats in wagon 8. De wagon is voorzien van vier ventilatoren en ARKO (het bekende Alle Ramen Kunnen Open en bij deze is dat geen kiertje maar een een gat waar twee Rita Corita’s in een keer naar buiten kunnen). De zitplaatsen zijn tegenwoordig met skai bekleden harde banken. Dit is een enorme vooruitgang met enkele jaren geleden toen de zitplaatsen nog volledig uit massief hardhout waren uitgevoerd. Vragen naar het WiFi wachtwoord is een nutteloze oefening. Gelukkig is de trein niet overvol en hebben we twee zitplaatsen tegenover ons ook tot onze beschikking zodat we de benen kunnen strekken. Deze reis wordt er een van tandjes op elkaar en even doorbijten. Hier geldt het doel niet de reis, zoals in On The Road van Jack Kerouac.

De trein zet zich exact 13:10 uur langzaam in beweging en komt na enige tijd aan in een van de vele stations van de voorsteden van Bangkok Daar stappen dames en heren in die gekoelde frisdranken, zoetigheden en volledige maaltijden verkopen en het volgende station uitstappen. Dit herhaalt zich de gehele treinreis bij elk station. Het wordt inmiddels behoorlijk warm als de zon zakt en genadeloos de wagon verwarmt als een FEBO-loketje voor de Grill Burger. Nogmaals, hier geldt het doel niet de reis.That’s a fact, Jack! Als het langzaam begint te schemeren en we langzaam weer opdrogen naderen we ons doel, Prachuap Khiri Khan. Het is exact 18:46. Zoals altijd staat een songthaew chauffeur klaar. Dertien minuten later hebben we onze check in bij het Baan Por Pla motel voltooid. Nu snel even afspoelen onder de warme douche en voordat de avond invalt hebben het einddoel bereikt. Street food, koud bier en Prachuap Khiri Khan.

Simon

Big in Vietnam

Vandaag halen Peter en Tan ons per scooter om 08.00 uur op in de lobby van Uptown hotel. We nemen de koffers ook mee want we zullen de laatste nacht in Hoi An bij hen doorbrengen. We gaan een beetje rondtoeren en in de avond bbq onder de bezielende leiding van Tan.

Allereerst gaan we op zoek naar de beroemde lantaarns van Hoi An. Ik wil er graag een paar meebrengen en Peter heeft aangeboden om ze als handbagage mee te nemen. Hij heeft toch geen bagage als hij in juni terug gaat. Dat is echt superlief. Ter plaatse worden onze favoriete kleuren geproduceerd. Leuk om te zien hoe ze gemaakt worden. Voor zo een 15 euro hebben we er drie in verschillende maten. Leuk, leuk, leuk!

Ik heb een beetje last van mijn maag en dat is wel jammer. We ontbijten namelijk in de overdekte foodcourt bij de markt. Hier gaan Peter en Tan vaak heen. Alles ziet er goed uit en het is er heel schoon maar ik moet er even niet aan denken. Ik hou me bij een kommetje van de plaatselijke ontbijt soep. En zelfs dat vindt mijn maag niet heel leuk. Dat wordt wat als ik denk aan het vooruitzicht om de hele dag achter op de motor te zitten. Gelukkig kopen we eerst de ingrediënten voor de bbq en om eerlijk te zijn komt mijn soep er bijna weer uit. Ik zie zo veel dierenleed dat ik spontaan fulltime vegetarisch overweeg. Gelukkig hebben ze ook paddenstoelen.

We rijden de rijstvelden in om een kijkje te nemen hoe de gemiddelde Vietnamese boer de dag besteedt. We komen bij een ecologische boerderij die zwarte rijst verbouwt en ook oesterzwammen kweekt. Een Vietnamese filmploeg is daar een soort promotiefilmpje aan het maken over de cultuur van Hoi An. And we are in it! Simon en Peter nemen plaats om de rijst te zeven en ik mag de oesterzwammen oogsten. Daarna worden we geïnterviewd voor een Vietnamese TV zender, VTV8 en vertellen nog eens hoe prachtig en bijzonder deze streek is om te bezoeken. Hou het in de gaten want 16 februari wordt het uitgezonden.

Als we terugrijden gaat het gelukkig ook al weer iets beter met mijn maag. In Lucky’s Homestay gaan we gelijk aan de slag met het maken van Vietnamese loempia’s. Leuk om te doen en als Tan ze heeft gefrituurd smaken ze ook zalig. We grillen de oesterzwammen zoals Jamie dat altijd in zijn leuke filmpjes laat zien. Als een spies en je snijdt het af als donerkebab. Eerlijk waar, ik heb nog nooit zulke lekkere oesterzwammen geproefd. Simon neemt nog een verkoelende duik in het zwembad en de coconut koffie van Peter maakt het helemaal af. Morgen om 06.00 uur staat het ontbijt klaar en de taxi pikt ons om 06.45 uur op om naar Da Nang te vertrekken. Vanaf daar vliegen we terug naar Bangkok voor deel 2 van ons Thaise avontuur.

Linda

Sua Vegan Restaurant and Café

Genietend van het uitzicht en de rust die dit landschap uitstraalt en van dit ontbijt voor kampioenen. Na dit ontbijt volgt een koude coconut coffee en wordt ik voorgesteld aan de manager van café Sua. Linda en ik zien wel mogelijkheden om hier in de toekomst vrijwilligerswerk te doen. Nog even een foto met de manager en ik verken al mogelijkheden voor een uitwisseling programma met mijn organisatie waarbij ik elke twee maanden naar Vietnam ga. Het mailtje naar mijn manager in Nederland heb ik al geschreven.

https://sua-vegan-restaurant-hoi-an.business.site/?utm_source=gmb&utm_medium=referral

Bij Peter en Tan aangekomen drinken we eerst een biertje en bewonderen hun kleine paleis met zwembad gelegen aan de rivier. Het is heel rustig, zeker als je de locatie van ons hotel in de oude stad vergelijkt. Nog geen 50 meter verderop is een uitstekend restaurant waar we de lunch met Peter en Tan gebruiken.

Vervolgens gaan we met de basket boats een kleine rondvaart maken over de rivier. Peter en Tan stappen in bij oma en wij bij opa. De basket boat zijn plusminus 150 cm in diameter. Zowel oma als opa zijn zeer behendig in het manoeuvreren met deze vaartuigjes. Na afloop drinken we een biertje en gaan voor dat donker weer terug naar onze hut, het Uptown Hotel.

Grab ‘m by the taxi!

Da Nang, we verlaten je hoogbouw, je Benidorm toerisme en brede boulevard met daar voor het smalle strand met rode vlaggen. Geen rode vlaggen van het communistische Vietnam maar ter waarschuwing voor de badgasten.

Gisteravond hebben we afgesproken met een taxichauffeur dat hij ons morgen ophaalt bij het hotel en aflevert op onze nieuwe bestemming. Tien uur staan we paraat in de lobby maar na een kwartier is onze chauffeur nog steeds niet ter plaatse. Grab, de Aziatische Uber, biedt uitkomst en is aanzienlijk goedkoper dan het tarief van de man die ons vandaag zou ophalen. Binnen drie minuten staat zijn auto voor de deur en laten wij Da Nang voor wat het is. Hoi An, here we come!

Hoi An bereiken we na 40 autominuten. Het ontbreekt in the Old Town aan hoogbouw. Hoi An heeft een relaxte Vietnamese sfeer ondanks dat de straten smal en druk zijn. Alles dat wielen heeft, maakt constant gebruik van de claxon. Is de claxon stuk dan is het voertuig onbruikbaar en moet het naar de werkplaats om gerepareerd te worden. We nemen onze intrek in het Uptown Hotel tegenover het busstation. Een druk punt maar wij hebben onze mooie kamer met zacht bed en balkon aan de achterzijde. Fietsen zijn gratis te gebruiken maar wij gebruiken deze dag om de Old Town te bekijken. Ook hier niet echt een voetgangersgebied. Op de stoep, als die aanwezig is staan scooters geparkeerd of koopwaar uitgestald. Door de smalle straten manoeuvreren auto’s, scooters, fietsen en voetgangers als krioelende mieren rond een gescheurd pak suiker. Het is wonderbaarlijk dat in deze mêlee iedereen ongeschonden uit de strijd komt. De avond valt dus we gaan met een fles Hanoi Vodka en een zak ijsklontjes terug naar het Uptown (EUR 22 per nacht) en maken gebruik van het dakterras met zwembad om de zon naar het westen te zien vertrekken.

De avond in de Old Town heeft twee keer zo veel bezoekers dan die middag. Stel je Koningsdag voor in de Kalverstraat met een gemiddelde wandelsnelheid 4 meter per minuut. We gaan weer terug naar het hotel. Onderweg nog een kleine snack bij een sushi restaurant. We sluiten de avond af met het diner bij het tegenover gelegen hot pot restaurant, het lokale Huda bier en de meegebrachte Hanoi Vodka.

Spreken jullie Nederlands?

Hoi An aan zee, genieten met een grote G. De door het hotel aangeboden gratis fietsen blijken zeer handig in Hoi An als je the Old Town gezien hebt en je wilt op eigen gelegenheid naar het strand. Gewapend met een handgetekend kaartje (ja, ook hier weer, alleen niet zo gedetailleerd) fietsen we richting de zee. Omdat we gewend zijn aan Amsterdam komen we goed mee met het verkeer. Het eerste deel fietsen we over een drukke weg. Na 10 minuten wordt het landschap steeds groener. Rijstvelden links en rechts. Vietnamezen die per fiets of scooter naar het stukje grond gaan waar ze werken, wel of niet vergezeld van een buffel. Met grote stokken en een soort stalen klauwen trekken ze de rijstplantjes uit elkaar om ze elders weer te planten. Ik snap nog steeds niet dat een pak Pandan rijst maar 2 euro kost als ik deze noeste arbeid aanschouw.

Na een half uurtje fietsen we rechtstreeks in de armen van de parkeermaffia die ons naar een schaduwplek loodst. Dat is dan 2x 10.000 VND, en ach die man moet ook zijn kinderen voeden. We wandelen het strand op, links en rechts strandbedjes en tentjes met eten en drinken. Ziet er goed uit. Wij zijn er in ieder geval blij mee. Eindelijk het vakantiegevoel. Eerst rechts verkennen en dan via het midden ook de linker kant van het strand bekijken. Daar worden we onderweg aangesproken door een man met een poedeltje. “Spreken jullie Nederlands?” vraagt hij bijna hoopvol. Jazeker roepen wij in koor. En dat is het begin van een nieuwe vriendschap.

Peter komt uit Alkmaar en woont af en aan in Vietnam samen met zijn vriend Tan en hondje Lucky. Ze wonen in een appartement met homestay aan de rivier. We ploffen naast Tan en Peter neer bij de Dolphin club en babbelen er lustig op los. We eten oesters, rauw en gegrild. We leren in een paar uur meer over de Vietnamese cultuur dan in de afgelopen weken. Het zeewater is heerlijk en Siem en ik zijn euforisch over deze plek. Eindelijk zon en warmte. Genieten met een grote G. We wisselen nummers uit en we beloven Peter dat als we in de buurt zijn, we bij hen aanwippen. ‘Het bier staat koud’.

Linda

Da Nang: in & out

Da Nang

Vanochtend vertrekken we om 11.45 uur van Hue naar Da Nang. Om het leven zo makkelijk mogelijk te maken hebben we een VIP busticket geboekt die ons ook gelijk op de juiste bestemming in Da Nang afzet. Reistijd twee uur en een beetje. We weten dat Da Nang een grote stad is met veel strand. Hoi An ligt er vlakbij en dat kunnen we dus makkelijk met een dagtripje bezoeken. Da Nang heeft namelijk als voordeel dat het een vliegveld heeft zodat we ook snel weer naar een andere bestemming kunnen afreizen. Na ons avontuur met de nachttrein naar Hue is dat voor nu even een veiligere manier om ons te verplaatsen.

Met het busje reizen nog een aantal passagiers mee. Die worden natuurlijk ook allemaal afgezet op plaats van bestemming. Als eindelijk iedereen is uitgestapt zijn alleen wij nog over. Fansipan Hotel sir! Yes yes I know. Ik pak de Mapsme app er maar even bij en zie het blauwe stipje (dat zijn wij) zich steeds verder van het eerder genoemde hotel verwijderen. Ik raak een beetje geïrriteerd omdat we inmiddels al een ferme drie uur onderweg zijn en alle kippen, geiten en andere handelswaar overal hebben afgeleverd. No, no madame I know Fansipan. No worries. Hij stopt langs de boulevard en er staat inderdaad Fansipan Da Nang op het bord. Goed he al die digitale shit op GPS. Maar we zijn er!

Onze kamer heeft uitzicht over zee en een opvallende babyblauwe badkuip. Het formaat en vorm van de badkuip doet ook denken aan een babybadje maar ok. De bedden zijn zacht de geur is fungi (schimmel) en het strand is in geen velden of wegen te bespeuren omdat er nog 3 rijen hoogbouw tussen ons (de ‘boulevard’) en het strand staan.

Al wandelend over de ‘boulevard’ tussen verstikkende autodampen, toeristen en andere grote stad typerende zaken, vinden wij onze weg naar de JAPANNER. Iets waar ik Siem altijd eindeloos gelukkig mee kan maken. En dat is nodig. Da Nang valt ons allebei wat tegen qua drukte en levendigheid zal ik het maar beschaafd noemen.

We vinden het smalle strand dat het midden houdt tussen Benidorm en Playa del Ingles. Niet helemaal ons dingetje. Bovendien is er rond vier geen zon meer door de wolkenkrabbers die aan de ‘boulevard’ staan. In de kleine straatjes erachter vinden we een hotpot en BBQ restaurant. Dit is inmiddels een van onze favoriete diner gelegenheden. Lekker ongedwongen de hele avond eten en drinken onder het genot van keiharde Vietnamese house. We kopen het ‘winnende staatslot’ en geven het aan de buren. Altijd goed voor een hoop plezier voor weinig (25 eurocent). En omdat we de bediening zo top vinden, duwen we de jongeman ook maar eens 100.000 VND in zijn borstzakje. Dat is zo een 4 euro dus best veel voor hier.

We nemen ons voor om de volgende dag terug te reizen naar Hoi An. Het weer is daar goed en we hebben er ook meerdere leuke verhalen over gehoord. We sluiten een deal met onze taxichauffeur dat hij ons om 10.00 uur oppikt voor het hotel aan de ‘boulevard’.

Linda