Als de zon is verdwenen verschijnt The Indian, een tanige man met een rode bandana. Het is donker en dat is de perfecte tijd tijd voor zijn optreden. Op het strand voor de bar naast ons resort geeft hij een vuurshow voor het verzamelde publiek. Een trucje wat op meerdere plaatsen in Thailand op het strand wordt gedaan. Hij jongleert met vaatjes aan touwen gebonden en gooit als een majorette zijn brandende stok in de lucht.

Toen wij een jaar geleden ook bij Ammy verbleven was hij er ook al. Het trekt altijd veel mensen en werkt zeer zeker omzetverhogend voor de bar. Er is nu ook een voorprogramma, jonge Scandinavische kinderen die niet geheel onverdienstelijk met vuur spelen. Mijn kind van 8 á 10 jaar zou ik het niet toestaan maar ik ben niet diegene die deze jonge artiesten opvoedt.

In de geluidsinstallatie is ook dit jaar nog niet geïnvesteerd. Het zelfde schelle geluid klinkt nog steeds uit de speakers. Ritmisch bewegend draaien de vuurbollen in de rondte, een zware petroleum lucht uitbrakend over het strand.

Dan komt de Eindbaas himself. Trompetgeschal klinkt, de synthesizers zetten de prelude van The Final Countdown in, een nummer 1 hit in de jaren negentig maar hier leidt deze draak van super commerciële Europop als evergreen een tweede leven. Het hoogtepunt van zijn show is als hij een grote cirkel gaat draaien met de vuurbollen. Hij is het centrum van een vurig universum waarin het vuur als sterren om hem draaien. Dan volgt nog meer vurig gejongleer en is de show ten einde.

Althans, voor nu want zijn ongeveer twintig minuten durende show wordt daarna nog twee keer herhaald. De Scandinavische jongens en meisjes die hem imiteren liggen dan al lang in hun bedjes te dromen van een carrière als artiest.