Het is zondag 14 maart. Kameraad Ruud bestaat een halve eeuw en vriendin Sapho wordt weer dertig. Ajax gaat punten wegtrekken bij de gloeilampenboeren. Maar gezien het tijdsverschil is dat nog ver weg. Na het ontbijt melden we ons 5 minuten voor 9 bij Qua Vadis. Onze afspraak staat om 09.00 uur met Michael. Met de punktlichkeit die wij van onze oosterburen gewend zijn, stapt om 09.00 uur stipt Michael van zijn gemotoriseerde ros. Uitrusting, kennismaking met Ted onze gids en briefing volgen wirtschaftwunderlich nauwkeurig elkaar op. Op de outrigger volgt een laatste briefing a.d.h.v. de laatste duikomstandigheden en met een boude commandosprong vervuilt onze aanwezigheid de anders zo schone, aquamarijnkleurige Cebu Straits.

Zwevend langs een steile wand van koraal, meegevoerd met een milde stroom vergapen wij ons aan de overdadigheid van kleuren, vormen en formaat van het levend koraal. Op de diepte van 18 - 20 meter vervolgen we onze duik, een schildpad ons tocht kruizend. Geleidelijk neemt de intensiteit van de kleuren toe en wordt het wateroppervlak zichtbaar. Beneden gaapt een stijl, donkerblauw ravijn waar de grote jagers geduldig wachten.

Na de verplichte afgifte van stikstof en inname van een koolhydraten rijke lunch melden we ons voor de duik bij Pescador Island. De boodschap is duidelijk: stroming kan sterk zijn en blijf niet te lang kijken naar de duizenden sardines die in duizelingwekkende vaart in onvoorspelbare banen opgejaagd worden door jackfish en tonijn. Ted heeft gelijk, deze maalstroom van aspirant John West conserven werkt desoriënterend. De school achterlatend, wordt de duik vervolgd. Een gigantische wand van koraal is de rest van de duik onze aanblik, tien meter beneden ons draait de white tip reef shark zijn rondjes (http://www.youtube.com/watch?v=Ey87UtbsJsI ). Onze mededuiker Stefan weet dit te filmen. Na 45 minuten is de wind aangewakkerd tot krachtig. Nat en enigszins verkleumd ziin we trots als we weer voet aan wal zetten. Duik 12 wordt bijgeschreven in de boeken.