We lopen Budjong Road af op zoek naar een resort want we weten van Walter dat je tegen betaling gebruik mag maken van de faciliteiten. Het resort dat we vinden kost 350 peso's entree. Duizend peso's is ongeveer 16 euri. Vijftig daarvan is entrance fee en 300 is consumable (eten en drinken). De securityman aan de poort bewapend met een pistool zoals alle securitymannen -en vrouwen attendeert ons op de shootingrange. Voor 3000 peso's mag je schieten met een wapen naar keuze. Ik vraag of het mogelijk is om met een M16 of een AK47 te schieten. De M16 is op voorraad maar de Kalashnikov wordt lastiger.
Ondanks dat het aantrekkelijk is om dit een keer te doen zien we voor het moment er van af. Als je toch een keer wilt doen wil je dat wel gedocumenteerd hebben en de camera's liggen nog in Emy's huis.
We hangen een beetje rond bij het zwembad, eten en drinken wat tot het te warm wordt.

Een andere handige tip van Walter is de SM shopping mall. Buiten de winkels zijn daar diverse restaurants. Japans, westers, koreaans en andere cuisines behoren tot de mogelijkheden. De Filippijnse keuken is over het algemeen genomen geen culinaire keuken tenzij je gestoofde waterbuffel tot je favorieten rekent.
Per taxi komen we aan bij een gigantisch complex. Het gebouw van de RAI in Amsterdam verbleekt qua grootte ten opzichte van dit megacomplex. We strijken neer bij Gerry's waar we gebruiken maken van de promo, vijf San Miguel Light ( hier na te noemen SML)voor 180 peso's. Een grote cooler gevuld met ijs en vijf SML's staat op onze tafel. Als borrelhap bestellen we de tonijn sashimi voor slechts 195 peso's. Als onze neuzen de scherpe smaak van de wasibi binnendringt en de koude SML de dorstige kelen spoelt weten we: we zijn weer in de geciviliseerde wereld.

Waar te beginnen in dit megacomplex gevuld met teveel winkels om in één dag te bezoeken? We spreken af dat we als we elkaar kwijt raken Gerry's onze rendez vous is. Er zijn slechtere plekken te bedenken. Merkkleding is hier een derde tot een vijfde van wat het in Nederland moet kosten. Een hebberige koorts overvalt ons en die dag schieten de aandelen Levis en Nike omhoog. Na compleet suf geshopt te zijn strijken we weer bij Gerry's neer en doen nog maar een paar rondjes SML. Linda raakt compleet in extase als we in een giga schoenenwinkel terechtkomen. Ik ben bang dat ik haar na drie dagen volledig uitgeput mag ophalen. Maar al snel valt haar keuze op een paar ultra high heels Italian design. Zijn hier natuurlijk handig om te hebben, NOT. Maar uiteraard een must have voor de Samsonite backpacker. We nemen de taxi terug naar Emy's huis waar Lik Lik ons opwacht en onmiddellijk wil weten wat we gekocht hebben en hoeveel het kost. Dat is een enigszins genante ervaring als je weet dat het gemiddelde salaris 280 peso's per dag bedraagt en je net voor 4500 peso's een Levis 523 en andere kleding hebt aangeschaft.