Het is 5 maart 2010 06.30 uurals de wekker weer afgaat om op Kapalai te duiken. Ontbijten en 08.00 uur verzamelen bij de boot die eerst naar Mabul Island gaat en andere duikers oppikt. Onze eerste duik is op Kapalai House Reef. Watertemperatuur 28 graden, geen stroming, duikdiepte 18 meter, zicht 15 meter en duiktijd 60 minuten of 50 bar veiligheidsminimum. Kapalai House Reef is een kunstmatig aangelegd rif bestaande uit gezonken vissersboten en houten constructies. Aangezien dit al tien jaar onderwater ligt zijn de objecten al ruimschoots begroeid met allerlei leven en is het een verzamel-en voederplaats voor het maritieme leven. We zien groupers van anderhalve meter zich verschuilen op de brug van een vissersboot. Zeeschildpadden groter daneen gemiddelde eettafel liggen te suffen op het koraal. Een scala aan vissoorten bevolkt dit gebied. Aan het eind van de duik zie ik een barracuda van drie meter nieuwsgierig op vier meter afstand ons voorbij zwemmen. Ik probeer de aandacht van mijn mededuikers te trekken door met mijn trouwring op mijn aluminium luchtfles te tikken maar het geluid is te zwak. Na vijf minuten en onze vijf meter veiligheidsstop komen we weer boven. Ik blijk als enige de barracuda gezien te hebben.

De boot pikt ons weer op en we varen naar de steiger van Mabul Island waar we plusminus 40 minuten zullen rusten en stikstof uit het lichaam laten treden. De volgende duik is Mabul Island Eelgarden. Deze duikplaats onleent zijn naam aan de grote hoeveelheid murenen die verstopt in spelonken stoere bijtbewegingen maken. Maar daar blijft het dan ook bij. Drie spotted eagle rays (roggen) cirkelen nieuwsgierig naar de bezoekers van hun leefgebied om ons heen. Zo dichtbij dat je de stippen kan tellen. De duikomstandigheden zijn vrijwel hetzelfde als die van de vorige duik met dit verschil dat er een milde stroming staat en het rif steil wegduikt naar een voor het oog peilloze diepte. Na afloop volgt de lunch waar we ons ruimschoots te goed doen aan de gebakken rijst. Duiken vergt energie.

Onze volgende duik is onder een voormalig boorplatform (http://www.seaventuresdive.com/) op zes palen wat vanuit Brunei hier heen is gesleept. De stroming is zeerheftig. We moeten ons vastklampen aan een met zeepokken begroeid touw om 16 meter naar beneden te komen. Als vaantjes in de wind wapperen we door de heftige stroming aan het touw. Goed voor eventueel eelt op de handjes. Als ik beneden ben zie ik Linda omhoog schieten. Ze heeft haar vest onvoldoende ontlucht , het touw te vroeg losgelaten en kan zwemmend de groep niet meer bereiken. Mijn eerste reactie is opstijgen maar onze divemaster grijpt me beet bij mijn loodgordel en geeft me een teken dat ik bij hem moet blijven. De divemaster-trainee is al achter Linda aan die na een duiktijd van vier minuten de oppervlakte bereikt. Ik hoef me geen zorgen te maken.

Onze duik wordt vervolgd. De stroming is op de bodem, zestien meter, iets minder heftig maar nog heftig genoeg om terwijl we verder zwemmen je vast te grijpen aan de diverse stalen objecten die op de bodem liggen. Het zicht veroorzaakt door de zeer heftige stromingvan het opkomende getij is zo'n zes meter. Een Stonefish, lelijker dan Mike de Boer, zit verstopt in wat eens een afsluiter was. Verderop zit een murene met een geel lijf die zich verschuilt in een grote flexibele slang. Als in een storm met windkracht tien op de pier van IJmuiden verplaatsen we ons. Een grote school barracuda's is het laatste wat we onderwater nog zien alvorens onze veiligheidsstop op vijf meter te maken al hangende aan een met zeepokken begroeide boeilijn.