De verveling slaat toe, het einde in zicht

We zijn inmiddels bij alle leuke restaurants geweest. Heb me verwend met twee prosecco’s om op Sapho’s verjaardag te proosten bij zonsondergang. We hebben alle winkeltjes met toeristentroep consequent genegeerd en de meeste uitbaters kennen ons nu wel bij de voornaam. Overdag is het te warm op het strand en het witte zand doet gewoon pijn aan je ogen. De verveling slaat vooral bij mij toe. We overleggen wat we met de resterende dagen in de Filipijnen willen. En dat is zeker niet nog 9 dagen op Boracay, hoe tropisch het ook is. We besluiten om onze tickets van Caticlan (Boracay) naar Manila te laten schieten (120 euries) en kiezen er voor om toch naar Malapascua (Cebu) vooral bekend om de tresher shark te gaan. We boeken onze vervangende tickets naar Mactan Island international airport. Vanaf daar vliegen we dan naar Manila voor de grote sprong terug naar Bangkok op 21 maart. Alleen nog een taxi regelen die ons naar Malapascua brengt. Na overleg met Carina via whatsapp en haar vriend Michiel die op Cebu woont besluiten we om dat ter plaatse te regelen.

Nu we de knoop hebben doorgehakt, resten ons nog twee dagen Boracay: het wordt tijd om te duiken. Als PADI Open Water Diver hoor je 24 uur rust te nemen voor je gaat vliegen. Dit ivm eventuele nare bijwerkingen qua stikstof in je lichaam. We melden ons bij New Wave divers en we spreken af dat we morgenmiddag 14.00 uur een duik maken bij Fridays Rock. Een mooie duikplek met veel zacht koraal. Niet te diep, 16 - 18 meter, en veel vis. Helemaal goed. Zin in.

We wandelen naar ons inmiddels favoriete Diniwid beach. Daar hebben we eerder al een heerlijke middag doorgebracht. Zij hebben frietjes met verse bearnaise saus op het menu staan! En die alleen al zijn zeker 4 km enkele reis te voet meer dan waard. We passeren Willy’s Rock met het beeld van Maria en in gedachten zie ik de beeltenis van mijn allerliefste mama Willy. We lachen om de Filipijnse jochies die met de doorzichtige toeristenbootjes spelen. Op de achtergrond drie forse Europeanen met een flinke welvaartsbuik die net uit het water komen. Wat een contrast, vul zelf maar in wat.

Bij Diniwid beach restaurant is het goed toeven. Lekker windje, veel palmbomen, dus ook schaduw, weinig toeristen, lekker eten en de glazen worden continue bijgevuld met met fruit aangemaakt water en ijsblokken. We luieren er lekker op los. Op deze paradijselijke en afgelegen plek staat notabene een ATM voor diegene die de rekening niet in contanten kan betalen. Aan creditcards doen ze hier niet.

We klunen via de achterzijde naar de weg. Wat een misser, want over het strand is alles gelijkvloers maar wij moeten de berg van Mozes op en weer af door de sloppenwijken van Boracay. Ai jai jai, dat valt niet mee met 30 graden en windstil. Mozes kwam in ieder geval niet terug met lege handen; hij kwam met de Tien Geboden. We krijgen nog een lift aangeboden en wij als professionals weten dat die niet gratis is. Vastberaden klunen wij door tot we de Robinson supermarkt bereiken. Snel de koelte in. We kopen fruit en yogurt, amandelen, rode wijn en KAAS (of iets wat daar voor doorgaat). Buiten gekomen staat er iemand de vloer te dweilen. Ik zie het niet en hoppa daar lig ik weer op mijn knietjes languit op de vloer. Het zal jantje de boer....... Nou ja ook hier vul maar aan. Gelukkig valt het mee maar dat voetje krijgt weer een optater. Als ik daar bij het duiken maar geen last van heb.

Linda