Onze eerste landing op Boracay Beach. Het is 1999, onze dochter is bijna zes jaar. Niet D-day maar B-day. Operation Overlord. Geen Juno, Gold, Sword, Utah en Omaha Beach maar Boat Station 1,2 en 3. De diverse Boat Stations zijn ook een indicatie in prijs qua accomodaties, kwaliteit van strand en het aanbod van restaurants. Boat Station 1, is de duurste gevolgd door Boat Station 2 en 3. Met ons bescheiden budget komen wij terecht in 3. Maar daar is geen behoorlijk onderkomen meer te verkrijgen. Uiteindelijk vinden Jozef en Maria en het kindeke Djadi onderdak bij Boat Station 1 in een hotel van $100 per nacht! Zo bont hebben wij het nog nooit gemaakt als backpacker. Een warmwater douche en airco behoren tot de faciliteiten. Maar ‘s nachts valt de stroom uit en zijn deze faciliteiten niet beschikbaar.

De volgende dag kunnen we wel ergens terecht voor een nette prijs. We besluiten om hier een aantal dagen te verblijven. De hut is schoon, heeft een ventilator, een veranda en een voetenbadje bij het trapje met bloemetjes in het water. Dan tijdens een nacht valt plots de ventilator uit. Alle verlichting van de accommodatie is ook uitgevallen en het is aardedonker. Ik ervaar een verstikkend, beklemmend en letterlijk adembenemend gevoel, de warme ingeademde lucht, de hoge luchtvochtigheid, de absolute stilte en geen hand voor ogen zien. De handen van de donkere cycloop grijpen mijn nek. Het maakt het moeilijk om me te oriënteren ondanks de meegenomen zaklantaarn. In het schijnsel van het licht ontwaar ik een medewerker van het resort. ‘Black-out, sir?’ ‘No sir, brown-out, no more electric city’. Pas jaren later (dankjewel Jorit!), 2023, weet ik wat het verschil is tussen black en brown. Een brown-out is een bewuste afsluiting van de elektriciteit om andere gebieden te ontlasten. Ik vermoed dat het luxere Boat Station 1 op dat moment wel elektriciteit heeft.

Elke avond tijdens zonsondergang is een grote trek van wat hier heet Fruit Bats of Flying Dogs. Ze vliegen hoog, verlicht door de laatste stralen van de ondergaande zon, van Boracay naar Panay om daar de nacht door te brengen. Deze trek van honderden vleermuizen met het formaat van een uit de kluiten gewassen zeemeeuw ls een fascinerend fenomeen. En dit is geschreven door iemand met een vleermuizenfobie.

We zitten in een kroeg aan de bar met een biertje. Djadi vermaakt zich zoals altijd met potloden en schetsboek. Ze zit rustig te tekenen aan haar eigen tafeltje. Ze is op reis altijd heel makkelijk en amuseert zich overal. Zo ook in deze kroeg waar ze in haar schetsboek kleurt. Dan uit het niets een brul. Ik zie een man met haar schetsboek in zijn hand. Hij scheurt er een bladzijde uit. Ik zie de tranen in Djadi’s ogen. De zekering die de rustige Simon reguleert springt op nul. Adrenaline hoopt zich op en Alarmfase 1 en GRIP 5 realiseren zich in een milliseconde. In nog geen 15 seconden ben ik op de man afgestormd, een hoek op zijn gezicht verkocht, onbewust zijn gouden ketting vernield en hem verteld om weg te blijven van mijn dochter. Twee man security van de kroeg komen na deze aanvaring, die ze hebben zien gebeuren maar niet op kunnen anticiperen toegesneld. Linda vangt Djadi op en ik word even apart genomen door een van de beveiligers. Hij verstrekt informatie over de schetsboekscheurder. De man, een dronken Oostenrijker, is iemand die hier permanent woont. De man heeft geld en een louche criminele achtergrond. ‘Such a person can pay people to come after you’ vertelt hij. Ondertussen staat de Oostenrijker te schreeuwen dat ik opdraai voor de kosten van zijn gebroken gouden ketting en dat ik hier niet mee weg kom.

De volgende dag verlaten we Boracay. We nemen het vliegtuig van Caticlan naar Manila. Het is een piepklein vliegveld waar kippen en koeien op de landingsbaan struinen. Er is geen vertrekhal en we nemen plaats op een paar plastic stoeltjes onder een parasol. Dan loeit een alarm en de platformmedewerkers jagen het vee van de landingsbaan. Een tweemotorige turboprop bovendekker landt en vanuit het cockpitraampje hangt een man gestoken in Hawaï shirt die een sigaret opsteekt en naar ons wuift ten teken van boarding call. Het toestel een Bombardier, die ongetwijfeld in haar jeugd fris en fruitig was biedt plaats aan zo’n twintig personen. Het zijn ongeveer slechts 10 personen die gebruik maken van deze lijndienst. De ruime stoelen staan gezellig twee om twee tegenover elkaar opgesteld. Tijdens de vlucht druppelt de air conditioning verfrissend op de stoelen en de passagiers. Ondertussen vermaakt de enige stewardess ons met een quiz waar mee prijzen te winnen valt. Het zijn lastige vragen zoals welke passagier kan als eerste de boarding pass laten zien. Een rolletje imitatie Mentos is onze beloning. Veilig landen we in Manila. Boracay zullen we komende decennia vermijden. De premiejagers weten het. Sinds 1999 staat er een prijs op mijn hoofd.