Inchecken op Da Nang is een ware hel. We denken dat we het slim geregeld hebben. Extra betalen en vooruit ingecheckt met een elektronische boardingpass verzekeren ons dus niet van een vlotte doorgang. Immigration stopt ons en stuurt ons terug naar de balie van air Asia. Kennelijk zijn ze nog helemaal niet toegerust op boarden met een elektronische boardingpass. Gelukkig knijpt de vriendelijke dame achter de balie een oogje dicht als onze handbagage wordt gewogen. Het is 8.2 kilo en 9.2 kilo dus net te veel voor de toegestane 7 kilo. Op mijn rug bungelt nog een tas met alle opladers, toiletartikelen, boeken en ipads. Als ze die had gezien waren we er vast niet zo genadig van afgekomen.

Ook bij immigration gaat het super traag. Over land een visum voor Vietnam of via een vliegveld kan hier kennelijk voor enorme opstoppingen zorgen. Als ik eindelijk aan de beurt ben (Siem is er al lang door) prevelt ze nog iets over een outbound ticket maar die hebben we toch. 30 maart vliegen we terug naar Nederland. Pfffffff. Dan eindelijk de bagage en body controle. Ik sla weer keihard aan met mn titanium heup. Zelfs de onderkant van mijn voeten moet gescand worden. Inmiddels is in mijn maag mijn met Norit geremde ontbijt aan het opspelen. Ik moet naar het toilet. Ik zie de blik van Simon: CHAGRIJNIG. Hij heeft maar een shaggie kunnen wegpaffen. Gelukkig is de kortste boarding rij van ons.

Vandaag zijn we 4 weken onderweg. Eerst een week Thailand en daarna drie weken Vietnam. Het idee is dat we vandaag via Don Mueang (Bangkok) een trein naar Prachuap Khiri Khan vinden. Lekker naar Baan Por Pla, onze favoriete accommodatie in dit zalige en idyllische stadje met de prachtige citroen baai: Ao Manao waar ook mijn ouders nog zijn geweest.

Linda

Station to Station.Let’s Bang Sue Grand!

Don Mueang Airport - Prachuap Khiri Khan

Buiten de deuren van de luchthaven (DMK) is Bangkok zoals Bangkok hoort te zijn als je vanuit de airconditioning zone van vliegtuig en aankomsthal komt. De lucht die ik inadem is warm en vervuild. Ons doel is vanavond op de food night market van Prachuap Khiri Khan een goede maaltijd gebruiken bij een van de vele stalletjes, aan een plastic tafeltje met dito stoelen, vaak in roze of felrood uitgevoerd. Ons doel is dus vastgesteld, nu nog de route naar Prachuap Khiri Khan.

De trein is een logische keuze. Don Mueang heeft een treinstation en is aangesloten op de Southern Line naar Surat Thani. Althans, dat was zo toen wij hier 2019 in Thailand waren. Don Mueang is nu aangesloten op de Red Line Sky Train, onderdeel van een bovengronds metronetwerk. Dus eerst met de Red LIne naar het nieuwe en ongeveer 100 keer zo grote Bang Sue Grand Station, knooppunt voor alle spoorlijnen dwars door Thailand. Het is 12:30 uur als we bij het loket informeren naar de mogelijkheden om vandaag nog in Prachuap Khiri Khan aan te komen. Ja, er vertrekt een trein om 13.10 uur en deze komt 18:46 uur aan in Prachuap Khiri Khan. En nee, eerste klas is helaas uitverkocht. Tweede klas dan? Fully booked. Twee kaartjes voor de derde klas zijn er wel voor het bedrag van 333 Baht. Getallen en hun betekenis... Dat is een koopje voor meer dan vijfenhalf uur treinen. Nog geen EUR 12, 50 voor twee personen.

We begeven ons naar buiten zodat ik een rokertje kan doen en gaan vervolgens naar perron 8. Om bij het perron te komen moeten we langs een poortje. Je hoort een piep en een mechanische stem, body temperature normal. Volledig covidbestendig nemen we plaats in wagon 8. De wagon is voorzien van vier ventilatoren en ARKO (het bekende Alle Ramen Kunnen Open en bij deze is dat geen kiertje maar een een gat waar twee Rita Corita’s in een keer naar buiten kunnen). De zitplaatsen zijn tegenwoordig met skai bekleden harde banken. Dit is een enorme vooruitgang met enkele jaren geleden toen de zitplaatsen nog volledig uit massief hardhout waren uitgevoerd. Vragen naar het WiFi wachtwoord is een nutteloze oefening. Gelukkig is de trein niet overvol en hebben we twee zitplaatsen tegenover ons ook tot onze beschikking zodat we de benen kunnen strekken. Deze reis wordt er een van tandjes op elkaar en even doorbijten. Hier geldt het doel niet de reis, zoals in On The Road van Jack Kerouac.

De trein zet zich exact 13:10 uur langzaam in beweging en komt na enige tijd aan in een van de vele stations van de voorsteden van Bangkok Daar stappen dames en heren in die gekoelde frisdranken, zoetigheden en volledige maaltijden verkopen en het volgende station uitstappen. Dit herhaalt zich de gehele treinreis bij elk station. Het wordt inmiddels behoorlijk warm als de zon zakt en genadeloos de wagon verwarmt als een FEBO-loketje voor de Grill Burger. Nogmaals, hier geldt het doel niet de reis.That’s a fact, Jack! Als het langzaam begint te schemeren en we langzaam weer opdrogen naderen we ons doel, Prachuap Khiri Khan. Het is exact 18:46. Zoals altijd staat een songthaew chauffeur klaar. Dertien minuten later hebben we onze check in bij het Baan Por Pla motel voltooid. Nu snel even afspoelen onder de warme douche en voordat de avond invalt hebben het einddoel bereikt. Street food, koud bier en Prachuap Khiri Khan.

Simon