Da Nang

Vanochtend vertrekken we om 11.45 uur van Hue naar Da Nang. Om het leven zo makkelijk mogelijk te maken hebben we een VIP busticket geboekt die ons ook gelijk op de juiste bestemming in Da Nang afzet. Reistijd twee uur en een beetje. We weten dat Da Nang een grote stad is met veel strand. Hoi An ligt er vlakbij en dat kunnen we dus makkelijk met een dagtripje bezoeken. Da Nang heeft namelijk als voordeel dat het een vliegveld heeft zodat we ook snel weer naar een andere bestemming kunnen afreizen. Na ons avontuur met de nachttrein naar Hue is dat voor nu even een veiligere manier om ons te verplaatsen.

Met het busje reizen nog een aantal passagiers mee. Die worden natuurlijk ook allemaal afgezet op plaats van bestemming. Als eindelijk iedereen is uitgestapt zijn alleen wij nog over. Fansipan Hotel sir! Yes yes I know. Ik pak de Mapsme app er maar even bij en zie het blauwe stipje (dat zijn wij) zich steeds verder van het eerder genoemde hotel verwijderen. Ik raak een beetje geïrriteerd omdat we inmiddels al een ferme drie uur onderweg zijn en alle kippen, geiten en andere handelswaar overal hebben afgeleverd. No, no madame I know Fansipan. No worries. Hij stopt langs de boulevard en er staat inderdaad Fansipan Da Nang op het bord. Goed he al die digitale shit op GPS. Maar we zijn er!

Onze kamer heeft uitzicht over zee en een opvallende babyblauwe badkuip. Het formaat en vorm van de badkuip doet ook denken aan een babybadje maar ok. De bedden zijn zacht de geur is fungi (schimmel) en het strand is in geen velden of wegen te bespeuren omdat er nog 3 rijen hoogbouw tussen ons (de ‘boulevard’) en het strand staan.

Al wandelend over de ‘boulevard’ tussen verstikkende autodampen, toeristen en andere grote stad typerende zaken, vinden wij onze weg naar de JAPANNER. Iets waar ik Siem altijd eindeloos gelukkig mee kan maken. En dat is nodig. Da Nang valt ons allebei wat tegen qua drukte en levendigheid zal ik het maar beschaafd noemen.

We vinden het smalle strand dat het midden houdt tussen Benidorm en Playa del Ingles. Niet helemaal ons dingetje. Bovendien is er rond vier geen zon meer door de wolkenkrabbers die aan de ‘boulevard’ staan. In de kleine straatjes erachter vinden we een hotpot en BBQ restaurant. Dit is inmiddels een van onze favoriete diner gelegenheden. Lekker ongedwongen de hele avond eten en drinken onder het genot van keiharde Vietnamese house. We kopen het ‘winnende staatslot’ en geven het aan de buren. Altijd goed voor een hoop plezier voor weinig (25 eurocent). En omdat we de bediening zo top vinden, duwen we de jongeman ook maar eens 100.000 VND in zijn borstzakje. Dat is zo een 4 euro dus best veel voor hier.

We nemen ons voor om de volgende dag terug te reizen naar Hoi An. Het weer is daar goed en we hebben er ook meerdere leuke verhalen over gehoord. We sluiten een deal met onze taxichauffeur dat hij ons om 10.00 uur oppikt voor het hotel aan de ‘boulevard’.

Linda