Nog steeds koud weer in Hanoi. Mooie gelegenheid om wat cultureels te bezoeken. Op het lijstje staan een bezoek aan Lenin Park en het museum van de Vietnamese Militaire Geschiedenis. Het Lenin Park is tegenover het museum en de Flag Tower gelegen. Het park is alle dagen vrij toegankelijk voor het publiek. Het museum, na betaling voor een toegangsbewijs, is dat ook. Echter vandaag niet, vrijdag tot en met maandag is het gesloten. Er staat een militair met geweer op wacht die de poort bewaakt en dat is alles wat we van de militaire geschiedenis van Vietnam zullen zien vandaag.

Dan maar de brede avenue oversteken om kameraadVladimir Iljitsj Leninstandbeeld te bezoeken. Ook hij ligt net als Ome Ho opgebaard en gebalsemd onsterfelijk te zijn maar dan een stukje verderop in Moskou. De grondlegger van het leninisme kijkt uit op een pleintje met twee geïmproviseerde doeltjes waar jongens behendig de bal laten rondgaan. Zij weten niet beter dan dat dit een groot en barmhartig staatsman was met hart voor het volk. De in zijn opdracht uitgevoerde standrechtelijke executies worden vast niet behandeld in het onderwijs.

Veel tijd brengen we hier niet door. Ons alternatief is een bezoek aan de beruchte Hoa Lo gevangenis. Een gevangenis gebouwd rond 1900 door de Franse koloniale bezettingsmacht waar zij die onafhankelijk en vrijheid voor het Vietnamese volk propageerden werden vastgezet, gemarteld en geëxecuteerd. Gevangenen leefden hier onder onmenselijke omstandigheden. Overbevolking, ziektes, mentale en fysieke mishandeling en beroerde hygiënische omstandigheden eisten hun tol onder de gevangen bestaande uit mannen, vrouwen en kinderen. Het museum biedt een kijkje in hun leven, sterk aangedikt voor propagandadoeleinden.

Nadat de Fransen in 1954vertrokken, werd Maison Central zoals op de toegangspoort staat in gebruik genomen door de Noord Vietnamezen. Tijdens de Vietnamoorlog werden hier neergeschoten Amerikaanse piloten die krijgsgevangen genomen waren ondergebracht. Deze POW’s werden niet volgens de conventie van Genève behandeld. De omstandigheden van de Amerikanen verschillen niet veel van de eerdere bewoners waardoor de gevangenis door de Amerikaanse krijgsgevangen de cynische bijnaam Hanoi Hilton kreeg. Het museum wil de indruk wekken dat de Amerikanen uiterst humaan, zelfs met privileges werden behandeld. Maar ook zij werden net als de eerdere bewoners, de Vietnamezen onder Frans bewind, behandeld als vuil. Uiteraard vonden aan de andere zijde ook zaken plaats die onmenselijk te noemen zijn Het museum is de moeite waard om te bezoeken maar wordt door de Vietnamese overheid ingezet als propagandamiddel.

Na onze portie communisticatie wordt het tijd voor wat vertier. Op tien minuten lopen van ons hotel bevindt zich Train Street. Het noord zuid treinspoor gaat dwars door de oude stad van Hanoi. Het spoor wordt aan weerszijden geflankeerd door woonhuizen. De ruimte tussen spoor en huizen is grofweg een meter. Als je hier woont komt de trein op regelmatige tijden dwars door je slaapkamer heen. Er is een strook van plusminus honderd meter waar de bewoners van een nood een deugd hebben gemaakt. Train Street, waar de eigenaars van barretjes/restaurantjes/souvenirwinkeltjes of een combinatie van die drie langs het smalspoor hun gedoogde nering bedrijven. De eigenaars van deze negoties hebben op grote borden aangegeven wanneer de trein, extra luid toeterend, Train Street bereikt en waarschuwen net als de machinist de bezoekers. Met een snelheid van plusminus twintig kilometer dendert de trein Train Street in. Het biertje en de snack beginnen te schudden op je tafeltje. De lome cadans van de rails veroorzaakt een misvatting in de snelheid van de trein. Angstig om haar klanten te verliezen gebaart onze gastvrouw om vooral zo ver mogelijk verwijderd te blijven van dit aanstormend geweld van vele tonnen. Na dat de trein van 21:10 uur ons gepasseerd heeft en verder na het zuiden rolt bestellen we nog maar een Hanoi Beer.