Precies op tijd worden we opgehaald door de VIP bus om naar Halong Bay te gaan. Een plaats die behalve toeristisch ook historisch gezien veel te bieden heeft. Wij kiezen voor het grootste eiland Cat Ba in Lan Ha Bay dat ook bewoond is en nog niet zoveel toeristen aantrekt. We hebben voor 60 euro pp een package deal geboekt: twee dagen, een nacht.

Bij aankomst blijkt de overnachting niet op de boot te zijn maar in het Cocoon Inn, helaas. Het hotel is eigenlijk een hostel, gezellig druk, veel jonge mensen maar ook ‘alles zullen we samen delen’. Dus wij zijn blij met onze prive kamer. Ook al is deze sober en vond menigeen voor ons het nodig om zijn voetafdruk op de muur naast het bed achter te laten. De gedachte ‘het is maar voor een nachtje’ is altijd geruststellend. De bedden zijn zacht, de douche heet en dat maakt veel goed.

We luieren er lekker op los, bewonderen de zonsondergang achter de iconische bergen die na diverse vulkaanuitbarstingen uit de zee zijn verrezen. We spelen een potje pool met wat andere lui uit Dublin. Morgen gaan we de tour doen door het rustige deel genaamd Lan Ha Bay.

We varen met de JBL boombox op volle sterkte rond 10.00 uur uit. Dat belooft wat. De omgeving is mooi, her en der een klein vissersdorpje. En er wordt ook nog echt gevist. Het aantal boten met toeristen om ons heen valt ook reuze mee dus genoeg om van te genieten. De boombox is intussen stil gevallen. De eerste stop is om met de kano naar de caves te varen. Siem wil niet. Gelukkig wordt ik ‘gevraagd’ door een Canadese jongeman en we vormen een goed team. We manoeuvreren ons door de smalle doorgangen om steeds weer in een andere lagune uit te komen. Idyllisch en tegelijkertijd, een beetje been there, done that, na 40 minuten.

We maken een tussenstop om te zwemmen. Het water is heel koud, maar niet zo koud als tijdens mijn nieuwjaarsduik. Simon springt als eerste van het bovendek onder applaus en bewonderende oh’ssss en ah’sssss. Ik spring ook maar dan een verdieping lager. Heel koud. De rest van de tour drinken we bier en vertellen sterke verhalen. Het landschap is mooi maar ook een beetje saai na een halve dag.

Natuurlijk hadden wij ook graag dat nachtje aan boord willen slapen om de magie van Halong Bay te absorberen. Ware het niet dat de temperatuur en onze beschaafde handbagagekoffer niet over de juiste inhoud beschikt om zo’n ervaring comfortabel te maken. Gelukkig is ons motto: er moet altijd iets zijn om voor terug te komen, of zoals Djadi zegt: kill your darlings. En onder dat mom en dezelfde reden zijn een bezoek aan Sapa en de Ha Giang loop in het hoge noorden ook gesneuveld. Verkeerde tijd van het jaar: regen en kou voert daar te boventoon.

Teruggekomen pakken we onze spullen en verhuizen naar Pamela Angel. 5 euro goedkoper en echt een enorme kamer met 2 enorme bedden. Wat een luxe. We hebben een pyama avond zoals wij dat noemen. Bedhangen in makkelijke kleding en bijschrijven. Een beetje thuis op reis.

Linda