Het is koud in Hanoi. Een temperatuur tussen de 11 en de 15 graden nodigt niet echt uit voor terraszitten, dus in beweging blijven en indoor activiteiten zijn zeer aan te raden. President Ho Chi Minh, de geliefde leider van Noord-Vietnam, overleden in 1969, ligt opgebaard in een mausoleum. Duizenden Vietnamezen gaan dagelijks op bezoek bij Ome Ho zoals hij liefkozend door het Vietnamese volk wordt genoemd. Het is een gigantisch complex met het voormalige presidentiële paleis, een tempel en uiteraard het mausoleum waar Ome Ho gebalsemd en gekoeld ligt opgebaard. 

Bij binnenkomst van het complex worden de bezoekers door militairen en burgerpersoneel in ordentelijke rijen opgesteld zodat  de toegang als een militaire operatie verloopt. Samen met duizenden anderen lopen wij volgens een bepaalde route. Afwijken van de route is in principe onmogelijk, overal staan militairen opgesteld langs deze gedwongen loop. Het is zeer strak georganiseerd en na een kwartiertje voort schuifelen bereiken we de laatste rustplaats van Ome Ho. Het gebouw zelf is in verhouding tot het complete complex bescheiden. Overal op het complex lopen in wit gala uniform gestoken militairen. Zoals bij elke erewacht gebruikelijk is, zijn dat mannen die qua postuur zorgvuldig zijn geselecteerd. Geen schriele mannetjes maar voor Vietnamese begrippen flinke breedgeschouderde kerels. Zoals het een erewacht betaamt zijn ze identiek qua uiterlijk. Militair Ngyuen heeft dezelfde maat kostuum als kameraad Tan. Het aflossen van de wacht gaat met veel ceremonie gepaard door militairen met geschouderd geweer waarop een bajonet is bevestigd. 

Bij binnenkomst van het mausoleum komen we in de ruimte waar Ome Ho zijn eeuwigdurende middagdutje doet. We passeren in een U-vormige loop vanaf zijn rechterschouder, langs zijn voeten en vervolgen onze weg langs zijn linkerschouder om de ruimte te verlaten. De voormalige leider van de Democratische Volksrepubliek Vietnam ligt er mooi bij gekleed in zijn dagelijkse herkenbare outfit. In elke hoek een militair als erewacht, als saluut, voor ordehandhaving en om fotograferen te voorkomen. De ruimte is spaarzaam verlicht, hij wordt in zijn hemelbed van bovenaf licht beschenen waardoor Ome Ho een fluoriserende uitstraling krijgt. Het bekende Ho in the dark effect. 

Net zoals elke leider in een tijden van oorlog die beslissingen moet nemen voor het bereiken van het ultieme doel, de eindoverwinning kleeft er bloed aan zijn handen. Uiteraard geldt dit ook voor zijn ambtsgenoten uit Zuid-Vietnam en de Verenigde Staten. Maar hier wordt de Ome Ho nog steeds als El Salvador, Messias, etc. vereerd. Deze persoonsverheerlijking is niet ten deel gevallen aan Lyndon B. Johnson en Richard Nixon. En Ome Ho’s wens was om niet opgebaard te worden. Zijn wens was een crematie om vervolgens zijn as in alle uithoeken van Vietnam te laten verstrooien. Zijn opvolgers besloten echter anders en schiepen een Cult of Personality die ook rond Lenin is gecreëerd. 

We gaan op zoek naar het museum van de Geschiedenis van het Vietnamese Leger maar omdat we lopend op zoek gaan besluiten we, na tevergeefs kilometers te hebben gelopen in de smog en de kou, om dit bezoek maar op een andere dag te doen.

Simon