Phu Quoc International Airport, het is bij vertrek rond 21.25 uur drukker dan bij aankomst. Nu wel onze koffertje ingecheckt als ruimbagage en de powerbank met lithiumbatterij in de handbagage. Zie vertrek van Suvarnabuhmi Airport en de stress, rompslomp en extra munten die het kostte om de hindernis naar onze gate te nemen. We vliegen met Bamboo Airways, is dat safe? Bamboo is ongetwijfeld ecologisch verantwoord maar ik heb graag dat een toestel van aluminium is gemaakt. Jorit en Djadi vliegen een uur later via Saigon naar Frankfurt en dan door naar Mokum. Zij komen vlak voor dat wij moeten boarden door de security check en zo nemen we nogmaals afscheid. Arriverdici bambini! Bon voyage!

Bamboo Airways heeft gelukkig een spiksplinternieuwe A321 op deze vlucht ingezet. Het toestel ruikt zoals een nieuwe auto. Bij vertrek valt een licht buitje. Later zal blijken dat de bambini, vertrektijd een uur later, een zwaar buitje met de nodige turbulentie doorstaan hebben tot aan Saigon. Wij hebben daar geen last van.

Achter in het toestel zijn er zes vrije rijen stoelen dus mooi voor een dutje, het is inmiddels rond tien uur ‘s avonds, en is voor de happy two weggelegd. We worden wakker met een enorme druk op het trommelvlies. De landing is ingezet. We hebben allebei last van een flinke verkoudheid. Zoiets vergemakkelijkt het klaren niet echt.

Ook hier is de bagage afhandeling super vlot en ontmoeten we de man met bordje aan die ons komt ophalen en naar ons hotel vervoert. Het is dan 23.45 uur, na een half uurtje komen we in de buurt van ons hotel en dan nog ongeveer 50 meter lopen. De taxi kan het straatje/steegje niet in. Het buurtje doet grauw, vies en grijs aan. Niemand op straat, een enkele hond scharrelt nog wat rond maar zelfs de vuilnisbakken zijn leeg en verlaten. Ik citeer U2:’ where the streets have no name’