Aankomst op Phu Quoc International Airport. Klinkt groter dan dat het daadwerkelijk is. Voor Phu Quoc geldt geen visum, het is een vakantie eiland. Alleen als je wilt doorreizen heb je het visum wel nodig. Nu begrijpen jullie ook waarom we zonder gedoe door de douane kwamen terwijl de visumprintjes in onze koffertjes op de band zaten.

Bij aankomst zijn wij de enige vlucht dus de bagageband is al snel aan het draaien. Tijd tussen uitstappen van de Vietjet Air vlucht en het verlaten van het terminalgebouw bedraagt maximaal 20 minuten. We hebben een airport transfer naar ons nieuwe onderkomen geboekt maar hoe zeer we de opgehouden bordjes ook afspeuren, onze namen komen er niet op voor. Navraag bij de inmiddels overgebleven chauffeurs levert niks op. Dan maar even de lokale beestjes tanken bij de flappentap. Voorzien van 2000.000 miljoen Dong nemen we een Grab, kosten 130.000 Dong (ongeveer 5 euro).

Ons onderkomen Mai Phuong Binh is een bijzonder leuk en groen resort met zwembad en goede ligging. Groen betekent ook dat muggenspray geen overbodige luxe is. De kamer is groot met twee kingsize bedden en na verkenning van het nieuwe terrein slapen we tot we in de ochtend met het uitgebreide ontbijt de inwendige mens versterken.

Jorit en Djadi komen deze dag vanuit Ho Chi Minh City (Saigon) aan op het eiland. We wachten ze op bij hun onderkomen, ze hebben een bungalow met zeezicht geboekt. Het zijn de laatste vier dagen van hun vakantie en die willen ze na overnachtingen in meer bescheiden onderkomens in een toch wat meer luxueuze omgeving doorbrengen. Wij slapen er ook een nachtje maar dan in een standaard kamer zodat we gezellig Tet, oftewel het Vietnamese en Chinese nieuwjaar, samen kunnen vieren. Verschil moet er wezen.

Tijdens Tet, dat een aantal dagen duurt, ligt het openbare leven grotendeels stil want de families komen bij elkaar en vieren Tet gezamenlijk. Dat ene leuke restaurant met een zeer goede waardering op TripAdvisor blijkt dan toch gesloten te zijn. Maar ergens anders een hapje doen blijft wel mogelijk. We gaan met z’n vieren naar het centrum vlakbij de haven want daar schijnt het vuurwerk te zijn. Vooraf nog een hapje eten en dat doen wij bij de Lobster Cave. Kreeften, garnalen, vis, schelpen, zee egels en ander eetbaar in diverse aquaria vullen de ruimte. Boven deze ruimte het restaurant waar het behoorlijk druk is. Jorit, Djadi en ik hebben al plaats genomen aan tafel maar Linda is staande gehouden door een grote Vietnamese familie die haar hoogst waarschijnlijk voor Madonna houden. Wij zitten nog op een droogje maar Madonna heeft dan al twee keer met de lokale pruimenbrandewijn moeten proosten op Tet. Nadat Madonna zich bevrijdt uit de lokale fanclub neemt ze plaats bij de rest van de band.

Ik bestel de zee egels, bereid met lente ui en gecrushte pinda’s. Mijn gezelschap is wat minder avontuurlijk en beperkt zich tot wat minder gewaagde uitstapjes. Een man uit de eerder genoemde familie komt, samen met zijn zoon die Engels spreekt, aan onze tafel. Ook wij krijgen nu de brandewijn aangeboden. Hij is trots op zijn zoon dat hij zo goed Engels spreekt. En wederom vloeit de brandewijn. Na het diner, de zee egels, zijn overigens een ware delicatesse, volgt nog een korte handtekeningsessie van Madonna en verkopen we nog T-shirts en petjes met Madonna’s beeltenis.

Dan barst het vuurwerk los. Vanuit het restaurant is het slecht te zien. Maar een klein stukje lopen verder op de brug is superdruk en in de verte knallen ze er stevig op los. Een halfuur later is het weer afgelopen en komen alle mensen, lopend of op scooters weer toeterend in beweging. Happy New Year, Happy Tet!

Simon