Vandaag vertrekken Pom en Chiel naar Ban Phe. Pom wil nog wat zaden verzamelen voor in haar tuin in Isaan. Chiel gebaart en roept dat er een varaan loopt. Ik ren naar de plek en zie nog net in de verte een flinke jongen, meisje of misschien een gender neutrale varaan weg schuifelen om daarna flink vaart te maken. Ondertussen worden wij, een exclusief Europees hapje, flink te grazen genomen door verschillende soorten muggen.

Wij besluiten om nog een paar dagen op Koh Sichang te blijven. Het bevalt ons hier uitstekend. Het eiland heeft nog de ‘layed back’ atmosfeer van het Thailand waar wij zo’n 25 jaar geleden verliefd op werden.

We wandelen door de marktstraat, drinken koffie en genieten van de drukte, geuren, kleuren, mensen en dieren op straat. Als de zon gewelddadig op ons bolletje begint te schijnen, gaan we brunchen bij een klein tentje. De muziek staat kneiterhard en de kok belt over de speaker. Hier eet je toch vaak onverwacht het lekkerst.

Eigenlijk wilden we naar het strand maar we voelden ons enigzins genaaid met de prijs nu onze vaste tuktuk chauffeur die Pom en Ammy steeds belde uit beeld is. In de marketstreet kopen we bij de stalletjes verschillende Thaise lekkernijen zoals 4 viskoekjes (20B, 4 gegrilde spiesjes met varkensvlees en sesam (20B), 2 worstjes met salade en pepers (30B), 1 gefrituurde crispy kippenpoot (30B)en 4 gestoomde dimsum (20B). Dit alles aangevuld met exotische en vooral pittige smaakmakers. Dit alles voor 120B, zo een slordige 3,40 euro.

We kregen al en bericht van een verontrustte volger dat er nog niets op de blog stond. Of ze zich wel goed had aangemeld. Dan kan je niet anders dan gehoor geven aan een oproep van trouwe volgers. We hebben even tijd nodig om te acclimatiseren. En of we nu eindelijk tot het einde van de vakantie door blijven bloggen. Dat is ook waarheid: het is ons nog nooit gelukt om tot het einde van de vakantie geïnspireerd door te bloggen (writers-fatigue). We hebben zelfs twee reizen overgeslagen. Drie weken Thailand in december 2019 met mijn Papa. Ik wilde niet de hele tijd online zijn (heb ik nu spijt dat deze memorabele drie weken niet gedocumenteerd zijn). En net voor corona uitbrak vertrokken we 10 dagen naar Bali met Djadi. Ik wilde deze keer mijn eindejaarsuitkering gebruiken om familieherinneringen te schrijven. Jorit was 6 weken in Australie en zo kon Djaad ook even het gemis verdringen en lekker relaxen.

Rond een uurtje of 5 breng ik eerst even mn broek naar de naaister. Beetje op de naad weggescheurd. 5 minuten later en 20 baht verder sta ik weer zo blij als een kind buiten met mn gerepareerde broek in de vuistjes. Simon schenkt de glazen in en we vertrekken naar het viewpoint vlak bij onze bungalow voor de zonsondergang.

Linda