We stappen in de pickup truck die ons naar de pier van Saladan brengt. We gaan per speedboot naar Koh Yao Noi. Een ritje van anderhalf uur waar bij andere eilanden gestopt wordt om passagiers op te pikken en af te zetten. Zevenhonderdvijftig Suzuki zeepaardenkrachten hangen achter de gestroomlijnde polyester machine. De rederij heeft het transport van mens en bagage strak georganiseerd. Door middel van een systeem van kleurcodering en stickers weet de driekoppige bemanning wie en waar er af gaat. Tanige Thai tillen loodzware koffers zo groot als olievaten met het grootste gemak aan en van boord. Rustig verlaat dit niet geheel CO2 neutrale vaartuig de pier om vervolgens op open water te accelereren naar een stampend monster die harde klappen maakt op het water.

Met zo’n 28 andere passagiers in een beperkte ruimte stampen we op keiharde kleine stoeltjes over het water. De semi open ruimte is vergeven van benzinewalmen. De ideale omstandigheden om de eerder genoten lunch opgewarmd naar zevendertig halve graad te recyclen. Gelukkig zijn wij wel wat gewend maar menig passagier wil graag gebruik maken van de zeer beperkte ruimte op het voordek. Stel je een lift voor bestemd voor vier personen, laat hier de tafel van drie op los, dan is de uitkomst sardineblikje (mathematisch L4x3= sardineblikje).

Met onze schipper die naast ons alle zevenhonderdvijftig zeepaardenkrachten los laat op wateroppervlak kunnen we het gelijk goed vinden. Hij is niet blij met de zijn zicht verstorende gasten op het voordek. Hij zoekt bewust de zwaardere deining op om duidelijk te maken dat het gevaarlijk is op het voordek en dat het zijn zicht belemmerd.

Als hem duidelijk wordt dat niemand de hint begrijpt, sommeert hij iedereen naar binnen. Een enkeling sputtert nog tegen met het argument dat zij allergisch is voor de lucht van benzine. Misschien volgende keer met de trein naar het eiland, mevrouw? Na een kwartier valt de boot stil en gaan de buitenboordmotoren omhoog voor een inspectie. Het beest dat eerst nog bijna over het water denderde ligt nu ingezakt te deinen met de golfslag midscheeps. Medepassagiers zijn opgestaan om te kijken wat er aan de hand is. Waarschijnlijk gisteravond Titanic gekeken. Na deze inspectie voert onze schipper de drie dorstige buitenboordmotoren hun gulle rantsoen en stampen we verder.

Bij elk eiland dat we onderweg aandoen komt er een longtail boat langszij om mensen en hun bagage van de boot naar het strand te vervoeren. Een operatie die afhankelijk van het aantal mensen een kwartier in beslag neemt. Echter bij aankomst in de baai van Raileigh Beach komt er geen boot opdagen en duurt het zeker langer dan een half uur. Als dit in 1944 tijdens D-Day was gebeurd dan sprak geheel Europa Duits en behoorde rassenleer tot het verplichte vakkenpakket op de basisscholen.

Na flink wat vertraging komen we dan uiteindelijk aan op Koh Yao Noi. We hijsen ons achterop de gereedstaande pickup truck. Zo dat is beter, geen benzinewalmen meer maar goudeerlijk diesel om op te snuiven.

Bij aankomst bij Tha Khao Pier Bungalow wacht een charmante, zeer goed Engelssprekende dame ons op. Terwijl zij ons de bungalow laat zien loopt er een piepklein poesje met ons mee. Ann, onze gastvrouw, vraagt of wij dit bezwaarlijk vinden. Lin vertelt haar wat Boris is overkomen. We huilen gezamenlijk met een vrouw die we net tien minuten kennen. Ze omarmt Lin, wat zeer uitzonderlijk is omdat de Thai niet openlijk lichamelijk ingesteld zijn. Kippenvel, zowel bij ons als bij haar.

De fles Thaise rum meegenomen van Koh Lanta gaat het die avond niet overleven. In het lokale winkeltje nemen we een kilo ijsblokjes en soda water mee en halen herinneringen op aan Boris. We horen als we uitgeteld van de emotie, reis en drank in bed liggen een luide plof op de houten vloer. Een klein bescheiden miauw volgt. Het kleine poesje kruipt tussen ons in. Ze blijft de hele nacht bij ons en zal dat tijdens ons gehele verblijf in deze bungalow blijven doen. Het piepkleine zwangere poesje heeft al een naam gekregen. We noemen haar Lek. Thais voor klein. Ze blijft de komende twee dagen onze kat. Boris heeft vast zijn invloed aangewend om ons deze twee dagen een comfort cat (troostkat) te sturen. Heaven sent.