We zien op 31 januari dat we diverse telefoontjes van Djadi hebben gemist. Als we bij Smile beach resort zijn, belt Simon haar onmiddellijk. Te zien aan zijn reactie is er iets goed mis, hij trekt wit weg en beeft. Djadi heeft slecht nieuws. Boris heeft zich in zijn angst voor de stofzuiger in de wasmachine verstopt. Na 15 minuten zoeken heeft mn vader de wasmachine open gerukt. Boris leefde nog.

In de avond gaat het slechter met hem (secondary drawning). Samen met Djadi brengen ze Boris naar het dierenziekenhuis. Hij krijgt zuurstof, is onderkoeld en heeft vocht in zijn longen. De artsen geven aan dat als er binnen 48 uur geen verbetering is, de hoop op herstel erg klein is. De volgende ochtend krijgt hij een epileptische aanval als Pap en Djadi op bezoek zijn. De artsen zien het somber in. Op 31 januari in de middag krijgt hij nog meerdere epileptische aanvallen. Kortsluiting in zijn hersentjes. Djadi belt ons en we spreken met de dierenarts. Het is beter als Boris inslaapt.

Wat hadden we die kleine rakker nog graag willen knuffelen, wat hadden we hem willen zeggen hoe vreselijk gek wij op hem zijn, wat hadden we hem graag willen vasthouden toen de dokter met het spuitje kwam en hem zachtjes toe willen fluisteren dat we hem zo gaan missen. Maar we weten dat mijn vader en Djadi alles hebben gedaan wat in hun vermogen lag om hem te redden. Boris is in alle rust in de warme armen van mijn liefste kind overleden. We hebben hem vijf fantastische jaren kunnengeven omringd met liefde en aandacht.

We overwegen om terug naar huis te vliegen, maar Djadi raadt ons aan om weg te blijven en zo alvast te wennen aan het idee dat Boris er niet meer is als we thuiskomen. Hoe moeilijk dit besluit ook is, in Nederland kunnen we ook niets meer voor hem doen.

Het is bizar om hier aan het strand te zitten. Wij huilen terwijl vakantie vierende mensen en spelende kinderen het enorm naar hun zin hebben. Terwijl de zon aan de horizon verdwijnt en de weg naar het westen vervolgt slaapt onze Boris in.