‘ No have, no room available for tomorrow.’ Het fijne daarvan is dat we onze keuzes kunnen beperken tot Koh Mook of Koh Libong en vanaf daar naar Koh Laoliaou te gaan. Het wordt Koh Mook. De laatste keer dat we daar belandden was 20 jaar geleden met Djadi. We kennen het eiland met strand van fijn wit zand en twee a drie accomodaties: resorts mag je het niet noemen. Na een check op booking.com blijkt het aantal resorts vertienvoudigd en vanaf het niveau, ik slaap nog liever in een doos onder een viaduct naar grote luxueuze bungalows met alle mogelijke moderne voorzieningen die er te verzinnen zijn. Met een infrastructuur o.a. bestaande uit een hoofdweg ter breedte van een fietspad uitsluitend begaanbaar door lokale vervoersmiddelen. Niet geschikt voor auto’s. Benenwagen, fiets, brommer of tuktuk, daar moeten we het mee doen.

Aangezien het weekend is, is onze keuze van accomodatie eenvoudig. Of we betalen de hoofdprijs of we nemen onze intrek in Smile bungalow, een eenvoudige betonnen variant van de bamboohut. De paarse ventilator blaast de sleetse gordijnen voor de vastlopende schuifdeuren. Ruikt het nou een beetje naar poep in die badkamer of heeft er iemand een windje gelaten? Maakt niet uit, we zijn wel wat gewend. Er is een plan B voor slapeloosheid bestaande uit drie oplossingen: oxazepam, alcohol of een pretsigaret bij de locale reggaebar Xoy Xoy of een combinatie van alle drie. Mocht dit niet helpen hebben we via Google opgezocht wat het Thaise woord voor rubber hamer (plan C) is.