Hat Chao Mai is uren wandelen over een verlaten strand van ongeveer 10 tot20 kilometer lang. Bij laag water zeker 100 meter breed. Het enige dat je aantreft zijn aangespoelde schelpen en al het andere wat de zee uitbraakt en weer inneemt tijdens het wisselen van de getijden. Een oase van rust na de hectiek van Bangkok.

Na het ontbijt wandelen we naar de Hat Yao pier om te checken waar we vanaf hier allemaal naar toe kunnen varen. De boot voor Koh Libong vertrekt binnen een half uur. Snel kopen we nog een paar Adda slippers voor Siem en springen we vervolgens op de local ferry onderweg naar Koh Libong.

Onze tuktuk chauffeur is ouder dan Methusalem en heeft een lief gezicht. Hij zal ons voor 500 baht het eiland laten zien. Towerbridge o.a. Niet te verwarren met de Londense versie maar een lange pier waar onze tuktuk met luttele centimeters aan weerszijde overheen rijdt. Op de railing liggen door midden gekliefde vissen variërend van 60-70 cm lengte te drogen. We klimmen de 25 meter hoge toren op en kijken of we dugongs kunnen zien. Helaas, dat moet een tourist trap zijn.

We vervolgen onze weg naar hetLibong beach resort om wat te eten en we nodigen onze chauffeur ook uit. Het is er zalig, lekker briesje, smal strandje maar fijn en leuke huisjes met seaview. Niks mis mee. Toen had de oude baas het wel gezien en scheurde terug naar de pier. Ik denk dat zijn middagdutje belangrijker was.

Voor de tweede keer deze dag moet voor onze afvaart de bootcaptain ons laten zoeken maar gelukkig is dit het land van de glimlach en na dit spontane avontuur kan onze dag eigenlijk niet meer stuk.

Bij de pier scoren we een fles Sang Som (Thaise rum) bij een allerliefst Thais mevrouwtje in een schattige kiosk met de belangrijkste levensbehoeften. We wandelen op ons gemak terug naar Yao beach. Het is vrijdagavond en volgens een vaste bewoner kan het nog wel eens luidruchtig worden. Ik heb het niet gehoord maar volgens Simon hebben ze allemaal een leuke avond gehad.