The Red Lotus Lake, Linda

Om 05.15 uur gaat de wekker. Ik haat dat ding. Maar als je ook nog wat wilt zien ontkom je er niet aan. De rode lotusbloemen openen bij zonsopgang en sluiten als het te warm wordt. Chiel waarschuwt dat we tot uiterlijk 11.00 uur de tijd hebben om dit wereldwonder te aanschouwen.

De taxichauffeur is stipt op tijd en om 06.00 uur rijden we weg. We hebben geregeld dat we op de terugweg bij de Friendship Bridge, Nong Khai worden afgezet om de grens met Laos over te steken. Onderweg stoppen we bij een ATM maar tot mijn verbazing komt er op alle ING pasjes geen cent uit de machine. We ploegen ons door de ochtendfile en na 45 minuten zijn we ter plekke. We zijn de eersten.

Na twee nescafé blijkt dat het Red Lotus Lake meer bezoekers verwacht dan alleen Siem en ik. We trekken een sprint naar de kleine bootjes die daar geduldig wachten op hun passagiers. Door een versterkte microfoon roept de Thaise Ron Brandsteder allerlei teksten om toestromende toeristen te lokken naar de lotusbloem.

Wij zijn met de taxi aangekomen maar de toestromende toeristenbussen worden door capabele dames in juiste banen geleid. Zij regelen een foto van ons als we in de uiterst comfortabele boomstam stappen. Het doet denken aan de Amsterdamse rondvaartboot maffia of het Volendamse klederdracht toerisme.

We ploegen ons voort door een meer vol soepgroente onder de snel rijzende zon. Ik doe moeite om mijn teleurstelling te onderdrukken. Her en der verschijnt een rood/roze lotusbloem maar van een veld kunnen we echt niet spreken. Nu sta ik niet bekend als het meest geduldige type en gelukkig wordt het uitzicht over het meer met de opgaande zon steeds mooier.

Het is bladstil, de enige beweging in het water wordt veroorzaakt door een opvliegende vogel en de beweging van een vis. Door de smalle vaargeultjes manoeuvreert onze kapitein behendig zijn boot. Zo ver je kunt kijken zien we alleen diverse tinten en formaten roze/rode lotusbloemen. Red Lotus Lake of soms ook wel Sea genoemd doet haar naam eer aan. Het is een beloning voor het oog en nieuwe, mooie herinneringen worden opgeslagen.

In de verte zien we de bootjes vol Chinezen al onze kant op komen. Behalve dat de pruttelende motoren veel geluid maken die watervogels doen opschrikken is het gekakel van de vooral Chinese toeristen ook niet bepaald bevordelijk voor de idyllische sfeer en omgeving. Nu snap ik nog beter waarom Chiel ons adviseerde héél vroeg te gaan.

Als we bij de aanlegsteiger komen, bedanken we onze gids met een met tip gevulde handdruk. Fijne vent, sprak geen woord Engels maar begreep precies wat we wilden zien. Bij het kantoortje staan al rijen met goudbruine fotolijstjes klaar waar Simon en ik ook vereeuwigd zijn. Siem kan het niet over zijn hart verkrijgen om te zeggen dat we ze lelijk vinden, dus hup mee in de koffer als aandenken van dit kleine wereldwondertje.