Wing 5, Royal Thai Air Force is een luchtmachtbasis die vrij toegankelijk is voor iedereen van 06:00 tot 18:00. Voorheen was het Wing 51. Het is een opleidingsinstituut voor luchtmachtpiloten. Bij aankomst melden bij de poort waar de MP wacht houdt en waar je je moet inschrijven met aankomst- en vertrektijd Het complex van Wing 5 bestaat uit barakken, bungalows, een runway, een golfbaan, een conferentieoord, een pompstation en Ao Manao.

Om Ao Manao te bereiken steek je de enige start-en landingsbaan halverwege over. Bij een wachtpost staat een bewaker die dit verkeer met slagbomen regelt. In al de jaren dat we hier komen hebben we echter nooit voor gesloten slagbomen gestaan. Er wordt zeer weinig gevlogen. Jaren geleden zag ik een lesvliegtuig opstijgen. Maar dat is het enige vliegverkeer dat ik heb kunnen waarnemen.

Volgens Google betekent Ao Manao citroen vijver maar ik vind Citroen Baai mooier klinken. Het is een rustige baai met een strand van ongeveer 1,5 tot 2 kilometer lang. Op werkdagen nauwelijks bezocht maar op dagen waar de Thai vrij zijn is het gezellig druk. Pick up trucks met hele families, van de allerjongste tot oma van 96 jaar achterin, komen in grote getale op het strand af.

Iedereen gaat onder de bomen in de deckchairs zitten, bestelt ruimschoots eten, whiskey, frisdrank en bier drinkend. Kinderen spelen op het strand, maken plezier in de kalme zee. Zo'n dagje Ao Manao kost ons 700 baht. Daar krijg je dan wel een ruime lunch met garnalen, garnalenkoekjes, som tam (papaya salade) bier, tom kai kung, water, frisdrank, een grote koeler met ijs en een fles Sam Song voor. Omgerekend €18. Niet gek voor een hele dag strand, met dat bedrag red je net een uurtje op het strand van Zandvoort met z'n tweeën.

De Thai op het strand is een andere badgast dan de westerse variant. Ze zoeken de verkoeling van het water op in de schaduw, onder de bomen of onder parasols. Maar niet in de volle zon. Dat is het domein van de westerse badgast. Het heeft twee redenen: één, het is te heet. Twee, een bruingebrand lichaam is een teken dat je in de volle zon moet werken en dat betekent armoede. Daar waar de westerse cosmeticafabrikant zich richt op crèmes met een een tintje bruin is de markt in Zuid-Oost Azië die van een tint lichter. Bovendien zijn de Thai, naar onze maatstaven, behoorlijk preuts. Gooit de westerling alles bloot wat aanvaardbaar is in onze ogen, de Thaise badgast heeft een driekwart broek of korte broek met kort of lang T-shirt aan, ook in het water. Westerse dames die met de Grote Jopen ontbloot en slechts gekleed in reetveter over het strand paraderen worden dan ook uitgelachen door de Thai.
Gelukkig, ook voor de Thai, is dat op de luchtmachtbasis niet toegestaan.

Het is ongeveer half zes in de middag. Zes uur moeten we van de basis zijn. Nadat we vrijwel alles hebben opgemaakt wat we betaald hebben stappen we op onze gehuurde fietsen (€1,25 per dag) en rijden we langs de kustweg naar onze ruime, koele kamer in Prachuap Khiri Khan. Want op reis doe je toch andere dingen dan thuis, daar valt fietsen dus ook onder.