Na eerdere minder aangename ervaringen is mijn schatje haar enthousiasme voor de onderwaterwereld verloren. Mijn motto is nog steeds: the wetter, the better. U begrijpt, dit botst. Maar liefde is the art of letting go. Een oud, zeer waarschijnlijk Chinees spreekwoord zegt: liefde is als een vogel in de hand. Als je de hand te ver opent, vliegt de vogel weg. Als de hand te gesloten is dan verstikt de vogel.

Genoeg romantisch geleuter, ik wil duiken en Lin niet. Dat is de boodschap. Bij Asia Divers ontmoet ik Kevin. Mijn bouwjaar plusminus. Ik leg hem de situatie voor en hij stelt voor om Lin met de Zuid-Koreaanse Woorin, grondig nauwkeurige divemaster en zeer goed Engelssprekende dame met billen die walnoten kunnen kraken een opfriscursus in het zwembad te laten doen. Zo kan zij opnieuw vertrouwen op doen en het probleem met het klaren tijdens het afdalen overwinnen.

Maar eerst ga ik met Suzy, ook Zuid-Koreaanse, twee duikjes maken. Het wordt een middagje duiken met een precisie van Daewoo en Samsung. Ik ben de enige duiker van westerse afkomst. De bemanning is Thais, de overige duikers Chinees en Zuid-Koreaans. Gelukkig zit ik niet op een Noord-Koreaanse duikboot. Stel je voor, Donald zou het rode kopje willen indrukken.

Alles is check, check, double check met haar. Als redelijk nonchalante duiker zijnde is dat wel prettig. Zeker op 18 meter. Ik maak twee leuke duiken die dag. Als ik rond vijven weer terug kom, vertel ik Lin over de boot, de kleine hoeveelheid mensen aan boord en de aandacht voor de veiligheid. Als er een duikschool is die haar het zelfvertrouwen kan terug geven dan is het Asia Divers.

Na mijn relaas over mijn ervaringen stapt Lin op Kevin af. "Okay Kevin, let's do it. Tomorrow morning, refresh in the pool. And if this goes well, I will be on the boat tomorrow in the afternoon. Cohones grandes. Spaans voor kloten.