Prachuap Khiri Kahn, Linda

Please can you call a tricycle for us? Zweet gutst van mijn voorhoofd. Only mad dogs and Dutch men go out in the blazing sun. Noodgedwongen wij ook. We bewegen ons in flink tempo langs de vijf kilomter lange weg die van het busstation van Prachuap naar het stadje loopt. Vierbaans geweld raast langs ons heen. De stofwolken en uitlaatgassen die daarmee gepaard gaan zijn bijna onmenselijk, net als de hitte. De vriendelijke dame zwaait naar een oude baas op de brommer. Ik kijk Siem aan en gebaar dat dit m niet gaat worden. Twee koffertjes, twee rugzakken, twee mensen en een 125cc brommer met tandloze chauffeur. Kansloos.

Een half uur later zet de oude baas ons af bij Baan Por Pla, ons nieuwe onderkomen. Ik weet niet hoe hij het doet, de koffers tussen de benen voorop, ik in het midden met rugzak links, Siem achterop met rugzak rechts. Ik val al om als ik alleen maar gas geef. Ik stop de baas wat extra’s toe en deze schenkt mij zijn gulle, tandloze lach van oor tot oor.

Voorheen logeerden we vaak in het Hadthong hotel maar dat is inmiddels een beetje vergane glorie. En bovendien zorgt Chinese new year voor de nodige krapte op de hotelkamermarkt. Echter ons nieuwe onderkomen is eigenlijk veel mooier en een flink stuk goedkoper. Er is laundryservice voor 5 baht per stuk dus we gooien de koffers leeg ign een waszak en ik lever deze intens gelukkig bij de gastvrouw af. Als dat geen vakantie is!

De hele boulevard is omgetoverd tot één grote walkingstreet zoals ze dat hier noemen. Eten zoet en hartig, kleding ook vintage, brillen op maat, vissen, eekhoorns echt alles wordt hier te koop aangeboden. Het is gezellig druk en na een rondje en twee nieuwe protectionscreens voor onze iphones strijken we neer bij een van de vele eettentjes. Life is good, zeker in Prachuap.