The cockroach approach, Linda

“Loop ik midden in de nacht op het randje boven de bedden van die gasten uit 020, kamer A2 van het Asia divers resort. Ik hang daar wel vaker met m’n matties rond. Word ik gegrepen door een windvlaag van de plafondventilator en ik verlies mijn evenwicht. Wat denk je? Ik buitel van het randje af, kom heel zacht terecht op iets harigs en vervolgens vlieg ik door de lucht om op mijn rug met de pootjes omhoog terecht te komen. Is dat even schrikken!”

Er is iets mis,heel erg mis. Ik droom dit niet. Ik voel toch iets op mijn hoofd vallen. Ik kom met een ruk overeind en veeg hard over mijn haar. In de verte hoor ik het geluid van iets dat op de plavuizen terecht komt. Ik spring uit mijn bed, probeer Simon wakker te maken maar helaas. Wat kan ik doen. Ik sla een paar keer hard op mijn matras en trek het bed onder het randje vandaan. Het hoofdkussen verhuist naar het voeteneinde. Mijn enige vriend is het laken dat ik strak over mij heen trek zodat ik alleen nog door een klein kiertje kan ademen.

Geradbraakt word ik wakker en check eerst de vloer om mij heen of er iets ongewoons te zien is. Niets, helemaal niets. Nee, die basterd is er natuurlijk al lang van door. Bewijsmateriaal wissen en ik sta weer voor gek. Vandaag ga ik, een jaar later na mijn tweede trommelvliesincident, met de duikboot van Asia Divers mee. Ik ben vrij om ter plekke te bepalen of ik te water wil of mijn duikcarriere alsnog aan de wilgen hang. Lekkere start van een belangrijke dag. Ik heb op gisteren op Valentijnsdag mijn refresh in het zwembad gedaan en dat ging redelijk goed.

Het is een mooie dag, zonnig en vrijwel windstil. De elementen lijken optimaal om te water te gaan. Behoorlijk nerveus maar vastberaden om het nog een keertje te proberen, trek ik mijn duikuitrusting aan. Mijn divemasters Woori en Suzy checken elke handeling. Als het niet snel genoeg gaat nemen zij het gelijk over.

De sprong in het water is altijd het moment waarop ik boven kom en denk: waarom doe ik dit? Dan kijk ik naar beneden en weet ik het weer. Met een engelengeduld daal ik in zo een 15-20 minuten af naar 15 meter. Makkelijk is anders maar dit heeft tijd nodig en dat weet ik maar al te goed. Eenmaal los van de lijn gaat het stukken beter. Mijn ademhaling is rustig en ik voel dat het klaren ook veel beter gaat. Nu krijg ik weer oog voor de onderwaterwereld ipv opletten of alles goed gaat. Ja, ik weet het weer. Het is prachtig bij Chumphon pinnacle. Zo een 20 minuten later gaan we weer omhoog voor de 5 meter/3 minuten stop. Simon bungelt daar ook. Wauw, het blijft een mooie ervaring.

Duik twee gaat stukken beter. Er is veel vis te zien bij White Rock. Enorme groupers die in scholen zwemmen, barracuda’s van een halve meter, parrotfish, triggerfish en noem maar op. De barracuda jaagt op de kleine vis die zich in grote groepen verzamelen om de vijand angst in te boezemen.

Als we terugkomen is er nog tijd voor een snelle hap en dan gaan we direct door met de catamaran naar Chumphon waar we een nachtje blijven om door te reizen naar Prachuap Khiri Khan.