We houden het voor gezien in Khao Lak District. De stranden zijn inderdaad van een Bounty eiland gehalte maar duiken, eten en drinken (om maar wat levensbehoeften te noemen) zijn hier dik aan de prijs. Het goedkoopste duiktripje naar het wrak van een vissersboot voor de kust kost al 2800 baht. Ter vergelijking, voor twee duiken bij Koh Tao leg je 1800 baht neer en dan heb je wel koraal en een enorme diversiteit aan vissen.

We staan vroeg op. We gaan de bus aanhouden op de snelweg. Die vertrekt 07:20 uur vanuit Khao Lak om dan zo rond 07:30-07:45 uur bij Hat Bang Sak te arriveren. Er komen meerdere bussen voorbij, ruime moderne dubbeldeks touringcars, maar unfortunately peanutbutter niet de 173 naar Chumphon. Als dan eindelijk onze bus komt springt de conducteur uit de bus. Onze koffertjes gaan in het bagageruim. " You sit up" zegt de jongeman, die met zijn capuchon sweater er uit ziet als een personage uit Star Wars. Hoezo, sit up? Ik zie geen upperdeck.

Als we de bus instappen begrijp ik wat deze Yoda bedoelt met "sit up". Alle zitplaatsen in de bus, op één na zijn al ingenomen. Als heer zijnde gebaar ik naar Lin dat ze daar kan zitten om vervolgens zelf op de grond naast de nooduitgang plaats te nemen. Ik zit daar nog geen minuut als blijkt dat Lin een gereserveerde stoel heeft ingenomen. Gedeelde smart is halve smart als ze naast mij op grond plaats neemt. Reis in Thaise openbaar vervoer bussen nooit in witte kleding.

Hoe meer zielen des te meer vreugd! Onze toch al beperkt lebensraum wordt verder geminimaliseerd als er ook nog drie Thaise dames instappen. Helaas zijn ze geen van allen van het soort ranke vrouwtjes die ik als man graag zie maar wandelde reclame voor Michelin. Ondanks dat de airco draait , het vroeg en nog niet zo heet is begint het aardig benauwd te raken. De conducteur gebaart dat er straks mensen uit gaan zodat we op stoelen kunnen plaatsnemen en wijst ze aan. Maar wanneer dat gaat gebeuren is niet duidelijk. Hij noemt een gehucht langs de snelweg. Maar in dit gedeelte van Thailand worden de plaatsnamen uitsluitend in het Thais aangegeven. Goed blijven opletten dus. De zwangere vrouw naast ons kots nog maar eens keer een plastic zak vol. Het moet natuurlijk wel authentiek blijven, zo'n busreisje.

Bij Takua Pa mogen we er even uit. Even benen strekken, afgifte van lichamelijke vloeistof en inname van nicotine. Deze exercitie duurt een kwartier. We betrekken onze stellingen weer en de bus hobbelt weer verder over de weg die nu vernauwd is tot enkelbaans. Na een dik uur komen de felbegeerde stoelen vrij. Een heer ziet zijn kans schoon en neemt direct plaats maar Lin laat met een mooi geacteerde spijtige blik vol medelijden in de ogen de kaartjes zien met onze stoelnummers. Nice try, try again. Het middenpad begint terwijl de bus zich voortsleept door de heuvels ook aardig vol te raken. Het middenpad is dermate smal dat zitten geen optie is. Mensen staan uren. Bij elk gehucht kijken ze om zich heen in de hoop dat andere passagiers hier uit stappen.

Onderweg moeten we twee keer stoppen bij een roadblock. Iedereen moet de identiteitspapieren laten zien aan de ingestapte militair. Ook wij zitten met onze paspoorten in de hand maar bij onze stoelen aangekomen knikt hij vriendelijk en maakt wegwuivend gebaar. Dat heb je met zo'n vriendelijk en betrouwbaar gezicht.
Ook hier in Thailand pleegt men onderhoud aan infrastructuur. Meerdere malen zien we allerlei diverse grondverzetmachines die baanvakken over enkele kilometers voorzien van gerenoveerd wegdek en toekomstige wegverbreding. Uiteraard is dit een nobel streven maar de aankomsttijd zoals in Khao Lak aangegeven blijkt nog niet aan de wegwerkzaamheden te zijn aangepast zodat we half drie aankomen in Chumphon in plaats van de door ons gewenste één uur.