Singapore, Linda

Wachtend tot we uit het vliegtuig mogen, gaat de achterdeur open. Een zwoele bries jaagt door de naar angstzweet en verveling geurende cabine van onze boeing 777 van British Airways of Delays. Na een korte ATM-stop op het vliegveld vinden we het busplatform en al snel arriveert citybus 36. Deze chauffeur is behulpzaam, maar als zijn shift erop zit, kruipt een soort Aziatische trol achter het stuur die alleen maar roept’ far away, very far away, 2 hours drive! Ik begin ‘m te knijpen. Was het dan toch die andere bus? We hebben al een vertraging van 3 uur opgelopen. Ik vind het wel mooi zo. Ik wil naar de Fort Canning Lodge om Anne Suzan te ontmoeten en ik wil cocktails drinken. Weg uit die stinkende bus die elke 2 minuten passagiers uitspuugt en weer inneemt.

Aangekomen in de lodge blijkt dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Een YWCA dat is omgebouwd naar een redelijk luxe onderkomen, inclusief zwembad en ontbijtbuffet. Als we onze koffers hebben gestald, staat Anne Suzan al op ons te wachten in de lobby. Dat is echt heel leuk. We hebben elkaar al zo lang niet gezien. Wel geprobeerd, maar nooit gelukt.

We duiken een trendy bar in waar je zowel binnen als buiten omgeven bent door hipsters uit Singapore gekleed volgens de laatste mode; hakjes, pencilskirts, colberts, hippe kapsels alleen de baard ontbreekt. Luidruchtig nippen ze aan hun uitheemse cocktails en bier. Roken en schreeuwen doen ze ook wanneer de alcohol zijn werk doet. Ik wil die dames wel eens zien na drie mojitos….. Ben benieuwd of ze dan nog steeds zo elegant op die kittige stapperjes rondstappen.

Na twee koele biertjes en een update over elkaars lief en leed brengt Anne ons terug richting de YWCA. De douche is warm, de bedden zacht, net als de lakens. Dag Singapore, hallo dromenland.