Er wordt op de deur gebonkt. Djadi moet ons rond half elf wekken. Alsof ik drie jaar in coma heb gelegen, wat voel ik mij duf. Een thermoskan koffie zal niet voldoende zijn. De meiden maken nog even gebruik van het rooftop zwembad maar ik moet volledig bijtrekken en besluit al koffie slurpend en zware shag rokend op het minuscule balkon Simon te hervinden. We hebben de volgende vlucht al weer in het vooruitzicht. Half drie vertrekken Lin en ik naar het noorden en Djadi en Charlotte zuidwaarts naar Krabi.

We nemen afscheid op Don Muang Domestic Airport(DMK) en na een uurtje vliegen landen we op UTH. Chiel en Pom staan ons op te wachten en we stappen al snel in z'n grote Toyota Hilux pick-up om een uurtje later aan te komen in een klein dorp in de buurt van Ban Phue.

Naast het huis waar Chiel woont wordt zijn nieuwe woning gebouwd. Groter en moderner dan het bestaande huis dat al zo'n veertig jaar dienst doet en voornamelijk uit teakhout is opgetrokken. Vier of vijf mannen zijn nog aan het werk maar als de duisternis invalt staken zij de arbeid. En als in dit gehucht de avond komt is het ook echt donker. Het weinige licht dat dit dorpje rijk is komt van de enkele winkel en wat huisjes.

Om de innerlijke mens te versterken nemen Chiel en Pom ons en een nichtje mee naar een buffet restaurant in Ban Phue. All you can eat voor 140 baht wat je zelf klaarmaakt op een soort van fondue pot op houtskool gestookt. Vlees, vis, groente en garnalen staan op een grote tafel onder een golfplaten afdak opgesteld. Wat halve liters bier en enkele flessen Hong Thong bevorderen de eetlust en gezelligheid.

Na een ritje van een klein half uurtje over onverlichte wegen waar Chiel elke kuil en hobbel kent, vaart mindert komen we weer thuis. We slapen op de grond op een matrasje met een grote roze klamboe er overheen. Voldaan van het eten, goed gezelschap en de lokale spiritualiën vallen we in slaap.