Posted by Linda

Moederdag wordt in de Filipijnen uitgebreid gevierd. Kadootjes, uitstapjes, eten met de hele familie, het hoort er allemaal bij. Maar ik zit hier wel een heel eind bij mijn mama vandaan en mijn dochter op haar beurt is ook duizenden kilometers gescheiden van haar moeder. Mijn Moederdag zal plaatsvinden in the White Sand Paradise Beach Resort op Siargao Island. Gisteren hebben we snel één nacht geboekt zodat we direct vanaf het vliegveld door kunnen naar ons nieuwe onderkomen.

Vanaf Camiguin Island vliegen we eerst naar Cebu om drie uur later door te vliegen naar Siargao Island: ETA 13.45 uur. Bij het boarden van het tweede vliegtuig komen Simon en ik als eerste de cabine in. Het nog aanwezige grondpersoneel roept nerveus: “Passengers” en ik begrijp direct waarom. De gezagvoerder hangt relaxed ondersteboven in de aan mij toegewezen stoel terwijl hij indruk probeert te maken op een stewardess. Ik tik hem op de schouder en grap naar hem: “Sir you are in de wrong seat. Would you like me to take your seat?” Geschrokken springt hij op en trekt zijn uniform recht. Ach, het zijn ook gewoon mensen………

We landen een half uur te vroeg (!) op het vliegveld van Siargao. Een hele beleving omdat de landingsstrip in een bergdal ligt en weinig ruimte biedt voor uitwijkmanoeuvres. Een daverend applaus na een veilige landing zou hier in ieder geval ergens op slaan. Buiten bieden drammerige motorella drivers hun diensten aan. De prijzen variëren enorm maar een manneke wil ons graag brengen. Hij komt aan met een soort verlengde motorfiets waar wij, de koffers en de rugzakken op getransporteerd moeten worden. Bevangen door de slappe lach roep ik tegen Simon dat we dit echt niet gaan doen. Ik heb al iets over het eiland gelezen en de wegen zijn niet al te best. We besluiten een motorella met kar te nemen en als laatste verlaten we het vliegveld.

De weg naar het resort is soms verhard, soms gestampte stenen, soms losse stenen en soms alleen maar zand. De rit duurt 5 kwartier. Op het dak van de motorella ligt onze bagage stevig vastgesnoerd. We zijn al eens eerder twee koffers verloren uit een minibusje onderweg naar Boracay. De rit is mooi en voert ons dwars door de jungle en piepkleine dorpjes. Het omringende landschap is vergelijkbaar met opnamelocaties van Full Metal Jacket en Platoon. Sporadisch komt er een tegenligger langs en we tuffen rustig door terwijl we onze ogen de kost geven. Wanneer we volgens mij het einde van de wereld hebben bereikt doemt daar een bord op wat in fluorescerende letters schreeuwt: Bollox Bar and restaurant. Siem stapt uit en informeert naar de receptie. Achter me hoor ik iemand vragen: “Simon and Linda?“ Ik kijk om en een sympatieke vent genaamd Alan stapt op de motorella af. “Let’s give you a hand, dear.”

De luxe roze beachbungalow met uitzicht over de zee en airconditioning is helaas net voor onze neus weggekaapt dus nemen wij onze intrek in de standaard room met fan. Het gehele resort bestaat uit één beachbungalow, twee standaardkamers, een Drunkdorm,

de Bolloxbar & Restaurant en een barbecueplace. Een winkeltje is nog in aanbouw aan de overzijde waar ook onze kamer is gelegen. Tussen de hoge begroeiing staat nog een verroeste Harley Davidson en een Toyota High Ace die het beide gezien de staat van ontbinding al geruime tijd niet meer actief zijn.

Als we de Bollox Bar inwandelen waan ik mij in een grote jongensdroom: er staat midden op de veranda een pooltafel. Twee kleine tafeltjes waar je aan kunt eten zijn weggeschoven in een hoekje. Alleen de Playboy kalender ontbreekt. Het wordt direct duidelijk waar het in de Bollox Bar om draait: BEER, BURGERS & POOL. Het moge duidelijk zijn dat deze bar niet gestyled is door Philip Starck. We bestellen twee bier die hier voor het luttele bedrag van 45 eurocent per flesje over de toonbank gaan en ontmoeten Cecile en Zander, vrouw en zoontje van Alan.

Na twee potjes pool komen de Canadese gasten uit hun roze bungalow. Zij nemen na een schuchter hallo de pooltafel over en wij bestellen eten. Buiten klinkt een boel motorgeweld en harde stemmen: DE MANNEN. Bedeesd nemen de Canadezen plaats aan het andere tafeltje terwijl de MANNEN van Australische afkomst de ruimte vullen. Het bier vloeit rijkelijk, de ballen worden steeds harder over de groene mat geschoten en sterke verhalen op niveau tien komen los. Onze uitbater sluit zich aan bij de MANNEN en de ruimte wordt gevuld met Led Zeppelin, Steve Vai en ander gitaar geweld. Ja, de zanger van de Red Hot Chilly Peppers, Anthony Kiedis was vorige week nog in dit surfparadijs!

Drink met je maten en met een zwaar Australisch accent is het meest gebruikte woord van de avond: AWESOME. Happy mothersday to you too!