Camiguin kent het Giant Clam Sanctuary, een reservaat voor reuze schelpen. En met reuze bedoel ik niet de grootste die mosselhandel Prins en Dingemans uit Yerseke aanbiedt, maar beesten van een meter lengte en veertig centimeter omvang. Het is een iniatief van de lokale bevolking om deze bedreigde diersoort te behouden voor het nageslacht. Steun van uit de centrale regering krijgen ze niet. De kneuterigheid van dit initiatief straalt er vanaf.In een bassin van twee meter doorsnede ligt welgeteld een Giant Clam en enkele Giant Clams in wording. Het is een Filipijnse variant op een Leny 't Hart Zeehondencrèche anno 1950. Er wordt aan o.a. schoolklassen en andere groepen geïnteresseerden voorlichting gegeven in een bamboehut. Gestrande Giant Clams worden na te zijn aangesterkt weer naar zee teruggebracht door duikers. Ik verdenk de Giant Clams ervan om eens per jaar aan te spoelen op het strand om even uit te rusten van het vermoeiende en stressvolle leven als Reuze Schelp. " En hoe was je all-inclusive op Camiguin?" En dat Reuze Schelp dan zegt: "Lekker, de hele dag een beetje hangen in het zwembad en voortreffelijk gegeten!" De universiteit van Dumaquette op de Filipijnen heeft de vrijwilligers geschoold zodat een meisje van zestien, met als grootste wens om later bioloog te worden, vertelt over het leven, de voortplanting en de bedreiging door de mens van deze reuze schelp. Ze is zeer ter zake kundig, zo komen we te weten dat de eerste jaren als mannelijk soort word door gebracht om daarna van geslacht te wisselen en vervolgens na twaalf jaar als hermafrodiet voort te bestaan. Dan is de reuze schelp in staat om voort te planten,maar alleen met een collega hermafrodiet. De voortplanting vindt plaats door de stroming over kilometers afstand. Een vorm van cybersex maar dan analoog die al eeuwen bestaat.

Ingewijd in het seksleven van de Reuze Schelp voeg ik mij weer bij de groep. Inmiddels is er een houtvuur aangestoken waarop verse vis op bananenbladeren ligt te garen. Omdat dit een familie is van vishandelaren vertrouw ik op een goede afloop. Belangstellend vraagt Lin hoe ze weten wanneer de vis gaar is. "When the fish is fresh, the eyes pop out. Then the fish is ready" luidt het antwoord. Ik vind Lin erg stoer dat ze met vis en rijst gaat ontbijten. Je kunt mij wakker maken voor een smakelijke vis maar Lin....

Het ontbijt wordt geserveerd op een bananenblad. Ik kijk belangstellend toe hoe Lin met blote handen zonder bestek het ontbijt tot zich neemt. Zo te zien gaat dat haar goed af.Achteraf blijkt dat haar opvoering vooral uit schijnbewegingen bestond.Goed gedaan, het is niemand opgevallen.

We nemen nog een kijkje bij een gebied waar mangrove wordt geconserveerd. Een gebied van honderd bij honderd meter met daarin steigers zodat je over het gebied loopt. Onder ons de aanplant van nieuwe mangrovebomen en krabbetjes met de meest waanzinnige kleuren. Op de steigers een twintigtal mannen die dit gebied aanleggen, allen in diepe rust. "Siësta" vertelt onze gids die behalve Engels ook "broken spanish" spreekt, een verbastering van het Spaans voortgebracht door de Spaanse kolonisatie van meer dan een eeuw geleden. We stappen voorzichtig over de slapende mannen op de smalle steigers. Een enkeling wordt wakker en draait zich op de andere zij om vervolgens weer verder te slapen. Het betreft hier een overheidsproject wat een logische verklaring is voor deze slapende mannen.

In het kader van meer ecologie bezoeken we ook nog een project van de Filipijnse overheid. Het is een proefboerderij waar o.a. varkens, geiten en ander boerderij bevolkende dieren gefokt worden. Het hoogtepunt van dit bezoek zijn toch wel de struisvogels. Ze zijn groot, lelijk en agressief maar kunnen gelukkig netniet over het hek. Het is echter geen gemis als je deze "attractie" overslaat.

We rijden de bergen in. Er zijn hier op dit eiland met vijf vulkanen genoeg watervallen te bezoeken. Voor deze moet zelfs dertig peso's gelapt worden. Een groot bord met daarop de glimlachende tronies van de gouverneur en het congreslid van Camiguin begroeten ons bij aankomst. Onze gids legt uit dat de gouverneur en het congreslid getrouwd zijn. Maar ach, dat gebeurt hier zo veel dat hele families in de politiek "werkzaam" zijn. De een speelt de ander het balletje toe.

Corruptie en zelfverrijking zijn de pilaren van de Filipijnse samenleving. Een kleine Filipijnse toplaag van de samenleving verrijkt zich ten koste van de overgrote meerderheid van de bevolking die in hutjes van golfplaten mag rondkomen van het wettelijke minimumloon van 325 peso's (5,40 euri) per dag. Als dat minimumloon al betaald wordt. En dat is dan bovendien nog afhankelijk van de streek in de Filipijnen. In sommige gebieden mag dat bedrag nog lager zijn, 200 peso's.

Van het entreegeld zal waarschijnlijk het grootste gedeelte naar de gouverneur en zijn familie gaan. Een klein gedeelte komt in de staatskas terecht.

De waterval is hoog, het water stort van 75 meter naar beneden. Als je aan komt lopen hoor je op grote afstand al het geluid van het vallende water. Onderaan de waterval kan je in een beekje zwemmen. Het water is ijskoud maar gezien de hitte is dit een aangename verkoeling. Om ons heen varens, bomen en andere fauna. Het is hier groen, groen en nog eens groen. Door het vallende water ligt de vallei gehuld in een waternevel.De rotsen waar de waterval uit komt kennen geen onbegroeid plekje.

We rijden met het vrachtwagentje weer terug naar Villa Glazpol. Morgen wachten ons twee vluchten naar het volgende eiland: Siargao.