Galapagos van Azië

Na een paar dagen beach hangen op Panglao Island hebben we het wel weer gezien. Wat kan je schrijven over Alona Beach behalve dat het een tijdje lekker is om een beetje te luieren, redelijk behoorlijk Europees kan eten, er zelfs behoorlijke witte wijn te koop is en dat je er kan duiken bij Baligasac Island. Maar omdat Lin nog steeds snipverkouden is vervalt dat laatste als optie.

Met een busje vertrekken we naar de busterminal op In Tagbilaran. Vandaar nog twee uur hobbelen tot de ferry in Hakna die van Bohol naar Camiguin vaart. Als we de haven bereiken, hangt er een groot bord: de ferry naar Camiguin voor vandaag zit vol.
Wel .... gvd! Ik loop naar het volgende loketje en zie dat vanaf vandaag de m.v. Super Shuttle Ferry van een andere rederij ook de oversteek maakt! Blijkbaar is het schip een tijdje uit de vaart geweest.

Als we rond 13.00 uur aan boord mogen wordt het duidelijk waarom deze schuit enige tijd geen lijndienst heeft onderhouden tussen Bohol en Camiguin. Zoals de meeste schepen in de Filipijnen zijn het oude afgeschreven schepenafkomstig uit China die hier een tweede leven krijgen. Het is een ferry van ongeveer 40 meter lengte met een klep aan de voorkant zodat er voertuigen op kunnen.Achter de brug bevindt zich een dek met plastic stoeltjes. Er is een zeil overheen gespannen zodat de passagiers beschut zijn tegen regen en zon. Er staat een grote koelbox waar je drinken kunt kopen. Ook voor entertainment is gezorgd, er hangt een tv waar Filippijnse video's worden afgespeeld. Hiermee eindigt ook gelijk de opsomming van de faciliteiten aan boord tenzij je het roken op het achterdek, het gebruik van het onwelriekende toilet en een kijkje op de brug meerekent.

Ik krijg de indruk dat Lloyds en/of Bureau Veritas niet op de hoogte zijn van het bestaan van deze schuit. De ankerlier waarop de winchkoppen zitten is totaal verroest, eens oranje gekleurde reddingsvesten zijn vaal van ouderdom, het verroeste hekwerk wordt op sommige plaatsen bijeen gehouden door dunne oude touwtjes. En dat is wat mij in de eerste minuut opvalt. Een nadere inspectie vergt teveel tijd om op te sommen. Klaarblijkelijk heeft de Filipijnse scheepvaartinspectie (of wat die naam draagt) besloten dat de m.v. Super Shuttle Ferry zeewaardig genoeg is om de overtocht te maken. Inshallah en Deo Volente nemen we plaats op de plastic kuipstoeltjes voor de overtocht die drie uur vergt.

Tijdens de overtocht verliest de motor een aantal keren toerental om dan weer op volle kracht (haha) verder te gaan. Gelukkig is het een kalme zee en behalve dat de deining midscheeps is zodat iedere passagier van links naar recht schud alsof er naar een tennismatch op Wimbledon wordt gekeken, is het voornamelijk verveling die dodelijk is op de deze Shuttle Ferry.

We bereiken de haven anderhalf uur later dan gepland. Staande naast de brug, observeer ik de lastige manoeuvres die gemaakt worden om het schip op haar juiste plek te krijgen. De kapitein komt naast me staan en verontschuldigt en vraagt of hij er bij mag want hij wil naast de stuurhut om alles in de gaten houden tijdens het aanleggen. "Ten degrees starboard" roept hij naar zijn roerganger. Die het bevel herhaalt. "Slow ahead". En het bevel wordt weer herhaald. Ook aan dek loopt het soepel ook al moeten de mannen alle trossen met de hand vastzetten nu de winchkoppen buiten gebruik zijn. Alle lof voor deze zeelui die met het materiaal wat ze hebben toch soepel uit de voeten kunnen.

Buiten de haven staan de motorella chauffeurs ons al op te wachten. De motorella, men neme een Honda 125 cc motorfiets, last een aantal beugels vast aan de Honda, bouwt daar vervolgens een carrosserie om heen en plaats twee bankjes in de carrosserie. Afhankelijk van het formaat mens kunnen hier toch zeker zes tot acht mensen in. Meegebrachte kippen, zakken rijst en dozen worden vastgebonden op de imperiaal van dit transportmiddel tevens openbaar vervoer. Je houdt ze aan door je hand op te steken. Meestal kost zo'n ritje 20 tot 40 peso's (€0,33 tot €0,66) voor openbaar vervoergebruik.

Maar nu is de motorella door ons á 150 peso's gecharterd, koffers op het dak vastgebonden en hobbelen maar naar ons onderkomen op Camiguin. We lazen al wat op Tripadvisor over Villa Glazpol in spe. Voor iets meer dan €12 per nacht zitten en slapen wij weer goed. Het heeft airco, tv en twee grote bedden met katoenen lakens. Soms krijg je van die vieze nylon lappen. Geen aanrader in dit klimaat.

De kamer is schoon, tegels op de vloer en zelfs een leuk lampje op het nachtkastje met daarin de obligate bijbel. De badkamer echter ontbeert toiletpapier en ook de zitting van het toilet is onvindbaar. We melden dit bij de manager/uitbater van deze Filipijnse Fawlty Towers. De vorige gast schijnt de bril kapot te hebben gemaakt en een nieuwe is besteld maar nog niet binnen. Ik verwacht ook niet dat er tijdens ons verblijf een nieuwe komt. Begripvol voor deze situatie probeer ik als we willen gaan eten de schuifdeur op slot te doen. Probeer, want als ik denk de deur op slot te doen is een simpel duwtje voldoende om eventuele totaal onvakkundige leden van het inbrekergilde vrije toegang te verschaffen tot Villa Glazpol. "Nee, laat het breekijzer maar in de tas, Pedro".

Opnieuw nemen we contact op met de Filipijnse Basil Fawlty. Misschien doen we iets niet goed. Basil, onze Basil heet Rene, morrelt een klein kwartier aan het slot. Per minuut trekt hij meer zenuwachtige grimassen. Misschien dat er iemand met technisch verstand van zaken geroepen kan worden? "Ah, locksmith" roept hij. "No, tomorrow. Now is Fiesta San Bernardino. Nobody come, sir".
Na een vermoeiende reis, teveel begrip voor de situatie en etenstijd vliegt er ineens een deksel door de lucht. Die deksel ken ik persoonlijk maar al te goed. Het is de deksel die onder normale omstandigheden op de snelkookpan van Lin zit. "DEAR RENE, I CAN HANDLE THE LACK OF TOILETPAPER. I CAN LIVE WITHOUT A DECENT SEAT ON THE TOILET. BUT I WILL NOT LEAVE MY SUITCASE IN A ROOM THAT CAN NOT BE LOCKED". Rene wordt nog kleiner dan hij al is. "We fix it, madam, we fix it". Wit weggetrokken trommelt hij al zijn personeel, zijnde de gehele familie, op. Als ik kijk wat ze aan het doen zijn zie ik dat in een andere kamer de airco uit de muur wordt gesloopt en in onze nieuwe wel afsluitbare kamer wordt geplaatst. "How long till you are ready, Rene?" Hij antwoordt twintig minuten. "Make it ten, Rene". " Yes sir, yes!" Waarom heb ik er geen vertrouwen in?

Als ik wegloop hoor ik Rene zijn mensen nog harder aanmoedigen en enige tijd later komt de hele familie trots melden dat het gelukt is! De kamer is schoongemaakt, de airco draait en deze deur kan op slot. Er liggen zelfs twee extra stukjes zeep en twee rollen toiletpapier om ons ongemak te compenseren. We gaan even verderop wat drinken en een hapje eten en als we terugkomen is de kamer aangenaam gekoeld. Wij inmiddels ook weer.