De dodenrit van drs. P
29 apr. 2014
🇵🇭
vanuit Filipijnen
Posted by Linda
Het landingsgestel van ons vliegtuig raakt om 14.00 uur de grond van Cebu Mactan Airport. Ruim op tijd om direct door te stomen naar Oslob dat diep in het zuiden van Cebu ligt. Ik heb al uitgezocht
dat we met een taxi naar the Southern busterminal moeten. Daar overstappen op een Ceres linerbus met airconditioning die ons zuidwaarts brengt. Deze rit is bekend want die hebben we al eens eerder
gemaakt.
Buiten aangekomen zien we een enorme rij voor de taxistandplaats staan. Het kost ons anderhalf uur om een taxi te bemachtigen. Om 16.00 uur komen we aan op het busstation. Na wat heen en weer
geloop vinden we eindelijk de bus die ons naar Oslob gaat brengen. Ik knijp hem een beetje want de rit duurt zeker 3 uur en we hebben geen hotel gereserveerd. Er is inmiddels veel tijd verloren
gegaan aan wachten maar gelukkig mogen we om 17.00 uur de bus in. Dat werd ook tijd want de stationmanager vond het nodig om ons met alle passagiers in een piepklein wachtkamertje zonder airco vast
te houden. Bezweet bestijgen we de bus. Ik heb de mondhoeken van heer Glazer al flink zien zakken dus heb nog snel twee lunchpakketjes gescoord: 2 Gatorade en twee zakjes chips. We zullen het
daarmee moeten uitzingen tot een uurtje of acht.
De bus zit bomvol en zelfs de gangpaden worden bevolkt door Filipinos op krukjes. Toen ik kaartjes voor de bus wilde kopen hoorde ik de stationmanager iets mompelen over San Vincente. Hij keek ook
moeilijk toen ik de kaartjes wilde hebben. Ach, het zal wel: we zitten in de bus nietwaar. Als de bus eindelijk tergend langzaam Cebu city achter zich laat is het inmiddels al aardig donker. Ik
kijk naast me en de man die ik zie is not amused. Hij heeft zijn bokkenpruik op. Zelfs de Gatorade kan hem niet bekoren en de chips vullen zijn rommelende maag niet. Simon wilde liever de nacht
doorbrengen in Cebu maar ik wilde direct door. Daar bovenop hebben we ook nog eens geen hotelreservering, alleen maar een foto van een mogelijk onderkomen. En natuurlijk is het allemaal mijn
schuld. Laat de dodenrit beginnen!
De bus rijdt met een snelheid van nog geen 10 km per uur. Ik probeer steeds uit het raam te kijken waarom het allemaal zo langzaam gaat. Is de weg opgebroken of wat zorgt voor dit ongemak? Ik vraag
het aan de busconducteur en die vertelt ons breedlachend dat het deze week Fiesta San Vincente is. Heel Cebu stroomt uit naar dat ene dorpje waar DIE kerk staat en dat levert een behoorlijke
verkeerschaos op. Daarnaast komt de lokale middenstand massaal bijeen om hun waren langs de kant van de weg aan te prijzen. Voor het gemak is dan ook nog een weghelft wegens werkzaamheden
afgesloten. Ruimte voor een grote touringcar is er dan niet of nauwelijks meer om er door te komen. Zeker niet als alle dagjesmensen telkens voor de touringcar springen om nog snel even over te
steken naar de andere kant van de weg waar nog veel meer auto’s en stalletjes de weg versperren.
Mijn horloge geeft aan dat het inmiddels 20.30 uur is. Mijn maag krimpt samen van honger en dorst. Siem spreekt geen woord meer tegen mij maar zit strak voor zich uit naar de feestvierende massa te
staren. Rond 21.00 uur heeft de bus zich door het dorpje heen geperst en kan eindelijk vaart maken. Een zucht van verlichting gaat door het hele voertuig.
Ik heb de busconducteur de foto van ons mogelijk onderkomen laten zien en om mijn tweede huwelijk te redden smeek ik hem of hij ons alsjeblieft in de buurt wil afzetten. “Yes Madame, ofcourse
madame” Ik informeer ook nog even naar de estimated time of arrival: 22.45 uur!!! Laten we hopen dat er nog een plekje beschikbaar is en dat er überhaupt nog iemand ons binnen laat.
Als de bus hard remt, schrikken we op en ja hoor. We moeten er uit. In the middle of no where is een al vaker gebezigde term bij Glazpol maar eerlijk gezegd: ook hier komt ie weer goed van pas. Ik
stap uit de bus en druk Simon op het hart om de bus te laten wachten of er überhaupt beweging is in het donkere resort aan de overkant van de weg. Ik bel aan en ja hoor, beweging. En ja, hoor
beschikbaarheid ook. Joehoe dat is gelukt. We hebben een bed voor vannacht en ik snel terug naar Simon om hem te helpen met onze koffers. Zo te zien ben ik niet de enige die opgelucht is.
De Noorse gepensioneerde eigenaar van dit resort hangt in een luie stoel in zijn kantoor. Gezien zijn state of mind heeft hij al een aantal San Miguel op. Zijn Filipijnse vrouw regelt sleutels voor
ons en ze reikt ons twee ijskoude bier aan. We laten het bier goed smaken en de alcohol ontspant ons. “You looked a bit stressed” murmelt de Noorse eigenaar. Nou, dat had hij goed gezien!
De dochters van de eigenaar zijn ook nieuwsgierig en komen een kijkje nemen. We praten over opvoeding en andere belangrijke zaken in het leven. De tieners van 17 en 19 jaar knikken bevestigend om
hun vader niet uit zijn humeur te brengen. De baas is luitenant-kolonel in Noorwegen geweest en duldt geen tegenspraak. Hij biedt aan om ons morgen naar Oslob te begeleiden zodat we daar met de
whalesharks kunnen zwemmen. Hoe vroeg? 06.00 uur? Welnee, dan is juist de Koreaanse invasie. Gewoon uitslapen en 09.00 uur vertrekken is vroeg genoeg.
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!