Na de wrakduiken hebben we een rustdag. Althans wat duiken betreft, de dag erna vliegen we van Busuanga naar Cebu. Om caissonziekte te voorkomen kunnen we een dag voor een vlucht niet duiken. De opgehoopte stikstof in het lichaam zou kunnen leiden tot caissonziekte verwante symptomen en dito problemen. Het wordt een dag om het overigens typisch en lusteloze Filipijnse plaatsje een zeer kort bezoekje te brengen. Als je niet duikt is er behalve het huren van een boot naar Barracuda Lake geen ene anus te doen.

Op zo'n honderd meter van ons onderkomen is een karaokebar. We zijn 's middags uitgenodigd door de uitbaatster van deze horeca-gelegenheid. Ze is jarig vandaag en dat moet gevierd worden. Leuk voor vertier in de avonduurtjes.

Als we daar later in de avond naar toe gaan zit de bar gezellig vol met wannabee Whitney's, Sinatra's en Celine's die forever watching you my way crossing the Mersey, voorzien van alcoholische doping voor de stembanden, de begeleiding van de karaoke machine trachten te volgen. De een wat muzikaal verantwoorder dan de ander, allen zonder gêne of valse bescheidenheid. Ons immer aanpassend aan een nieuwe omgeving en gesterkt door inname van lokale spiritualiën krijgt ook de Nederlandse afvaardiging douze points. Het wordt tijd om ons tijdelijk onderkomen op te zoeken. We vallen in een diepe slaap,

De volgende ochtend maken we ons klaar voor vertrek van Palawan naar Cebu. Onze stembanden enigszins aangeslagen door ons succes tijdens het karaoke-zingen. Ons hoofd ietwat dichtgepleisterd door de lokale spiritualiën maar met behulp van koffie en een stevig ontbijt zijn we snel weer onder de levenden.

De luchthaven van Busuanga is niet meer dan een betonnen strip met een stationsgebouw. Daarnaast nog een houten gebouwtje dat de vorige storm niet wist te overleven en ineengestort naast het stationsgebouw vervallen staat te wezen. Koffers worden allemaal geopend voor het inchecken. Ik moet mijn aansteker inleveren die ik op zak heb. Potjandorie, daar gaat weer 20 peso's! Als we in een bak van twee bij twee meter kijken weten we waarom alle koffers geopend moeten worden. Schelpen zo groot als bijzettafeltjes zijn in beslag genomen. Voor sommige moet je toch wel een heel grote koffer hebben.

De wachtruimte zit vol. Er zijn die middag twee vertrekkende vluchten van Cebu Pacific Airlines. Onze vlucht naar Cebu vertrekt op tijd. Maar de vlucht naar Manila is zes uur uitgesteld vanwege het staatsbezoek van Obama en zijn meereizend circus. Voor de veiligheid van Airforce One is een no fly zone ingesteld. Blij dat wij niet naar Manila gaan.

Als ons toestel, een ATR 72-500 bovendekker turboprop, landt breken de dreigende grijze wolken open en vallen dikke druppels hard kletterend neer op het beton. Juist het tijdstip dat we mogen boarden. Gelukkig zijn er service umbrellas. Snel maak ik nog even een foto van Lin met haar schattige gele paraplu. Uitgerust met de door het grondpersoneel verstrekte paraplu's lopen we in snelle pas naar de uitgeklapte trap van het toestel. Geheel droog zijn we niet overgekomen. Maar we zitten aan boord en we vliegen op tijd. Tijdens het opstijgen maakt het een toestel ineens een woeste beweging als een vlieger die door de wind wordt gegrepen om daarna weer rustig verder te klimmen. Zo, er lagen toch zeker al geen mensen te slapen? Want bij Cebu Pacific zijn prijzen te winnen tijdens de vlucht. Een hyper intelligente quiz volgt. Zoals wie als eerste zijn boardingpass kan tonen. De gelukkige winnaars krijgen een Cebu Pacific blocnote uitgereikt. Weer vallen we niet in de prijzen. Misschien dat het lukt bij de volgende vlucht.