Tijdens WO II lag in Coron Bay een flinke hoeveelheid bevoorradingschepen van de Japanse marine verscholen tussen de vele eilanden. Amerikaanse verkenningsvluchten signaleerden kleine eilandjes in de baai. Een aantal dagen erna bleken de eilandjes een andere positie te hebben. Er werd besloten om verkenningsvluchten van geringere hoogtes uit te voeren. Eilandjes veranderen niet van de een op de andere dag van positie. Het betrof de camouflage van de in de baai liggende oorlogsvloot. De vloot bestond uit diverse bevoorradingsschepen geëscorteerd door een aantal schepen voorzien van kanonnen.

Vanaf Amerikaanse vliegdekschepen werd een aanval uitgevoerd door Helldivers, de bijnaam van de Curtiss SB2C duikbommenwerper. Deze vliegtuigen wisten de Japanse bevoorrading 24 september 1944 fataal te treffen. Geen van de schepen wist de aanval te ontkomen. Gezien de relatief geringe diepte zijn deze wrakken en tevens oorlogsgraf van honderden Japanse zeelieden, overwoekerd door koraal, vandaag de dagduikend te bezoeken. Volgens een van de duikers overleefde geen enkele Japanse zeeman dit inferno. De baai lag gedurende twee weken gehuld in rook totdat het laatste schip afborrelde naar haar laatste rustplaats.

Zie ook http://www.ddivers.com/history/index.php

Onze eerste duikstek is de East Tangut Gun Boat, een schip dat rechtstandig naar de zeebodem is gezonken. We gaan via het vrachtluik naar binnen om na vier meter weer via de stuurhut naar buiten te komen. Spannend want wrakduiken vereist meer specialisme dan het brevet dat wij hebben. Het schip heeft scherpe randen en is begroeid met koraal. De gaten waar je door heen zwemt hebben weliswaar voldoende licht maar je moet goed je neutrale drijfvermogen behouden om nergens tegen aan te schrapen of vast te komen zitten. We dalen af via het vrachtluik in het ruim en zien op vijf meter afstand naar het achterschip toe het daglicht via de stuurhut binnen vallen. Het is de allereerste keer dat wij een wrak binnendringen. In het schip zwemmen voldoende vissen en gigantische schelpen die aan de wanden vastgehecht zitten. Eenmaal boven gaat het napraten over de duik niet over de vissen en het koraal maar over het penetreren van het wrak.

De kok heeft inmiddels de lunch voorbereid. Een smakelijke vis op de barbecue op het achterdek bereid, gepofte aubergine en uiteraard rijst vindt gretig aftrek.

Na de lunch volgt de duik op de Olympia Maru, een bevoorradingschip met een lengte van 140 meter. Het schip ligt op haar stuurboordzijde op 26 meter diepte. Via de ruime vrachtluiken is het mogelijk om ongeveer 110 meter in het schip af te leggen, bijna over de gehele lengte. Aan haar bakboordzijde, midscheeps is het gat te zien waar de dodelijke voltreffer insloeg.

We duiken met z'n vieren. De afdaling gaat via een touw naar het wrak. Linda is nog geen twee meter onder water of ze gaat weer naar boven. De aansluiting van de luchttoevoer op de fles lekt. De jongens op de boot vervangen de fles terwijl ze op de zwemtrap zit. Het verloopt als een pitstop tijdens een Grand Prix Formule 1 race. Na enkele minuten voegt ze zich weer bij ons groepje.

Als we de Olympia Maru bereiken is het zicht vijf meter. Het is er diep en het water is troebel maar als we om het schip heen zwemmen komt het besef van de grootte van het schip. Aan boord hebben we tijdens de briefing al de afspraak gemaakt dat we met zijn vieren het wrak ingaan maar alleen als iedereen zich zeker en goed genoeg voelt om er in te gaan. Als er iemand het teken geeft aan de divemaster dat het niet goed voelt dan vervolgen we de duik op een andere wijze.

Nadat we rond het schip en langs de verticaal omhoog staande dekken zijn gezwommen komen we bij ruim 1. De divemaster vraagt via handgebaar of iedereen er in wil. Marilene, een Spaanse jongedame en ik geven het teken dat alles ok is. Lin is nog een beetje opgewonden van haar wisseling van fles en geeft het teken dat ze er nog niet aan toe is.

We zwemmen rustig verder naar het achterschip. Opnieuw vraagt de divemaster of we er in willen. Dit keer durft Lin het wel aan en ze geeft hem een hand. We zwemmen het ruim in, een grote ruimte maar omdat het schip op zijn stuurboordzijde ligt dringt daar geen daglicht binnen. De meegebrachte zaklantaarns helpen tijdens de oriëntatie door het inwendige van het schip. Met de langbenige Spaanse Marilene als buddy aan mijn zijde verkennen we het schip terwijl Lin met de divemaster kort voor ons zwemmen. Iedereen let goed op elkaar tijdens de tocht door de ingewanden van het schip. Langzaam bewegen en goed op je neutrale drijfvermogen blijven letten is erg belangrijk. De vier ruimen en de machinekamer staan in open verbinding met elkaar. Halverwege wisselen we weer van buddy en vervolgen de duik. De nauwe doorgangen van de ene naar de andere ruimte vragen om speciale aandacht. Daar wordt het smal en moet je er een voor een doorheen. Eerst het gat verkennen met de zaklantaarn en dan er door heen zwemmen. Vervolgens wachten op je maatje en via handgebaar vragen of alles OK is. Bij het laatste ruim komen we er weer uit. Inmiddels is een andere groep duikers in het wrak. De opstijgende luchtbellen verraden hun positie binnen het schip. Onze duiktijd zit er bijna op.
Op 23,3 mtr diepte gaat bij mij in ieder geval de fles snel leeg. Op zeeniveau trouwens ook maar dan hebben we het over een andere fles. De wrakduik is een fantastische ervaring, weer iets om van de lijst te schrappen en een vrije positie om iets nieuw toe te voegen.