Acht uur staan we bij Sea Dog voor de deur om ons wederom te melden voor twee duiken. Aangenaam verrast door onze komst begroet Larry ons.

Onze eerste duik is bij Twin Rocks. Roggen met blauwe stippen cirkelen om ons heen, dalen dan af tot een gedeelte waar zandbodem is en bewegen met hun vleugels tot ze een laagje zand over zich heen hebben gedrapeerd. Er liggen er een stuk of tien zo ingegraven als het Afrikakorps van Rommel bij El Alamein. Hun lange pijlstaart en loerende ogen boven het zand verraden hun positie.

Tijdens de koffie, het wisselen van flessen en onderweg naar duikstek nummer twee varen we Small Lagoon in.

We varen tot diep in de kleine lagune waar normaliter geen boot met duikers komt. Ook de zwager van Larry, schipper op een van de outriggers kijkt verbaasd als hij onze boot met Larry ziet. "If you want to snorkel you have a half hour" zegt Larry. Snel onze duikpakken dichtritsen, vinnen aan en masker met snorkel mee. Het is een koddig gezicht onderwater al die trappelende benen van de snorkelaars.

Inderdaad, heel veel snorkelende mensen, voornamelijk van Aziatische afkomst, voorzien van oranje zwemvesten waar we behoedzaam tussendoor manoeuvreren. Abel heeft ons gewaarschuwd: "You will see the Titanic".

Net als gisteren is het een sprookje om te zien. Denk de mensen even weg en de band met de Bounty reclame start. Er is zelfs een grot die je kan inzwemmen en waar hoog boven je daglicht naar binnen valt. Groot is het niet en op een bepaald moment ben ik de enige in deze grot. De stralen van licht die binnenvallen geven het gevoel dat ik in een natuurlijke kathedraal ben. Ik ben alleen met het klotsen van het water tegen de wanden en de binnenvallende zonnestralen. Het is een spirituele, bijna religieuze ervaring. Als het mijn tijd is om het tijdelijke te verwisselen voor het eeuwige mag het van mij hier zijn.

Onze tweede duik is bij Helicopter Island. Sommige mensen zien in de vorm namelijk een helicopter. Hoezeer Lin en ik ook onze best doen om deze vorm te ontdekken, wij komen niet verder dan een grote en een kleine rots versmolten tot een geheel. Met heel veel fantasie haal je er een waterbuffel met snorkel uit.

Ook hier weer heel veel mooi koraal, cabbage coral, zo genoemd omdat de formaties lijken op witte kolen van drie meter doorsnee. Als we weer in de boot zitten komt Abel als laatste aan boord. Hij heeft een gigantische schelp meegenomen. De schelp, veertig centimeter groot, ligt in de boot. Een gouden regel, de erecode der duikers is dat je alles mag zien onderwater maar niks, niente, nada, noppes aanraakt, laat staan naar boven brengt. Anders had ik wel elke dag gigantische kreeften gegeten.

Als we terug zijn bij de duikschool vraagt Lin aan Abel wat hij met de schelp gaat doen. Het beest heeft de vorm van een hoorn en hij zegt dat het een soort trompet gaat worden. Lin wil dit gigantische geval fotograferen en vraagt mij het ding omhoog te houden. Op het moment dat ik de schelp omhoog houdt blijkt de bewoner van de schelp behoorlijk alive and kicking te zijn. Het beest braakt een soort slijm uit en trekt zich direct terug in zijn schelp maar zijn lichaam is nog duidelijk te zien. Alle lof voor Sea Dog Diving maar dit kan niet. Een dode schelp blijft op de zeebodem dus helemaal handen af van een levende!

Later vernemen we dat bij bepaalde niet nader genoemde Aziatische bevolkingsgroepen het geloof leeft dat de vermalen schelp potentie -en uithoudingsvermogen verhogende eigenschappen zou hebben zoals de neushoorn gestroopt wordt voor eerder genoemde eigenschappen. Het wordt hoog tijd dat de farmaceutische multinational Pfizer die miljarden dollars verdient aan hun bestseller Viagra de Aziatische markt via marketing overtuigt van het voordeel van hun weliswaar niet natuurlijk organische maar wel effectieve product.