What a lovely way to burn

De wekker gaat om half zeven. Tijd voor koffie en ontbijt. Acht uur vertrekt de enige jeepney van die dag vanaf de kerk naar de highway en dan door naar Roxas waar we de bus moeten pakken naar El Nido. Als we rond tien voor acht komen aanlopen is de jeepney al onderweg. Maar geen nood, op zo'n jeepney kan iedereen mee. Kippen, varken in een houten kist, lange bamboepalen en mensen zitten,staan en hangen op de jeepney. Het ding maakt eerst nog een rondje in het dorp om te kijken of niemand de bus heeft gemist. Her en der pikt dit APK ontlopen vehikel nog wat mensen op en daar gaan we, over heuvels en dalen, langs een slingerende bergpas met houten bruggen omzoomd door dichtbegroeide jungle. Vaarwel Port Barton. Tot nooit.

Een aantal westerse waaghalzen vinden het interessant om boven op de kippen, het varken in de houten kist, de bamboepalen en zakken rijst te zitten. Heel erg Camel Trophy en Paris-Dakar achtig, echter het bladerdek van de langs de kant van de weg staande bomen striemt als een ogrove bezem over het dak. Bovendien is het al bloedverziedend heet ondanks het redelijk vroege tijdstip. Lin die gelijk al op het dak is geklommen komt gelukkig al na een kwartier naar beneden tijdens een stop. Ik heb een plaats achter de chauffeur waar ik ruimschoots een bank deel met twee andere buitenlanders. Het is heel romantisch avontuurlijk zo boven op een jeepney maar alleen als je geen andere keuze hebt. De jeepney klimt in de eerste versnelling, zwaar overtoeren makend langzaam de berg op. Alles kreunt, steunt, ratelt en maakt andere ondefinieerbare geluiden. Maar dit hoogstandje van Filipijnse autotechniek flikt het bij elke berg, afdaling en wankele houten brug weer. Ik kijk op het dashboard van de jeepney. Er zit een toerenteller, een snelheidsmeter, een brandstofmeter en een oliedrukmeter in. Alleen de laatste is nog in bedrijf. Het is ongetwijfeld genoeg om er voor te zorgen dat we in beweging blijven. God houdt de remmen ongetwijfeld in de smiezen.

Na een kleine twee uur mogen we er in Roxas uit. De bus met airco naar El Nido via Tay Tay staat al klaar. Maar zitplaatsen zijn er niet meer voor deze rit van drie uur. Ik informeer wanneer de volgende bus gaat. "Half hour, sir". Dat halfuurtje kunnen we wel overbruggen. Kopje Nescafe en even zitten op het busstation, we hebben het deze reis wel vaker gedaan. Gezellig tussen bedelende kinderen, rondscharrelende schurftige zwerfhonden en wachtende passagiers onder de stationsrestauratie die opgetrokken is van tentzeil en bamboestokken. Inderdaad arriveert er een bus na twintig minuten, een bus met alle ramen open en een bord El Nido via Tay Tay onder de voorruit. Geen airco dus maar op dit busstation nog langer wachten is geen optie. Ik vraag aan de conducteur wanneer hij vertrekt. "In ten minutes, sir". Kort overleg met Lin volgt. Ach ja, met zo'n bus maak je nog eens wat mee.

Een minuut later zitten we in de bus op een bankje waar twee locals makkelijk op kunnen zitten. Wij zijn echt geen typisch Hollandse reuzen maar dit is een nogal benepen bankje. Ach, dat redden we toch wel die drie uurtjes. Dat hebben we vaker gedaan. Naast onze zitplaatsen staat een driezitsbank met daarop een westerse jongeman languit liggend. Ah gossie, hij zal wel ziek zijn, de arme stumper. De bus begint langzaam vol te stromen en er zijn geen zitplaatsen over. De stumper naast ons blijft onverstoorbaar languit op zijn ziekbed liggen. Vlak voor vertrek voegt zijn zo te horen tevens Franse vriendin zich bij hem. Filipinos delen ondertussen al zo'n driezitsbankje met vier en vijf personen maar deze cochons Françaises maken geen aanstalten om maar een centimeter Frans grondgebied vrij te geven. Het is werkelijk tenenkrommend om deze Europese "ambassadeurs" te aanschouwen. Ik vrees dat als ik er wat van ga zeggen dat ik dermate uit mijn slof schiet dat we zullen stoppen bij de lokale politiepost om een verklaring af te leggen. Onderweg stappen vrouwen met baby's op de arm in maar equalité, liberté en vooral fraternité geven geen krimp. En geen van de Filipinos durft te vragen of ze alsjeblieft ook mogen zitten in hun eigen openbaar vervoer waar ze net zo veel voor betalen als wij. Een absoluut schijntje voor ons maar voor hen serieus geld. Lin wenkt een van de vrouwen en roept overduidelijk hard dat er op de bank naast ons nog een zitplaats over is. De vrouw met het kind glimlacht vriendelijk naar Lin maar neemt duidelijk ongemakkelijk plaats op de bank naast onze "broeder en zuster" uit de Europese gemeenschap. Há, een- nul voor de Filipijnen in deze niet-vriendschappelijke wedstrijd dankzij een prachtige voorzet van Van de Pol! En dat zonder zonder een tik uit te delen met de bezemsteel.

In Tay Tay mogen we er een kwartier uit om iets sanitairs maar absoluut niet hygiënisch te doen. Gezegend met een piemel besluit ik het sanitaire gedeelte maar achter een bosje af te wikkelen. De dames in het gezelschap zullen voor vijf peso's moet hurken in een vies donker stinkhol. Nog even wat nicotine naar binnen werken en wat mij betreft mogen we weer verder.

Met twee flesjes water en een zakje cashewnoten hobbelt de bus verder tot we in El Nido aankomen. Als ik onze bagage uit de bus naar de wachtende Lin wil aanreiken loopt de Franse trut verschrikkelijk in de weg. Omdat ik voor dit misbaksel mijn rug niet wil verdraaien ontkom ik er niet aan om mijn koffer per ongeluk express tegen haar aan te stoten. Gezien haar uitroep heb ik haar pijn gedaan. Ach gossie, wat spijt me dat toch!

Per tricycle bereiken we vanaf de busterminal El Nido, wat een leuk klein plaatsje in een kleine baai is. Na onze intrek te hebben genomen in het Rainforest Hotel en ontstoft onder het warme douchewater wordt het tijd voor een wandeling in dit gezellige kleine plaatsje. Via Joe, thank you Joe Pundek, hebben we vernomen dat Sea Dog Divers een hele goede duikschool is. We maken een praatje met Larry en Abel, ontmoeten in de shop Marvin en Josephine uit de US. OK, dit gaat 'm worden. Morgen acht uur verzamelen in de shop en dan per speedboot naar twee duikplekken. We eten nog wat om daarna redelijk bijtijds in twee grote zachte bedden het licht uit te doen in de van alle gemakken voorziene Villa Glazpol.