Half acht staan we bij de busterminal. De lokale bus kost 150 peso's, een minivan met airco 50 peso's meer. En maakt een enkele stop onderweg. Als we in het busje zitten met o.a. Christine, een Française en verder alleen locals hobbelen we in drieënhalf uur naar Port Barton. Vooral het laatste stuk als we de "snelweg" af gaan is indrukwekkend. Een ruime drie kwartier slingeren we ons door de jungle, grote gaten dan wel dan weer niet vermijdend. Maar de omgeving maakt veel goed. Een van onze medereizigers is Lucy die bungalows verhuurt op het strand. We nemen bij haar bungalows een kijkje. Eenvoudig, met een ventilator en een badkamertje. Electriciteitsnet is slechts beschikbaar in Port Barton tussen 1800 uur en middernacht, WiFi idem. Het is er zeer warm en klamvochtig, dus langzaaaaaaam bewegen om zo min mogelijk te gutsen van het zweet. Er zijn twee "duikscholen" op het strand die we beide bezoeken om info te krijgen.

De eerste duikschool wordt gerund door een overjarige Duitse Pipi Langkous die gezien haar gedrag of te veel zuipt of tijdens een van haar duiken zuurstoftekort in de bovenkamer heeft opgelopen of een combinatie van de twee.
Voor dat ik een woord heb gezegd begint ze onafgebroken te ratelen dat dit een scheisse dag is, pissende kat op haar bed, het onopgevoede jongetje dat bij haar logeert, haar personeel dat de boot stuk heeft gemaakt. Ik weet wel zeker dat we ons leven niet gaan wagen bij deze te vroeg losgelaten psychiatrisch patiënt. Duiken is serieus genoeg. We nemen snel afscheid. Veel plezier in jouw wereld, wij gaan weer terug naar de realiteit.

Dan maar gelijk duikschool nummer twee bezoeken. Hebben we dat ook achter de rug. Een corpulente oudere Brit zit zwetend achter een laptop. Natuurlijk kan hij wat vertellen over het duiken hier. Nee, de kwallen van een meter doorsnee die hier op het strand aanspoelen en het zwemmen onmogelijk maken kom je echt niet tegen tijdens het duiken. En met PADI open water brevet waarbij je officieel niet dieper mag duiken dan 18 meter kan je gerust naar tweeëndertig meter. We vertellen dat we na Port Barton naar El Nido gaan. "El Nido? We call it Hell Nido!"
Een verhaal over drukte, verontreinigd drinkwater met daaruit volgende tyfus en hepatitis, criminaliteit en slechte duikscholen volgt. Deze man gaat ons niet overtuigen om onze klandizie te winnen. Verkooppraatjes die gebaseerd zijn om de concurrenten in een kwaad daglicht te zetten ondermijnen het eigen product.

Nee, duiken in Port Barton zal het voor ons niet worden. Zowel de Brit als de Duitse geven ons niet direct het gevoel van safety first. Port Barton, lekker rustig en ontspannen dat naar het saaie neigt maar voor ons blijft het bij één overnachting. Morgen vertrekken we om acht uur naar El Nido. Met Christine, Klaartje uit Amsterdam en de Chileense vriend drinken we op het strand een biertje. De kleine ventilator blijkt rond elf uur onvoldoende turbulentie in onze bungalow te ontwikkelen voor enigszins gekoelde nachtrust.