Met onze paspoorten in de hand melden we ons bij de check-in counter van Malaysia Airlines. We vertrekken vanaf Kota Kinabalu Maleisië naar Puerto Princesa, Filipijnen. De dame achter de balie vraagt of we ook al een ticket hebben om de Filipijnen weer te verlaten of dat we er misschien wonen? Nee, die hebben we nog niet om dat we niet weten wanneer we weer uit de Filipijnen vertrekken. "Sorry sir, I can not let you board". Dit is werkelijk de eerste keer dat we dit meemaken! We zijn al eerder zonder uitreisticket gevlogen vanaf Kota Kinabalu naar Cebu, Filipijnen. Beleefd vraag ik of dit een nieuwe regel is. De dame zegt dat het al lang zo is. Weet mevrouw toevallig ook sinds wanneer deze regel van kracht is? Dat antwoord blijft ze me schuldig. " No sir, it is the law of the Philippinian government". Had ik nu maar gezegd dat we er wonen en werken voor Shell, ING of het World Food Program. Of alle drie tegelijk.

We worden doorverwezen naar de duty officer die het verhaal van haar collega stug overneemt. We laten zien dat we zeven juni weer naar Nederland vertrekken. Maar omdat de terugvlucht naar Nederland vanuit Indonesië is, is dat voor haar niet voldoende. Het helpt ook niet dat we voor vanavond een hotelboeking in Puerto Princesa voor twee nachten hebben en al een ticket hebben geboekt voor een binnenlandse vlucht van Busuanga naar Cebu. En dat we naar onze centen kunnen fluiten als we niet op deze vlucht mee mogen! We dienen een binnen een uur een ticket te boeken zodat we kunnen aantonen dat we de Filipijnen ook weer verlaten aldus de dienstmededeling van onze vriendin aan de balie.

Kwaad worden helpt niet en brengt ons alleen in grotere problemen, meer gespecificeerd dat we ons verhaal mogen doen bij de luchthavenpolitie. In dit soort landen is het niet je verhaal doen met een kopje koffie bij oom agent. Koffie drinken met handboeien achter je rug geeft zulke vieze vlekken op je crème witte broek. We mogen onze koffers bij de balie laten staan en een ticket boeken. Telefonisch contact met haar supervisor bevestigt haar verhaal nogmaals. Een korte opsomming van alle vloeken zou teveel ruimte op ons weblog innemen, bovendien is het eerste paasdag en we houden het graag christelijk fatsoenlijk in dit overwegend Islamitische land.

Een verdieping lager is het ticketoffice waar we een internetverbinding hebben om tickets te kopen. Maar het internet of beter gezegd het interniet laat ons in de steek. We leggen het verhaal uit aan de man achter de balie. Vriendelijk zegt hij dat we van zijn WiFi gebruik mogen maken maar als we dan eindelijk goedkope tickets hebben lukt het nog niet om de boeking te maken. En de tijd begint te dringen! We vertellen de vriendelijke man dat het niet lukt. Kan hij soms wat betekenen voor ons? Zijn supervisor, de stationmanager, die toevallig langsloopt hoort ons verhaal, vraagt wat hij kan betekenen. Jetz gehts los! Houston Mission Control style. Hij pakt zijn mobiel en een andere telefoon en begint op twee verbindingen te telefoneren terwijl hij de baliemedewerker instrueert om de richtlijnen op te zoeken. Deze man heeft gezag en daadkracht! Gaat hij het voor ons regelen?

De balie verandert in een crisiscentrum met de manager in de rol van de illustere Norman Schwarzkopf. Na een angstig halfuurtje crisismanagement waarbij hij gesteund door twee medewerkers voor ons bezig is komt hij met een oplossing. Als wij zijn collega meenemen kan hij wat regelen. Hij wijst naar een ietwat nichterige jongeman. "Please take him with you, anywhere. Singapore, Beijing, Amsterdam. I don't care". Ik vraag de jongeman of hij wel eens eerder in Amsterdam is geweest? Ja en kijkt ondeugend als hij giechelend zegt: "Amsterdam, red light district, I was a purser before, sir". We lachen opgelucht om de grap van de stationmanager. Hij boekt voor ons twee tickets, Cebu naar KL voor vertrek op 7 mei. Onmiddellijk na aankomst in Puerto Princesa moeten we contact opnemen met de lokale collega, Jona, dan zal zij de tickets weer cancelen. Kosten? Niks, niente, nada, noppes. Met het kippenvel op onze armen bedanken we de drie heren voor hun creatieve oplossing binnen de mazen van de wet-en regelgeving.

We melden ons minzaam lachend en beheerst triomfantelijk met de tickets weer bij de check in counter. We hebben een halfuur vertraging en boardingcards in het knuistje. Als de ATR72-500 los komt van de Maleisische grond zijn we onderweg naar de Filipijnen.Vrolijk Pasen !!!

De aankomst-en vertrekhal van de luchthaven is zo groot als een voetbalkantine waarin bovendien alle diensten; douane, ticketoffice etc. hun kantoortjes hebben. Wemelden ons bij de immigration officer op de zeer kleine luchthaven van Puerta Princesa. Hij vraagt niet naar de returnticket. en zegt vriendelijk glimlachend dat we dertig dagen mogen blijven. " Yes officer, we know". "Happy Easter to you sir and have a nice day". De aankomst-en vertrekhal van de luchthaven is zo groot als een voetbalkantine.Ik word aangesproken door een dame die zich voorstelt als Jona. " mr. Simon ?" Het is ook niet lastig om ons te spotten tussen de twintig passagiers die zojuist zijn gearriveerd."Yes, miss Jona?" Even waan ik me 007 die een rendez-vous heeft op deze kleine luchthaven. Jammer dat miss Linnypenney me in de gaten houdt.

Jona belt met haar baas in Maleisië. Alles in orde, het pakket is gearriveerd. The eagle has landed. Ik wil nog wel van haar weten of ik dit verhaal kan publiceren zonder dat er eventueel repressailes voor haar en haar toffe collega's in Kota Kinabalu zijn van hogerhand. "Yes sir, you can. Thank you".

We zijn de meedenkende, meewerkende en empathische medewerkers van Malaysia Airlines erg dankbaar. Ze hebben ons veel geld en ellende bespaard. Driewerf hulde! Als er een Maleisische consumentenbond bestaat dan dient deze De Pluim Van De Week uit te reiken aan het crisisteam van Kota Kinabalu .

Het busje van Blue Lagoon Suites & Inn komt ons binnen enkele minuten ophalen en na tien minuten staan we voor de receptie. " Hello sir, hello ma'am welcome to the Blue Lagoon!" Tattoo is niet dood, hij leeft op de Filipijnen!" Een van de twee jongens die onze koffers naar de kamer brengen stelt zijn collega aan ons voor. "His name is Joseph during the day, but at night Josephine". Joseph lacht en waggelt heupwiegend met de koffers verder. Ik vraag aan de jongen die zijn collega net voorstelde hoe hij heet? "Warren, sir. "And at night? "No, no sir, I am not baclaa!" We lachen en nemen onze intrek in de schone kamer met een wel heel smal bed. Vanavond moet de airco wel flink koelen om ons niet het bed uit te laten drijven. Met een borrel in de bar toasten we op de goede afloop van onze reis vanuit Kota Kinabalu naar Puerto Princesa, Palawan.
Vrolijk Pasen !!