Been there, seen it, done that!
Posted by Linda

Omdat we niet helemaal als Hollandse boeren door Malaysia willen trekken,niet verder komenend dan ons appartement, besluiten we in het midden van de week een duiktrip te boeken. Het kiezen van een duikschool is lastig omdat ook hier weer veel kleine winkeltjes hun PADI-waren aanbieden. Er zit zelfs een Scuba Junkie vestiging waar we in 2010 ook onze brevetten hebben gehaald maar dan bij Semporna. We besluiten om met Divers_Borneo te gaan duiken. Niet de goedkoopste maar het ziet er veelbelovend uit.

Om 08.00 uur melden wij ons bij de 5* PADI duikschool die op de jetty van KK is gevestigd. We zijn niet de enige: het is een drukte van jewelste. Na het bijeen zoeken van onze duikspullen vertrekken we per speedboot naar de eerste duikspot. De divemaster springt eerst te water en bekijkt de visability. De kwaliteit van het water is vergelijkbaar met een kop sterke koffie waar twee eetlepels stuif in zijn opgelost. “Not so good” constateert de divemaster en we varen door naar een andere plek.

Als we te water gaan, heb ik nog steeds het idee dat we in een aquarium gevuld met sinaasappelsap rondspartelen. Ik kijk eens door mijn duikbril onderwater maar kan nauwelijks mijn eigen ledematen onderscheiden, laat staan die van mijn buddy. Oef, dat zal wat worden! Tijdens de afdaling naar zo een 18 meter bekruipt mij het gevoel om terug te gaan. Ik zie werkelijk niets en niemand dus wat heeft het voor zin om 50 minuten naar elkaar te zoeken? Gelukkig houdt de divemaster zijn groepje van vijf goed bij elkaar en telt hij om de paar minuten of we er allemaal nog zijn. Na 45 minuten bij de 3 minuten safetystop op 5 meter ben ik weer iedereen kwijt. Omdat ik geen duikklok heb weet ik dus ook niet hoe lang ik al aan het decomprimeren ben. Als ik besluit tot 100 te tellen en dan met gestrekte arm op te stijgen, zie ik een gele zwemfin, mijn divemaster heeft me gevonden en trekt me als een klein kind aan de arm mee naar het groepje. Best fijn om maatje Simon daar ook weer in de pompoensoep aan te treffen.

Iedereen is teleurgesteld en blijkbaar was ik niet de enige die bij de afdaling die overwoog om terug te gaan. Laten we hopen dat de tweede stop beter is. Een van de Finse duikers meldt dat het zicht beter is dan de vorige duik. “ I can see my fin underwater!” waarop Simon roept “I can see two Fins in the water“. Helaas, ook deze duik heeft een visability van maximaal 1- 2 meter en dat is voor verwende duikers echt helemaal niks. ‘Lobster, lobster’ gebaart de divemaster door driftig met zijn metalen stokje op zijn tank te rammen. Onze mededuikers uit Finland verdringen zich met hun onderwatercamera voor het stuk koraal en alles wat ik zie zijn twee gigantische witte tentakels en vier witte benen met zwemflappers die naar mij wuiven.

We varen naar een eilandje om de lunch te gebruiken. Het is daar mooi en dit eiland wordt bevolkt door een kolonie apen die Simon gewoon nog spot ook (soort zoekt soort?). Het eten is matig maar even relaxen is best lekker en de koffie ook. De derde duik brengt ons weer naar een andere plek. “What is the visability here sir” vraag ik voorzichtig. “Good, good antwoordt onze divemaster maar waarom geloof ik hem niet? Ik zal jullie de rest van het verhaal besparen. Twee lobsters waarvan één levende en één dode waren het absolute hoogtepunt. Deze duikdag staat in ons logboek genoteerd maar het is een zwarte pagina in dit mooi boek vol duikervaringen. Als we terugvaren tekenen we snel de duiken af en vertrekken teleurgesteld naar ons appartement.

We nemen onderweg ingrediënten mee om zelf een lekkere salade in elkaar te flansen en veel chocolade. Een lekker glaasje Italiaanse wijn erbij (LOL), lees Tanduay, Malaysia rum en dan komen we er wel weer overheen.