Omdat al jaren voor zuidelijk Thailand een negatief reisadvies wordt afgegeven door ons ministerie van buitenlandse zaken, vanwege aanslagen die voornamelijk op politie en leger zijn gericht, is dit een gedeelte waar we meestal snel doorheen zijn getrokken. De aanwezigheid van goed uitgeruste militairen en pantserwagens, roadblocks en checkpoints op de grotere wegen illustreren het advies van de Nederlandse overheid.

De laatste tijd is het rustig in dit gebied. Reden te meer om 's de verlaten gebieden langs de prachtige, vrijwel onbevolkte stranden te verkennen.

Nadat we het Queen Hotel hebben verlaten laten we ons per songthaew af zetten bij het minibusstation. We melden dat we naar een resort in Sathing Phra willen. Lastig, lastig maar een dame die ook op het busje zit te wachten weet te melden waar we dan uit moeten stappen. De busjes hebben geen tijdschema en vertrekken pas als ze genoeg passagiers hebben.

Als we dan als enige farangs in het busje zitten en we zijn onderweg wordt eerst kindje nummer 1 misselijk en mama die kindje nummer 1 op schoot heeft en een bankje voor ons zit assisteert haar kroost door zorgzaam de herverwarmde dagschotel in een plastic zakje op te vangen. Kiezen op elkaar Jantje, de brokjes zijn het lekkerst! Een zurige lucht verspreidt zich door het busje. Twintig minuten later direct naast ons voelt kindje nummer 2 de aandrang om hetzelfde ritueel op te voeren. Wederom dezelfde zwaar zurige lucht die het busje een odeur geeft van een studentenhuis op zondagochtend. Lin die het genoegen heeft om direct naast mama en kroost het schouwspel op de voet te volgen begint nu ook een beetje pips om de neus te zien. Maar ach, alles wordt opgevangen en het spettert niet.

Een uur later worden we ergens langs de snelweg eruit gezet. Hier zou het moeten zijn. Maar waar zijn we? We staan bij een klein golfplaten winkeltje en proberen uit te leggen waar we naar toe willen. Ondertussen pakken we twee koude Tiger biertjes uit de koelkast. Dat praat wat makkelijker. Met ons ietwat gehandicapte beheersing van het Thai begrepen we dat we er nog niet zijn. Dus wachten we op een songthaew die ongetwijfeld voorbij gaat komen. Veertig baht verderop staan we in hartje Sathing Phra, een klein vlekje op de kaart, een dorpje van twee bij twee kilometer.

Een meneer met een brommertaxi kunnen we duidelijk maken dat we naar het anderhalve kilometer verderop gelegen strand willen. Hij en zijn collega zetten ons met bagage en al af bij het Rimhaad resort. Kosten voor een bungalow met carport, koelkast, tv, airco, WiFi, twee katten, twee honden, een paard, divers rondscharrelend pluimvee, kikkers, strand voor de deur en een zee-arend in een kooi: 500 baht, elf euri. We blijken ook de enige gasten te zijn.

We gaan ruimschoots lunchen om daarna bij de Lotus Tesco Express boodschappen te doen zodat we vanavond geheel zelfbedruipend de ondergaande zon op ons terras voorzien van hapje, drankje, ijs en chocola naar het westen te zien vertrekken. Met z'n tweeën achterop de brommertaxi, balancerend met de boodschappen rijden we terug naar Villa Glazpol. Onze conversatie en het rinkelen van de ijsblokjes in onze glazen is uitgezonderd van het breken van de golven het enige waarneembare geluid in de wijde omtrek.