Trekking day 2: De Wegtrekker

Contactlenzen in doen, het is onder normale omstandigheden al een behendigheid op zich. Gezien de lokale situatie wordt het een olympisch onderdeel. Als de lenzen dan uiteindelijk zijn binnen gevouwen is deze eerste hindernis van de dag genomen. We hebben nu eenmaal geen volledig productie team zoals Chris en Floortje die er zorg voor dragen dat een helft van je designer shirt over je designer riem valt met een natuurlijke nonchalance. Hyperstyled door G-Star en andere designers. Bovendien heb ik een natuurlijke coupe soleil.

Vandaag dag twee, die we beginnen met avocado salade en gebakken rijst. Ons ontbijt en brandstof voor de komende vier uur beginnend om half acht voor dat de Lange Birmese Mars zijn tol gaat eisen. De eerste kilometers zijn prachtig. Ze voeren ons langs rijstvelden, bergdorpen en afgelegen klooster waar monniken in meditatie zijn. In de kloosters is de mogelijkheid om even d.m.v. de waterput jezelf op te frissen en in de schaduw te zitten met een rokertje. Tijdens het lopen heb ik totaal geen behoefte noch de puf om dat te doen. Bovendien heb je op sommige plekken alle ledematen nodig om jezelf staande te houden.

Lin gaat steeds moeilijker lopen. Ze raakt achterop in deze mars. Haar zwarte Nike Airmax maat 39 heeft ze precies passend gekocht. Dat is leuk en staat goed als je een vergadering hebt op kantoor maar onder deze omstandigheden, het is vandaag ook weer rond 38 graden over zwaar terrein, geen pretje. Met name bij afdalingen drukken haar tenen als bij een geisha in haar schoenen. Ik probeer haar moed in te spreken en als ze vraagt hoe ver het nog is naar de lunch, jok ik en zeg dat het hooguit een klein halfuurtje is. Ik bied aan om haar rugzak te dragen maar ze antwoordt dat het haar voeten zijn en niet haar rug. Ze heeft pijn en de tranen staan in haar ogen. Het is nu niet meer leuk.

Als we na 20 km eindelijk een stop maken om wat te eten en onze voeten ontdoen van, op volgorde, schoenen, sokken en binnengedrongen stof zie ik dat mijn blaar van gisteren weer is terug gekomen en er een nieuwe onder mijn voet is verschenen. Voor mijn arme meisje is het een heel ander verhaal. De blaren tussen haar tenen zijn zo groot als haar grote teen zelf. We verhitten weer de naald, een klein prikje en het blaarvocht spuit letterlijk tegen mijn zonnebril als ik haar voeten behandel. Stoppen voelt als opgeven maar dit is onverstandig. Nu zijn we nog op een plek waar je met een auto weg kan. Verderop komen geen auto's meer. De wilskracht bij Lin om door te gaan is er absoluut maar het verstand spreekt luider dan de emotie.

Finito, klaar, kappen. Er komt nog vijf uur trekking en dat gaat niet goed komen. We overleggen met onze gids en ze belt met haar organisatie. Een lokale bus nemen is geen optie want er is geen rechtstreekse verbinding met ons eindpunt Nyaugn Shwe waar onze koffers al staan in ons hotel, de Remember Inn. We vragen een taxi, dat is wel duur, zo'n 55 USD maar het is de enige optie. De taxi moet helemaal vanaf ons startpunt Kalaw komen en dan nog rond het meer naar Nyaung Shwe. Onze gids gaat niet eerder met de groep verder tot dat ze ons in de taxi ziet vertrekken. Het duurt een uur voordat de taxi er is. We trakteren de groep op een biertje om het wachten in de bloedhete zon te verzachten.

De taxirit duurt dan nog ruim anderhalf uur waarbij we constant door hitte en vermoeidheid weg dommelen. In de Remember Inn leveren we onze schoenen en andere zaken in om grondig te laten wassen en schrobben ons zorgvuldig schoon met warm water. We verzorgen de voeten met naald en pleister. Na ??n klein biertje staan we te tollen op onze benen en dat is niet van de alcohol. Om de hoek is er een restaurant dat pizza en pasta op de kaart heeft. Dat hebben we wel verdiend. Met ieder een groot bord pasta achter de kiezen doven de lichten in Villa Glazpol die avond om acht uur.