Te voet van Kalaw naar Nyaung Shwe

Het is half zes als de wekker gaat om op te staan voor onze voettocht van ruim zestig kilometers door bergen, valleien en het hoogland rondom Inle Lake. We vertrekken met twee jonge Franse kerels, een opgewekt Pools stel dat iets ouder is dan wij, een gids en een kok voor wie het de eerste keer is dat hij aan zo'n trekking over paden, buiten de reguliere wegen om begint.

Ook voor ons is het de eerste keer dat we meegaan met een trekking. Buiten de kok om zijn alle overige deelnemers ervaren. De eerste dag gaan we twintig kilometer stijgend en dalend over smalle bergpassen en stoffige wegen bij een temperatuur van bijna veertig graden Celsius afleggen. Een kleine rugzak met het hoogst noodzakelijke gaat mee. Lin laat haar föhn, manicureset en droogkap achter en ik besluit om m'n Xbox met aangesloten breedbeeld LCD televisie eveneens in de koffer te laten. We hebben nog net geen machete nodig om ons een weg door de wildernis te banen.

We vertrekken vroeg want in de ochtend is het nog redelijk koel om een flinke hap in de af te leggen kilometers te maken. We vertrekken vanaf 1400 meter boven zeeniveau om zo rond lunchtijd - ongeveer 11.30 uur - te pauzeren en tevens de middagmaaltijd op 1740 meter te gebruiken. De wegen zijn stoffig, de paden in de jungle smal en deze slingeren zich voorzien van grote keien beurtelings omhoog en dan weer omlaag. We lopen door rijstvelden en langs in die rijstvelden badende buffels terwijl de zon steeds hoger klimt en de temperatuur stijgt. De omgeving is prachtig. Vijftig tinten groen.

Het is klimmen en klauteren, stofhappen, zweten en puffen maar het landschap en de voldoening van de inspanning maakt een heleboel goed. Mijn rugzak dobbert als een boot badend op mijn bezwete rug. Ik kijk naar mijn voormalige volledig zwarte Nikes en zwarte rensokken. Het rode stof van het pad is nu vervangen door een beige substantie bestaande uit zweet en stof Hetzelfde geldt voor mijn benen, t-shirt, gezicht, zonnebril en neusgaten. Als we dan eindelijk het hoogste punt van de berg bereiken hebben we een halfuur om te lunchen en een halfuur om te rusten en bij te trekken.

Het is ongeveer twaalf uur als Tjauw Schi, onze gids, een klein, goed Engels sprekend en opgewekt Birmees vrouwtje van vierentwintig, onze groep vriendelijk doch dringend verzoekt om de rugzakjes weer om te doen en verder te gaan. De temperatuur is inmiddels drastisch naar een hoogtepunt gestegen. Trekking is fun for everyone! Het pad slingert gestaag verder omhoog. Nog meer stof, prachtige vergezichten en bergtoppen. Langzaam begint de afdaling, we lopen door rijstvelden en kleine dorpjes. Langs kinderen die enthousiast zwaaien en "minglabar (goedendag) roepen en buffels die velden ploegen. Onderweg stoppen we voor vers water en drinken we groene thee zonder suiker waarvan ik nooit zo hebben gedacht dat ik dat ooit lekker zou vinden. Met de nieuwe voorraad water en dus weer een extra kilo op de rug lopen we verder. Inmiddels is er die dag onderweg alleen al zo'n vier liter water per persoon verbruikt. Maar geen water meenemen is absoluut geen optie.

We bereiken een spoorwegovergang en vervolgen de tocht over het spoor, d.w.z. wij zijn nu zelf het treintje dat over de rails voortbeweegt. De originele bielzen stammen nog uit de tijd van de Britse koloniale tijd en zijn her en der vervangen door nieuwe betonnen dwarsliggers. Waarschijnlijk zijn er te veel besteld want op verschillende plaatsen naast het spoor liggen enkele op een hoop. In het zicht van het treinstation nadert een trein, ons toeterend waarschuwend voor zijn naderende komst. We wachten tot deze gepasseerd is en bereiken dan het station. Daar gebruiken we een welkome rustpauze en kunnen we wat eten en drinken. Watermeloen, zoete gebakjes en groene thee om nog snel wat energie op te doen voordat we het laatste uur stijgend en dalend door rijstvelden afleggen.

Het is tegen vijven als we onze pleisterplaats bereiken. We hebben te voet een vijfentwintig kilometer afgelegd. We slapen vanavond in een klein dorpje zonder electriciteitsnet en zonder waterleiding. Het toilet is een bamboe hokje en staat tien meter achter het huis. In het lokale winkel bemachtigen we enkele grote flessen lauw Myanmar bier. En terwijl onze kok het eten bereid, onze gids de "bedden" opmaakt prikt Lin de voor de trekking opgedane blaar op mijn teen met een naald door. Ontsmetten doen we met de meegenomen antiseptische babydoekjes.

Bij de waterput spoelen we ons schoon met ijskoud water zolang het nog licht is. De temperatuur begint zodanig drastisch te zakken dat een meegenomen donzen jasje zowel luxe als noodzakelijk is. Het eten is smakelijk en zowaar romantisch bij het licht van twee kaarsen. Het is inmiddels half negen als we gaan slapen op de vloer op matjes in de grote bamboe hut. De meeste van ons vallen in een diepe slaap maar door de anderhalf liter bier moet ik met het zaklampje over iedereen heen stappend, krakende deuren openend en donkere trappen af over het erf naar het toilet. Maar gelukkig, bij de derde keer stoot ik niet met tenen en scheenbeen tegen harde objecten of glij ik langs het aflopende erf op m'n reet naar beneden. Ik wordt er nog goed in!

De hardhouten vloer doet zijn naam eer aan. Na elk uur weggedommeld te zijn, word ik als de onder mij liggende hardhouten plank wakker. Ik fantaseer over witte linnen lakens, malse biefstuk met bearnaisesaus en een badkamer met thermostaat kraan bediening. Als de hanen rond zonsopgang beginnen te kraaien heeft mijn lichaam wel gerust maar echt geslapen heb ik niet. "Schat ik heb je bad vast vol laten lopen" roep ik opgewekt tegen mijn vrouw. Lin heeft totaal niet geslapen maar voelt zich toch versterkt door de rust. Het is ijskoud als we ontbijten maar zodra de zon over de bergtoppen heen komt, begint de koperen ploert aan het verhitten van ons nog af te leggen pad.