Onze laatste dag in Yangon voordat we 11 uur reizen naar Inle Lake met de nachtbus verderop gaan. We besluiten de rivier per ferry over te steken om daar een kijkje te nemen om de tussenliggende tijd te overbruggen. De overtocht kost het dubbele als foreigner. We tikken 4000 Kyats af maar daarvoor hebben we wel een retourtje over de Irrawaddy rivier, die ongetwijfeld 2170 kilometers verderop ontspringt als helder beekje uit een berg maar in Yangon dan al zoveel slib en verontreiniging heeft meegevoerd dat deze een vettige mokkastroom uitkotst in de Andaman zee.

De overkant vormt een schril contrast met downtown Yangon. Een oase van rust en gemoedelijkheid, als je niet te dicht bij de ferrypier blijft. Het is direct platteland met bamboehutjes, beekjes met lotusbladeren, kleine pagodes waar het oorverdovend stil is, buffels en nauwelijks auto's. Mannen kauwen op een soort van nootmuskaat waar een opwekkende werking vanuit gaat. Hun gebit kleurt rood door dit spul en regelmatig verlaat een straal speeksel als een cranberry-fontein hun mond.

Op de ferry hebben we al een deal gesloten met een trishaw driver en we laten ons als negentiende-eeuwse kolonialen ieder op een eigen fietstaxi rondrijden. Iedereen groet ons en alle kinderen willen een high five geven. Regelmatig komt er een kar getrokken door ??n of twee buffels voorbij. Afgezien van een enkele satellietschotel waan je je minstens een eeuw terug in de tijd.

De trishaw chauffeur vertelt over de tsunami die 10 jaar geleden Zuid-Oost Azië trof. Zijn driejarige dochter en vader en moeder overleefde dit niet. Het water werd de Irrawaddy delta ingestuwd en iedereen die kon zwemmen probeerde terwijl de hutjes door het binnendringende water werden weggespoeld in bomen te klimmen. Ongeveer dertienduizend inwoners van de tweehonderdduizend die het eiland destijds bevolkten overleefden de ramp niet. Ondanks de hitte staat na zijn relaas het kippenvel op onze armen. We rijden verder over het groene eiland, terug in de tijd.

Neem voor dit uitstapje wel de tijd want wij wilden eigenlijk om vier in ons guesthouse terug zijn. Maar dat liep een beetje uit en kwart voor vijf bereiken we na de retouroversteek ons guesthouse.

Zes uur vertrekt de Lumbini Express. Het busstation is best wel een eind uit de stad verwijderd en aangezien het ook hier rond die tijd spitsuur is kan dat nog wel eens krap worden. Onze chauffeur spreekt drie woorden Engels maar manoeuvreert links en rechts inhalend door de avondspits als een Formule 1 coureur. Hij weet dat we haast hebben en als ik de term Formule 1 laat vallen lacht hij breeduit en schiet van rechts voorsorteren naar links en weer terug. Uiteindelijk bereiken we het busstation een halfuur voor vertrek.

Onze bus, een prachtige nieuwe en opgepoetste Scania staat klaar voor vertrek. De bus heeft business class formaat stoelen. Een rij van twee en een rij met enkele stoelen die ruimschoots naar achter kunnen. Over de stoelen hangen schattige rode Hello Kitty dekens voor de nacht. De purser gaat rond met blikjes fris, deelt doosjes met gebak en donuts uit en om deze suikeraanslag op het gebit weer te neutraliseren krijgen we ook een sachet met een tandenborstel en tandpasta.

De airco doet het goed in de bus. Zo goed dat het meegenomen jasje en trui noodzakelijk worden. Na drie uur rijden maakt de bus de eerste stop om te eten, wat sanitair onderhoud te plegen, de benen te strekken en opgedaan nicotinetekort bij te tanken. Na een halfuur denderen we weer verder. Ik probeer wat te slapen maar de airco die niet uitgeschakeld kan worden blaast op mijn hoofd en wel zodanig dat ik een t-shirt om mijn hoofd knoop om geen kou te lijden op m'n bolletje.

Na drie uur volgt de volgende stop en hetzelfde ritueel. Echt slapen doe ik niet maar af en toe wat weg dommelen lukt wel. Was het al koud in de bus, bij de volgende stop om vier uur 's nachts is het op 1600 meter hoogte fucking freezing als ik met korte broek en katoenen trui uitstap. Lin slaapt gelukkig door tijdens deze stop. Maar ik wil mijn donzen jack wat ik heb meegenomen. Dit zijn serieuze Hollandse nachten tijdens het najaar. Na de stop stappen we allemaal in de bus en val ik diep in slaap om na een uur door de purser gewekt te worden. We zijn er en moeten eruit. In Nyaung Shwe is het om vijf uur 's morgens verlaten, donker en ijskoud.