We kopen opnieuw een dagkaart voor de Sky Train en cruisen de Silom en Sukhumvit lijn weer een paar keer op en neer, een lunchstop inlassend bij een filiaal van Fuji. Een restaurantketen waar je zo smakelijk Japans kan eten. Je kan me wakker maken voor bijvoorbeeld zo'n overheerlijke California roll. Sinds onze komst hebben we diverse malen daar gegeten. Het is er altijd druk en alles wordt er vers gemaakt. Je moet toch wat als je tot half vier moet wachten tot dat je je paspoort met visum mag ophalen, niet waar.

We arriveren zeventig minuten te vroeg bij de ambassade van Myanmar met als doel als eerste de ambassade te bestormen. Dit omdat we ons gisteren tijdens het inleveren van het papierwerk veel te beschaafd hebben gedragen waardoor we, ondanks dat we ongeveer nummer twintig in de rij voor de deur waren, halverwege eindigde. Dat gaat dus nu niet gebeuren!

Omdat de ingang van het visumkantoor van de ambassade voluit bestookt wordt door de zon, het is zo'n graadje of tweeëndertig, nemen we tegenover de ambassade plaats op de stoep in afwachting van de opening. We zullen onze positie exact 15.15 verplaatsen naar de overkant. Het is 15.14 uur als één van de runners van een reisbureau er al voor de deur plaatsneemt. Nu staat de competitieve sportman in mij op. In een duizendste van een seconde, daar waar het onderscheid wordt gemaakt tussen goud, zilver en brons heb ik de verkeerssituatie ingeschat. Gáááán.

Met mij volgt het peloton maar heb ik, op de Thaise runner na, poll position veroverd. Lin wil zich bij mij voegen maar wordt in de wielen gereden door een westerse toerist die haar tracht weg te drukken naar de buitenbocht. Mijn elleboog gaat langzaam dwingend naar zijn maag en met de techniek die heb ik afgekeken van Zlatan, Pelle en Jan Wouters druk ik hem, behoedzaam voor een gele kaart weg. "There's no need to push!" roept hij. Ik kijk hem strak aan en zeg: " that's my wife , don't you ever push her!"

Een klein kwartier afzien in de hitte volgt. Er is geen draad in mijn t-shirt meer droog als ik de binnendeur hoor openen zoals de Formule 1 coureur het licht op oranje ziet springen. Elke vezel in mijn lijf staat strak om met gierende banden te vertrekken. En als die deur dan opengaat sta ik als nummer twee voor het loket!
Twee minuten over half vier staan we met paspoorten en visa weer buiten.

Op de nabijgelegen markt kopen we twee kleine rugzakjes want de uit Amsterdam meegenomen handbagage voldoet niet of valt van ellende uit elkaar. Tijd om rond zonsondergang naar het State Tower Hotel op het terras van de vierenzestigste verdieping een drankje te doen en over Bangkok uit te kijken. Als we uit de lift stappen worden we begroet door een fraaie in traditionele kleding gestoken jongedame. We lopen in korte broek en t-shirt. "Sorry sir, we require casual formal dresscode". Om met Groucho Marx te spreken: Well I wouldn't have me as my guest myself.

Het wordt dus bier op de nightmarket en met een halve fles Thaise whisky gewapend vertrekken we naar Cabbages & Condoms. Morgen vliegen we naar Myanmar.