Naar Cambodja. Tet nadert. Het Vietnamese nieuwjaar, Tet, zorgt voor veel verplaatsing van volk. Alle vluchten van en naar het eiland zitten bomvol. Omdat onze luchtbrug naar het vasteland van Vietnam is afgesneden rest ons nog de evacuatie via zee. Of naar het vasteland varend en dan per bus naar Saigon en dan door vliegen naar Bangkok en de absolute hoofdprijs aftikken voor vliegtickets of naar het vasteland varen en dan naar Cambodja. Om vandaar uit de Grote Sprong Voorwaarts richting Bangkok te maken. Er zijn drie mogelijkheden: naar Cambodja, Siem Reap of Phnom Penh Vervolgens weer via de lucht naar Bangkok. De derde is over land naar Sihanoukville en vandaar verder met de bus naar Thailand terug. Alle luchtbruggen zijn te duur. Het wordt de bus naar Sihanoukville. Verwachte reistijd ongeveer tien tot twaalf uur met alle grensformaliteiten meegerekend. Zo zie je tenminste nog iets. Jottum.....

Zes uur gaat de wekker. Half acht worden we opgehaald met het busje wat natuurlijk vol zit. We zijn onderweg naar de ferry als het busje stopt bij een zeer luxe resort. Een Aziatische heer in pak en stropdas en een dito dame stappen voorin. Een schril contrast met de overige reizigers vormend die korte broeken, T shirts en slippers of gympen dragen. Na nog geen drie minuten rijden gebaart de heer dat het busje moet stoppen.Meneertje Maatpakloopt naar een bakker om baguette te halen. Een Australische medereiziger begint te schreeuwen in het busje: 'I would like to have some goddamn baked beans and fucking fried eggs for breakfast as well'. Meerdere mensen stappen nu uit en voorzien van broodjes, fruit en water zijn we weer gezellig onderweg. Een half uurtje later bereiken we het haventje waar het er ernstig smerig en zwaar armoedig uitziet. Voor de pier staat een kraampje die een glazen bak heeft, voorstellende een aquarium. In deze bak, die 40x40x40 cm meet,een honderdtal zeepaardjes. De gelukkigen (??) leven nog, de minder fortuinlijke drijven aan de oppervlakte. Er naast staat een bak met gepocheerde zeepaardjes gereed voor consumptie. Gruwelijk.

De overtocht vindt plaats op een overvolle veerboot die betere tijden heeft gekend toen deze nog een lijndienst onderhield op de Jangtsekiang in het China van de jaren zeventig. Het gebrek aan stoelen wordt gelukkig ruimschoots gecompenseerd door de plastic krukjes die in het middenpad worden opgesteld. We krijgen allemaal een flesje water, een tissue en een plastic zakje voor eventuele ongemakken.

Bij aankomst staat er een jongeman met een bord waarop duidelijk onze namen staan vermeld. We stappen in een taxi die ons naar cafe Oasis in Ha Tien brengt. Daar moeten we ongeveer anderhalf uur wachten op de bus naar Cambodja. Eenmaal aan boord blijkt dat we samen met een andere reiziger de enige passagiers zijn voor Cambodja. We rijden nog een uurtje tot aan de grens van Vietnam en Cambodja waar we een visum moeten krijgen voor Cambodja. Dit wordt geregeld door het mannetje van het 'reisbureau'. We hebben van te voren al betaald, kosten $ 25 pp. De benodigde visa worden met een Prittstift in onze paspoorten aangebracht. De luitenant van de grensbewaking spreekt zowaar Engels en vraagt of dit de eerste keer is dat we zijn land bezoeken. Ons antwoord dat we zeven jaar geleden in Phnom Penh, Siem Reap en Sihanoukville zijn geweest vindt de officier geweldig. Volgens hem heeft zijn land een enorme ontwikkeling doorgemaakt in die zeven jaar. We gaan het zien. Zeven jaar geleden waren in een hoop straten van Phnom Penh de sporen van de strijd die het Vietnamese leger leverde met de Rode Khmer om het moorddadige bewind van Pol Pot en consorten te beëindigen nog zichtbaar.

We vullen een soort van gezondheidsverklaring in bij de Cambodjaanse grens en dan mogen we de bus weer in. Die lijkt nu getankt te hebben met kerosine want met een meedogenloze snelheid vliegen we langs rijstvelden en dorpen. We maken twee stops om nog wat passagiers mee te nemen in de plaatsen Kep en Kampot. Het ziet er leuk uit en eventueel een optie voor de volgende keer. Op een half uur afstand van Sihanoukville blijkt dat we ook nog op een tolweg te hebben gereden of gaan rijden. Uiteindelijk bereiken tegen vijven ons reisdoel. Sihanoukville.