Phu Quoc is mooi met fijne stranden die zeer rustig zijn en waar je heerlijk kunt ontspannen. Jetski's en bananaboat moeten hier nog hun intrede doen. Een strandwandeling kan hier ongestoord uren duren. En dan is het nu nog het drukke seizoen. Binnenkort is het Tet, Vietnamees nieuwjaar, dan is het hier echt druk. Ruim voor die tijd (Tet is 21 januari) moeten we weg wezen.

We gaan met een gehuurde scooter wat rond karren. Het verkeer is rechts-georienteerd en niet zo'n gekkenhuis als in Saigon, dus dat doet moet kunnen.

Goede mogelijkheid om gemotoriseerd op zoek te gaan naar een duikschool om weer eens een duik te maken. De weg bij het strand is zo breed als de Champs Elysee maar waar geen resorts meer zijn gaat de weg over in een gravelbak met kuilen en hobbels. Naast de weg het bekende aanzicht van golfplaten bungalows overspannen met gescheurde stukken plastic, loslopende kinderen en dito honden.De kinderen roepen 'hello' en zwaaiennaar ons met een vriendelijk glimlach.Zeer pittoresk en authentiek. De Honda ploegt zich over de droge rode weg maar brengt ons wel op plekken where no man has gone before. Ik neem een zijweggetje van de Rode Weg van het Volk en kom bij een binnenmeertje met mangrove, naaldbomen en drie kubieke meter schelpenkerkhof. Linda is in alle staten.

Het eerstkomende uur zal de Honda geen benzine verbruiken. Na haar selectie uit het schelpenkerkhof start ik de brommer. 'Maar als ik nu al mijn kleren uit de koffer haal en .....?' vraagt ze. 'Nee Lin, nee !'

We vervolgen onze weg om wat te gaan eten en daarna een duiktripje in het Zuiden te boeken voor de volgende dag. Na de lunch bezoeken we nog een enorme begraafplaats waar overledenen van alle gezindten zeer oecumenisch dood liggen te wezen. Het weinige gras en en begroeiing tussen de lange rijen graven door is zoals hier te doen gebruikelijk verbrand. Een goedkope en weinig arbeidsintensieve manier van onkruid verdelgen en bemesten. De op sommige plaatsen nog smeulende grond geeft het geheel een lugubere aanblik. De associatie met de tactiek van de verschroeide aarde en napalm komt snel bij me op. Het bezoeken van begraafplaatsen in het katholieke Zuid-Europa heeft iets geruststellend maar hier bekruipt me het gevoel dat ik een voyeur ben. We hebben beiden een unheimlich gevoel. Het wordt tijd voor vertrek.

Inmiddels, als we de brommer weer ongeschonden ingeleverd hebben rond borreltijd en devolgende bestemming willen plannen wordt het steeds duidelijker dat tenzij we een charter inhuren niet meer vliegend van het eiland af komen. Alles zit tot 20 januari bomvol in verband met het naderende Vietnamese nieuwjaar (Tet). De volgende optie is via de ferry, maar daar moeten we ook niet te lang mee wachten en op tijd reserveren willen we niet met een vlot van binnenbanden de oversteek moeten doen.