06.00 uur Reveille. Na het ontbijt zitten we startklaar, wachtend op de bus, buiten op het terras. Het is Maandag en iedereen gaat weer aan het werk. Naast ons hotel zit een eettentje met vier tafels. Op de stoep loopt een dame met een draadloze microfoon in haar hand. Een scooter stopt en via haar microfoon wordt de bestelling doorgegeven aan de keuken. Dit gaat af en aan door. Gemiddeld staat elke scooter ongeveer twee minuten stil om vervolgens de lunch van die dag mee te nemen naar kantoor, winkel of andere werkplek.

Na een kwartier verschijnt er een heer die ons komt ophalen voor de tour. We stappen in het gereedstaande busje samen met een Australische jongedame. Vervolgens rijdt de bus naar een ander gedeelte in Saigon en worden we verder onderverdeeld in half day tour en whole day tour en dat weer al naar gelang de dagbesteding. Uiteindelijk is de Cao Dai/Cu Chi whole day tour onderweg. Onze reisefuhrer van dienst is Hung ('it means hero'vertelt Hung Like a Horse trots) die het dagprogramma met ons doorneemt.

Onze eerste stop is een modelvoorbeeld van het programma wat de Vietnamese overheid heeft opgezet om de slachtoffers van het ontbladeringsmiddelAgent_Orange van een waardige aangepaste werkomgeving te voorzien. Het voelt toch heel erg als aappies kijken Mensen met allerlei aangeboren afwijkingen als gevolg van Agent Orange zijn bezig met polijsten, schuren, zagen, verven, het aanbrengen van bladgoud en eierschaal op naar mijn smaak kitschachtig handwerk. Denk aan tafels, sieradenkistjes, vazen, stoelen en kamerschermen e.d. Het betere geduldwerk maar je moet er wel van houden. Een halfuurtje verder worden we al weer bij de bus verwacht en dat is al lang zat. Hung grijpt weer de microfoon en vertelt ons gezelschap dat uit plusminus 15 personen bestaat dat de Amerikanen wel een compensatieregeling hebben getroffen maar dat dit niet toereikend genoeg voor de slachtoffers en hun genetisch getroffen nazaten.

Na anderhalf uur busschudden, de Toyotabus is klein en de stoelen zijn geheel op de Aziatische markt gericht, bereiken we het Cao Dai tempelcomplex. We zijn op tijd voor het middaggebed dat ongeveer een half uur zal duren. De dienst is mooi vanwege de prachtige kledij van de deelnemers en het fantastische decor van de tempel, de muziek en zang surrealistisch en ondanks dat een bepaald gevoel van voyeurisme je bekruipt is het geen Joop van de Ende productie, opgezet om louter de bezoeker te behagen. We stappen na het einde van de dienst weer in de bus en bereiken na twintig minuten het restaurant waar we de lunch zullen gebruiken. Na de lunch nog zeker anderhalf uur busschudden door één van de rijkste gebieden van Vietnam. Rijen aaneengesloten rubberbomen vormen zich hier tot immense rubberplantages. Af en toe afgewisseld door enorme villas van de eigenaren. Indrukwekkend maar de monotonie van het landschap veroorzaakt toch een na-de-lunchwegtrekker. Als ik wakker wordt hebben we het bezoekerscentrum van de Cu Chi tunnels bereikt. Onze gids gaat ons voor. Hij vertelt en laat zien hoe de Vietcong het uitgebreide tunnelcomplex en de meest gruwelijke valkuilen aanlegden.

Voor dat we de special voor bezoekers vergrote tunnels in mogen is er nog gelegenheid om met in die tijd gebruikte wapens te knallen op de shooting-range (dit uiteraard tegen betaling).

M60, M16 en AK47 om maar wat te noemen. Automatisch met de zware M60 of single shot met M16 of AK47. Het wordt de laatste. Minimum afname 10 patronen. Oorkleppen op en ik mag als eerste knallen. Vijf patronen verder draag ik het wapen, dit uiteraard onder streng toezicht van een instructeur, over aan Lin die na één schot enigszins geschrokken door de terugslag het wel voor gezien houdt. Jottum ! Ik mag de vier die nog over zijn zegt het kleine jongetje wat in mij schuilt. 'Mogen we een lege huls meenemen als souvenir ?'vragen we de instructeur. Hij grijpt een handvol uit de enorme berg die op de grond ligt. We houden er ieder één.

Ik besluit de bezoekerstunnel niet in te gaan. Dit niet vanwege claustrofobische redenen maar de tunnels die uit meerdere niveaus ( drie ) bestaan bieden op niveau twee en drie onderdak aan vleermuizen. De gedachte dat ik toevallig op niveau 1 (de vergrote bezoekerstunnel is 80 breed en 120 hoog) mijn vliegende fobie zou treffen is al genoeg om dit gedeelte over te slaan. Lin durft het wel aan maar vertelt dat het kruipen door de tunnel (eerste gedeelte verlicht vervolgens aardedonker) benauwend is.

Ongetwijfeld raak ik dan in paniek als ik een vleermuis zou treffen in deze ruimte, heb ik als ze me uiteindelijk uitgegraven ben een heel strak wit jasje zonder mouwen aan en meer valium in mijn lijf dan de dagelijkse productie van Hoffmann La Roche.

Na de tunnels krijgen we nog jungle voedsel bestaande uit groene thee en gekookt cassave die je kan dippen in een mengsel van cashew en suiker. Smaakt erg lekker en er staat genoeg. We mogen de bus weer in en bereiken Saigon als de avond valt en dito spits inzet. Nog diezelfde avond boeken we twee vliegtickets naar Phu Quoc Island. Morgen vertrekken we met Vietnam Airlines.

De plaatselijke Mango (voor niet-insiders een kledingketen) heeft sale en aangezien we morgenvroeg vertrekken moet Lin absoluut nog even dat kittige zilveren tasje scoren wat ze bij een eerder bezoek wel zag maar niet kocht en dus nu spijt van heeft. Aangezien het tegen negen uur loopt is spoed geboden. Met gevaar voor eigen leven bereiken we de winkelstraat. Lin struikelt omdat ze met haar voet in een gat in het trottoir blijft steken. Een gat in haar knie en een gekneusde teen is het gevolg. Getraind door alle Vietnam oorlogsfilms roep ik 'medic, medic en fire in the hole`. Het bloed zegt haar niks, bijtend op de als souvenir meegenomen patroonhuls ploegt Linbo I,II en III verder om uiteindelijk net als de Amerikanen haar nederlaag te erkennen en met lege handen Saigon te verlaten als blijkt dat Mango gesloten is. Ik hoop dat er genoeg alcohol in Saigon is om de psychische en fysieke opgelopen schade te verdoven.