Vroeg uit de veren! Zondagochtend Saigon ontdekken. Een behoorlijk ontbijtbuffet met continental (met baguette) of Vietnamees eten wacht ons op. Wat dan wel prettig is van de Franse koloniale overheersing is dat koffie echt koffie is en geen Nescafé zoals in Thailand vaak het geval is. En eindelijk weer eens gebakken rijst bij het ontbijt.

Het is zondagochtend in de Volksrepubliek en de straten zijn behoorlijk verlaten voor Saigonbegrippen. Mijn haar heeft weer een knipbeurt nodig. En ja, er is een kapsalon open. In de salon een dozijn minirokjes korter dan een gemiddeld washandje met daarin zwaar opgemaakte dametjes in de legale leeftijd. Gaan hier die martelaren naar toe die sterven voor de Jihad? Het antwoord is nee: het betreft dan maagden. Deze dames, met alle respect, hebben geen maagdelijk aureool. Ik neem plaats in de stoel en er wordt mij verzocht even te wachten. Terwijl ik moeilijk een keuze kan maken wie de gelukkige is voor het verzorgen van mijn kapsel wordt de keuze al voor mij gemaakt. Een veel te hippe jongeman met coupe soleil en een soort van timmermansgordel met daarin een scharen, messen en andere kappersgereedschap betreedt de salon. Eén van de kapsalonnimfen die Engels lispelend vraagt hoe ik geknipt wil worden. Ik beantwoord haar vraag en Andlé Lon gaat voortvarend aan de slag. Ondertussen heeft een lokaal heerschap de salon betreden. Als wespen op een Cornetto vliegt de helft van de salonnimfen op hem af, zijn schouders en handen masserend. Gebruik ik de verkeerde deodorant of zo? Heb ik het niet goed uitgelegd? Ging er in de vertaling wat fout?`

Fris geknipt en ongeveer drie dollar armer slenteren we verder door de brede straten van Saigon. Wat opvalt zijn de hoge bomen die langs de straten en boulevards staan. Het doet erg Frans aan. Dit gevoel wordt verstevigd door het ontbreken van echte hoogbouw zoals in andere Aziatische landen wel het geval is

Linda is de lensdop van de Nikon kwijtgeraakt tijdens haar vlindersafari. In een piepklein winkeltje vinden we de 52 mm dop voor weinig. We worden verzocht even plaats te nemen op een plastic krukje. 'five minute' en de winkelmevrouw start de scooter en komt inderdaad later met de beoogde dop terug.

We begeven ons naar de Ben Than market. Een groot overdekt complex met diverse koopwaar. ' T shilt fol you mistel', 'Nice blacelet madame'? Maar ook stalletjes met etenswaren, stalletjes waar je wat kunt eten en drinken. Dit alles met een doorgang tussen de kraampjes vergelijkbaar met het ondergrondse Vietcong tunnelcomplex. Maar daarover later meer. Louis Vuitton, Prada, Gucci en andere gerenommeerde modehuizen zijn hier vertegenwoordigd. Althans in de voor het grote publiek betaalbare variant. Ook wij schaffen hier beiden een mooie sjaal aan maar wel 'merkloos'.

Bij een groot hotel storten we ons op het terras en in de schaduw neer. 'Twee wodka martini miss'. Even later zitten we aan de gemarineerde aan een cocktailprikker geregen olijven. Want je wil ook wat gezonds binnenkrijgen, nietwaar. Twee wodka martini's verder gaan we echt Vietnamees eten. Dat betekent plaatsnemen op krukjes van 30 centimeter hoogte ergens op het trottoir aan tafels die 20 centimeter hoog zijn. Veel groente, veel bouillon, veel noedels en iets wat op tofu lijkt. Maar ook ijskoud bier om het weg te spoelen. Ongetwijfeld authentiek maar het kan ons niet erg bekoren.

We boeken voor morgen een tour naar de grootste Cao_Dai tempel van het land van het land en het Vietcong tunnelcomplex van Cu Chi. We doen ons weer tegoed aan koude bieren en koud eten bij het Japanse restaurant.