Behalve een beetje lezen, hangen en andere strandachtige bewegingen zijn onze inspanningen de afgelopen dagen tot een minimum beperkt gebleven. Vandaag vertrekt Djaad weer naar Amsterdam en gaan wij met z'n tweeën verder. De avond van te voren hebben we alles ingepakt. Djaad al vast spullen meegegeven die wij op onze verdere reis toch niet meer gebruiken.

Vroeg opgestaan want we moeten met ferry van 07.00 uur hebben. Onze vlucht van Trat naar Bangkok vertrekt 10.00 uur, aankomst Bangkok 11.00. Gelukkig is het wel hetzelfde vliegveld, Suvarnabhumi, en niet Don Muang wat aan de andere kant van de stad ligt. Djaad vliegt 13.00 dus de het is krap met overstappen en inchecken maar wel te doen. Nadat we onze koffers hebben gegrist van de band haasten we ons naar de incheckbalie van EVA Air. Waarom is het toch altijd bij balie R als je bij balie A binnenkomt. Als we bij de balie arriveren staat er geen wachtrij meer, maar inchecken is nog steeds mogelijk. Veel tijd om uitgebreid afscheid te nemen hebben we niet meer en het duurt niet lang voordat ze verdwijnt achter de paspoortencontrole en op weg gaat naar haar gate. Kus kus tot over 14 dagen en daar gaat onze kleine meisje zelfs al is ze over een half jaar meerderjarig het blijft ons kleine meisje. Wij gaan op zoek naar lunch op de luchthaven. Ik bemerk dat ik toch wel vochtige ogen krijg en meld dit ook bij Lin. ``sentimentele ouwe gek``: zegt ze. Ja, dat klopt. Gelukkig krijgen we een sms dat Djaad braaf bij de gate zit te wachten dus dat komt wel goed. Gerustgesteld bestellen we California Maki en Sashimi Tuna Sesam met een tapbier bij het Japans restaurant. Niet veel later krijgen we een sms van Djaad dat ze nu ook daadwerkelijk aan boord is.

Onze reis naar Vietnam kan beginnen. De vlucht naar Saigon met Air Asia naar HCMC oftewel Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon, de hoofdstad van het voormalige Zuid-Vietnam vertrekt 15.55. Hoewel Ho Chi Minh City de officiële naam is wordt Saigon nog steeds gebruikt. Het is dan ook niet politiek incorrect om Saigon te zeggen. Ome Ho, de vader des vaderlands en leider van de revolutie wordt nog steeds vereerd zo als Ataturk in Turkije. Zelfs de airportcode SGN is nog steeds in gebruik. Met een half uur vertraging vertrekken we naar Saigon. Het visum voor Vietnam hebben twee dagen van te voren geregeld via een Nederlands website. Je vraagt eerst een ' visa authority'aan. Je krijgt de benodigde papieren via email toe gestuurd. Printen en invullen, pasfoto erbij en klaar is kees voor 39 euri pp. Dit lever je voor de paspoortencontrole op Saigon in, neemt plaats in de wachtruimte tot je naam wordt omgeroepen. Je tikt dan nog eens 25 USD pp af en met een sierlijke sticker van de Communistische Volksrepubliek Vietnam mag je je dan melden bij de paspoortencontrole. De Volksrepubliek is dol op dollars. De dong , wettig betaalmiddel in Vietnam stelt geen ruk voor. Sterk fluctuerend is de huidige koers op die dag ongeveer 1Euro voor 26500 dong. We willen pinnen op de luchthaven maar de enige flappentapper die er is kan slechts 1 miljoen van die beestjes ophoesten ondanks dat het apparaat aangeeft dat we er 2 miljoen uit mogen persen. Iets meer dan 54 euri. We hebben een kamer in het Elegant Hotel en per taxi die luid toeterend zich perst door de Zaterdagavondspits gaan we onderweg naar ons onderkomen in Saigon. Saigon heeft 10 miljoen inwoners en acht miljoen scooters die allemaal onderweg lijken te zijn. Dat Vietnam, deel heeft uitgemaakt van het Franse Indochina is te merken als het gaat om opvattingen aangaande verkeer. Voorsorteren is een kwestie van nog harder toeteren en vooral doordrukken. Verkeerslichten dienen slechts sfeerverlichting. Alles wat gemotoriseerd beweegt toetert constant. Zonder toeter kom je nergens. Ik denk dat een beetje Vietnamees naar zijn werk belt en tegen de baas zegt: 'Sorry, ik kom vandaag wat later want ik moet eerst mijn toeter laten maken'.

Als we na een halfuurtje het hotel bereiken rekenen we ongeveer 3 euri af terwijl de piccolo's (of is het dan piccili?) onze koffers naar de receptie brengen. Op onze mooie aircon kamer met twee aparte grote zachte bedden laten we onze spullen achter en gaan op zoek naar versteviging voor de inwendige mens. Op drie minuten loopafstand bevindt zich een winkelstraat. Daar te komen als voetganger vereist brutaliteit, lef en een enigszins suïcidale inslag. Rechtsafslaande scooters kunnen namelijk ook over de stoep. Linksafslaande scooters trouwens ook. De straat oversteken vergt de pioniersgeest van Abel Tasman, de vechtlust van Badr Hari en het gecombineerde geduld en verdraagzaamheid van Mahatma Gandhi en dr. Martin Luther King.

Als we dan eindelijk zijn aanbeland in de winkelstraat bezoeken we een warenhuis waar op de vijfde en tevens bovenste verdieping twee restaurants zitten. Een Japans restaurant en een restaurant met de hotpot. Het wordt het Japanse restaurant met sushi, sashimi en Tiger tapbier.

Hier eindigt het eerste avontuur in Saigon van The Beerhunter. Met een sms meldt Djaad 's nachtsdat ze veilig in Amsterdam is geland.