Het begint ‘s nachts. Uit het grote bed aan mijn rechterzijde klinkt gekreun: ik ken dit geluid. Het is de voorbode van niet veel goeds. Simon gaat naar de wc, naar de wc en nog een keer. Vroeg in de ochtend worden Djadi en ik wakker. 'Kom Djaad, laten we meteen maar naar het winkeltje gaan: Noxzy en Imodium zullen vanochtend de hoofdingrediënten van Simons ontbijt vormen'.

Nadat de duikschool BB divers wederom is afgebeld eten we de bekende ananas/watermeloen, orangejuice en musli , de droge toast gaat mee naar boven voor Simon. We besluiten om hem te laten slapen en de waterval Klong Po te bezoeken. Zo'n jungletoer is niet favoriet bij Simon en zeker niet in zijn huidige toestand. Onderweg komen we langs de olifantenfarm, de Thaise kookschool en een soort kabouterdorp bestaande uit ronde oranje huisjes met een glijbaan vanaf het dakterras naar beneden. Moet vast mooi zijn zo midden in de rimboe met al die orchideeën en vlinders om je heen.

Bij de entree betalen we ieder 200 baht en dan kan de klim beginnen. De lucht voelt vochtig en na 50 meter waan je je in een heuse jungle. Glibberige paadjes, mooi oude bomen met van die grote wortels die je bijna doen struikelen als je niet oplet. Paddenstoelen, orchideeën en bewegwijzerd tropische hardhout kortom gecultiveerd natuurschoon. Als we bij de waterval aankomen zijn we duidelijk niet de eerste. Het is druk. Om ons heen fladderen vlinders in allerlei kleuren en van diverse formaten. De grootste heeft meer weg van een vleermuis. Zie je wel, niets voor Simon. Natuurlijk zijn we al een uur zoet om die mooie vlinders met onze Nikons vast te leggen en nee dat valt niet mee. Ze zijn snel; heel snel. Plots krijg ik bij de waterval een vreemd object in mijn lens. Ik kijk langs mijn camera en wat schetst mijn verbazing: een beenprothese balanceert op de rand van het stuwmeertje. Is dit een grap? Terwijl wij voorzichtig het gebied rond de waterval beklimmen op weg naar de uitgang zie ik uit mijn ooghoek een man zich moeizaam op de kant hijsen. Ah, het been heeft gelukkig een eigenaar.

Op de terugweg stoppen we bij de olifantenfarm. Een schattig klein Dombootje wordt ons aangeboden om mee op de foto te gaan. Djadi mag hem aaien maar vindt het best eng als hij liefkozend zijn slurfje richting haar gezicht slingert. We lopen door naar de grote weg om een taxi aan te houden en passeren het winkelcentrum. We slaan kaas en chocolade in.

Bij aankomst in het Alina resort zit Simon op het terras: hij heeft zichzelf buitengesloten. Gelukkig voelt hij zich al beter en vertrekken we naar het strand om wat te eten. Het blijft allemaal binnen.