De volgende ochtend staan we zoals gebruikelijk vroeg op om onze reis dieper in Indonesië te vervolgen. Bintan is het buureiland van Batam met mooie stranden. We nemen de taxi van Nagoya naar de ferry. Deze zal ons binnen een halfuurtje met de snelle boot naar Tanjung Pinang, de hoofdstad van Bintan brengen. De ferry is klein, een kleine smalle boot van ongeveer twaalf meter lengte maar wel met 4x 200 Japanse Yamaha pk's er achter. Voor vertrek komen er nog wat venters aan boord met achtereenvolgens: nasi goreng, donuts en de lokale krant.

Lang duurt de overtocht niet want binnen een halfuur leggen we aan in de haven van Tanjung Pinang.

Zoals altijd worden we opgewacht door allerlei lieden die graag wat aan het westerse blanke vlees willen verdienen. Die van ons heet Harry en spreekt enkele woorden Nederlands en goed Engels. Geleerd van zijn vader uit de tijd toen Wilhelmina nog staatshoofd was en Indonesië een gouverneur had.

Harry wil graag een resort aanbevelen middels een folder die hij onder onze aandacht wil brengen. Het is niet wat wij willen. Dankzij Linda's huiswerk en enige voorstudie op Batam is onze keus op het Bintan Agro Cabana Resort gevallen. Harry is aardig en verdient onze klandizie. Alvorens we arriveren in het resort laat Harry ons in Tanjung Pinang nog het Kerkhoff Belanda, de R.K. kerk en nog wat restanten uit de de koloniale tijd zien. Bij het lokale Chinese restaurant haalt Lin onderweg nog een Californische rode wijn. Een uurtje later en 200000 rupiah verder bereiken we het resort.

Onze keuze valt op deLuxury Suite met balkon en openluchtbadkamer voorzien van ligbad en uitzicht over de Javazee waar Karel Doorman de legendarische woorden:' Ik val aan, volg mij ' zou hebben gesproken alvorens een goede schout bij nacht betaamt na Japans kanonvuur met zijn schip ten onder is gegaan.

Het kost een beetje maar dan heb je ook wat: een kamer van negen bij vier voorzien van alle comfortverhogende attributen met megabed uitziend over zee zover het oog reikt. Voor het slapen gaan krijg ik een fietsvlaggetje - zoals kleine schoolgaande kinderen op hun bagagedrager hebben - op mijn rug gebonden zodat Lin me nog kan terug vinden op de eindeloze witte steppe die bed heet.